cornelie schreef op maandag, 21 juni 2004, 19:52:



Hai Cornelie,
ik weet het niet hoor, Ilona heeft een arabiertje met een zenuwachtig verleden, volgens mij is Bala nu niet paniekbang meer (maar dat weet ik natuurlijk niet zeker, meer de indruk die ik krijg), zelf heb ik een volboeldje, 1 bonk zenuwen en angst.
Nu niet meer, ze vindt het heerlijk om overal heel veel drama over te maken (vanavond nog, ze had gezien dat ik een zak haver had neergegooid, het eerste wat ze doet is naar die zak toelopen, en vreselijk veel drama maken, dat daar toch wel een paardetend monster lag; bang, paniek, welnee, gewoon wat herrie in de hut, altijd leuk, -of een paardengedachte die ik niet kan volgen, maar in elk geval niet bang.)
Dus schrikkerig, ja, een plant met witte schimmel is eng, maar een giga trekker die langs komt denderen, ziet ze niet.
Paniek, ik heb het bij haar in de laatste 2 jaar niet meer meegemaakt.
Kortom, een lang verhaal, wat ik wil zeggen: ik denk dat als je eenmaal het vertrouwen van je paard hebt, onwillekeurig ras/temperament, de paniekfactor erg klein wordt.
(En ik geef de voorkeur aan vertrouwen, boven respect.)
Het wordt natuurlijk anders wanneer je het ene na het andere jonge paard door je handen krijgt, en tijd is geld.
Dan wil je snelle resultaten. Dan heb je niet 2 jaar de tijd om het vertrouwen op te bouwen, en moet je het via respect zien te doen.

Wel geldt in alle gevallen, dat mocht er iets gebeuren, dat zo angstaanjagend is, dat ondanks alle vertrouwen de paniek losbreekt, je daar doorheen moet zien te komen.
Ik denk, dat wij, degenen met onze troetelpaardjes, daar allemaal onze eigen manier voor hebben. Zoals jij op Pride's schoft kriebelt, wat in mijn ogen zeer vergelijkbaar is met de ors.

Zomaar wat gedachten losgelaten, geloof ik, er zit niet echt kop of staart aan.
groet,
Isabel

cornelie schreef op maandag, 21 juni 2004, 23:11:


En toen ik dit las, bedacht ik me dat ik dit jaar wel degelijk een paniekmoment had meegemaakt met Opal.
In het voorjaar had de boer een soort kanon neergezet om de vogels te verschrikken, om de zoveel minuten ging het af. Het apparaat stond vlak naast het ruiterpad.
En ja hoor, op het moment dat we daar voorbij wandelden, dender, ging het ding af. Ik weet niet wie meer schrok, Opal of ik. Zij rennen, ik stoppen, helaas zit er een bit aan mijn teugels, dus met zit en bit en stem (willekeurige volgorde) vroeg ik haar te stoppen, wat ze zonder probleem ook deed (na 10 meter denk ik).
Veel gesnuif en ogengerol, omdraaien, kijken, lang teugeltje, en weer heel kalm doorlopen.
Ik zou haar liever hebben gestopt zonder aan het bit te trekken, en daar zijn we (vooral ik, ik moet mijn reflexen kwijt) hard aan bezig, maar denk wel dat het een mooi voorbeeld is van hoe vertrouwen rust geeft aan een paard.

Kijk naar een paard in de wei. Er gebeurt iets gevaarlijks, verzin maar wat, een helikopter landt. In eerste instantie rennen ze hard weg, daarna draaien ze zich allemaal om om te kijken wat daar nou gebeurt, weliswaar van een veilige afstand, maar zonder paniek. Ik denk dat het de mens is die de paniek aangeeft, zolang er geen leeuw is die het paard blijft achtervolgen, om het te bespringen, gaat een paard niet door in wilde paniek.
Wat mij betreft heeft je instructeur van de oude stempel gelijk.

Zo, dat waren weer wat losse gedachten,
groet,
Isabel

ebby schreef op dinsdag, 22 juni 2004, 18:06:


Hai Ebby,
zou het niet doen, hoor, als ik jou was, onder geen enkele omstandigheid.
Ze moeten dan een deken op en ze krijgen het zo koud als je de deken van ze afhaalt, te zielig.

Vind het zo'n rotgezicht. Hoop echt dat je het niet zal doen.

(Maar begrijp dat je het alleen maar overweegt uit zorgende overwegingen.)

Groet,
Isabel

janet weggemans schreef op donderdag, 24 juni 2004, 20:28:


Hai Janet,
heb je 1e vraag en de reacties daarop nog eens doorgelezen.
Als ik het goed begrijp, heeft ze hielpijn. Ze is een toontreder en schuift haar voeten onder zich in stlstand.
Dit zal tot gevolg hebben dat ze haar lichaam niet goed gebruikt, en dus stijf loopt.
Ook is het toonlanden slecht voor de doorbloeding van het achterste gedeelte van de hoef, de impact van het hiellanden bevordert de groei van het weefsel van het digital cushion, dat beschermend werkt voor het achterste gedeelte van de hoef. (Waarbij het ook belangrijk is dat de straal dragend is.)
Een vicieuze cirkel dus.
Hoe nu dit te verhelpen.
Ik ben het met Ilona eens, dat waarschijnlijk haar toon te lang is.
Wat trouwens bevestigd wordt door de slechte witte lijn verbinding.
Wat ik je kan aanraden, is
heb even een link voor je opgezocht, waar je het allemaal kan lezen, hoef ik het niet allemaal te typen:

http://www.completerider.com/PhysTrimmingFoot.htm

Ik kan je echt aanraden dit te lezen, en als je denkt er wat aan te hebben, en nog vragen hebt, dan ga ik graag verder op in, maar ben niet zo'n hele goede uitlegger.
Voor mijn paard heeft deze methode erg goed geholpen, en zij was een prachtig voorbeeld van een hielpijn geval.

Groet,
Isabel

HannahFroukje schreef op donderdag, 24 juni 2004, 20:47:


Hai Frouk,
zoals gewoonlijk heb je het weer klaarhelder uiteengezet, denk niet dat de baarmoeder vol kan lopen, maar kan dat inderdaad niet met zekerheid zeggen.
Isabel

e m kraak schreef op donderdag, 24 juni 2004, 21:34:


Dat is wat me al een poosje dwars zit, egon, die vliegende paniek van kilometers lang, hoe natuurlijk is dat?
Isabel

e m kraak schreef op donderdag, 24 juni 2004, 21:47:


en dat vraag ik me dus af, heel sterk zelfs, heb niet die ervaring met hoogbloedige paarden dat ze maar door blijven rennen.
Isabel

Isabel van der Made schreef op donderdag, 24 juni 2004, 21:50:


Wel dat ze schrikachtiger zijn natuurlijk, maar waar het mij omgaat, waarom blijft een paard in paniek doorrennen, als het gevaar niet meer in de buurt is.
Isabel

e m kraak schreef op donderdag, 24 juni 2004, 22:00:


Ik denk aan historie van het paard, wat hij in het verleden heeft meegemaakt. En natuurlijk in losse gevallen aan de ruiter.
Ik denk nl niet dat een paard in zijn kudde maar door blijft jakkeren als er geen gevaar meer is.
Isabel