Arabesk schreef op donderdag 4 januari 2007, 15:06:

Tja.
Toch is het voor de, met haar paarden het beste voorhebbende, leek nogal deprimerend allemaal.

De man heeft "25 jaar ervaring en is 6 jaar werkzaam geweest als hoefsmid bij de vakgroep Heelkunde van de Faculteit Diergeneeskunde".
Wat gebeurt er dus als mijn paard met ernstige voetproblemen in de kliniek terecht komt? Waarom zien de mensen die over leven en dood van onze paarden waken niet wat wij hier allemaal wel zien en wat toch zo logisch lijkt?

Daar waar je met paardenvoeten in zwaar water terechtkomt (en dat kan, geloof me) val je dus, of je wil of niet, in handen van mensen met deze compromisloze overtuiging. Al jaren. En de medici komen dus ook niet veel verder.

Lekker is dat.
Ik wacht met smart op een kliniek die vanuit natuurlijk/holistisch uitgangspunt ook ernstige hoefproblemen te lijf kan. (of is die er al en heb ik dat gemist?)

Piet schreef op donderdag 4 januari 2007, 18:38:

Dat is mooi. Ik ken helaas alleen studenten diergeneeskunde die me wazig aankijken en het allemaal maar van marginaal belang vinden.
Het zal inderdaad veel tijd nodig hebben, maar het is niet anders.
Keep up the good work!

Huertecilla schreef op donderdag 4 januari 2007, 20:07:

Het is toch juist nietnatuurcompenseren?
Of onnatuurcompenseren?

Natuurcompenseren lijkt me zonde.

Spirithorses schreef op maandag 8 januari 2007, 23:29:

Dat is niet speculatief Pien, dat is een feit. Ik heb dat al meermalen gezien, als je weinig ruggegraat hebt en zo nu en dan wat dieren in nood opvangt zijn dat meestal probleemgevallen. Vandaar mijn ervaring hiermee. Ik ben dan ook al eens op onderzoek gegaan en dit is gewoon een feit.
Dieren die de sociale omgangsvormen niet op het juiste moment onder de juiste omstandigheden geleerd hebben, zullen daarin nooit kunnen functioneren. Of een dier aggressief van aard is of juist niet zal dan invloed heb op hoe dat er uitziet. Ook bij paarden komt dat heel vaak voor en het niet onderkennen ervan kan tot heel veel leed en gevaarlijke situaties leiden.
Ik heb het geloof verloren daar op welke manier dan ook verandering in te kunnen brengen en al helemaal niet door ons goedbedoelende leken. Accepteren en zorgen dat de omstandigheden aangepast worden is de strategie die ik dan ook in dit soort situaties adviseer.


Valt me mee dat je niet gelijk terechtgewezen wordt door gekwetste medeforummers
Autisme bestaat in vele vormen, gradaties en combinaties.
Wat wel overeenkomt is denk ik de manier van denken. Of wellicht het onvermogen wat wij mensen hebben om dingen te combineren en verder te denken dan de basis. Vraag mijn ernstig autistische vriendje namelijk even iets in de keuken weg te gooien en... hij pleurt het zo de keuken in. Want dát was wat we vroegen toch?
De stappen keuken - weggooien - rotzooi - afvalbak gaan te ver.


Ken je Temple Grandin?

marjolijn schreef op dinsdag 9 januari 2007, 13:12:

O, en alweer heb ik niet tot het eind toe gelezen. Was het eindeloos gezeur ook eigenlijk zo vreselijk zat dat ik blij was ergens logisch op te kunnen reageren.
Dit forum begint voor menig psychologiestudent ook een ware uitdaging te worden denk ik.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 9 januari 2007, 17:40:


ff uitblazen Eddy.

Eigenlijk vind ik het wel een heel goed idee als mensen zoals Eddy en Pien, die voor hun beroep mensen met paarden leren omgaan en leren rijden enzo (vergeef me als ik de juiste omschrijving hier mis), zo duidelijk stelling nemen.
Educatief heel zinvol. Duidelijke taal en een duidelijk signaal dat het absoluut niet nodig is om als je wilt leren paardrijden een zweep in je handen te moeten nemen.

Dat staat los van het feit dat een takkie, zweep, carotstick of touw óók heel goed gebruikt kan worden als paardlievend hulpmiddel bij training, als aanwijs-, aandachtsvragend- of verlengitem.
En los van het feit dat een mens ook zonder hulpmiddelen aggressief en vervelend tegen een paard kan doen in whatever P, R of magnitude dan ook.

Zo ingewikkeld is dat allemaal niet en volgens mij is de hele discussie vooral ontaard in langs elkaar heen lullen, scoren en moeilijk doen. Maar what's new...

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 10 januari 2007, 9:01:

Aaaaaaarghhhhhhh!!!!!!!
Wat is dat toch met forumcommunicatie???????????

Ik "ken" de betrokkenen nu al een paar jaartjes (geloof ik) en ik weet zeker dat iedereen op dezelfde golflengte zit als het aankomt op liefde en betrokkenheid voor het dier waar het hier allemaal om gaat. En dan in een klap vliegt de hele boel in de bomen vanwege het al dan niet gebruik van, hoe dat dan wel of niet kan... Werkelijk, de hoeveelheid woorden die je kunt gebruiken om de nuances te omschrijven en wat daarbij gevoeld en bedoeld zou kunnen worden....

Schei toch gewoon even allemaal een poosje uit.
Even relativeren.
Even ademhalen.
Even afstand nemen.

En dan gewoon weer allemaal zo nu en dan zinnige of zelfs onzinnige bijdragen doen.
Alsjeblieft?

Esther schreef op woensdag 10 januari 2007, 13:18:

Gewoon blijven Esther! Dit gevoel hebben we allemaal wel eens gehad namelijk .
En eerlijk gezegd zou ik je bijdragen, vaak niet gespeend van een prettig gevoel voor humor niet willen missen!