Piet schreef op maandag, 5 juli 2004, 8:01:
> Ik heb al verschillende keren in diverse boeken gelezen,
> dat het passeren van "enge" voorwerpen tijdens een
> buitenrit het best gebeurt
> met het hoofd van het paard afgewend van wat hij eng vindt.
Vreemde theorie vind ik dat: Ten eerste lijkt het me zo ongeveer praktisch onmogelijk om het hoofd van het paard zo te houden dat hij iets niet ziet omdat hij nou eenmaal een blikveld van bijna 360 graden heeft met alleen aan de achterkant van zijn hoofd een smal streepje waar hij niks kan zien. Ten tweede zet je het paard met zijn hoofd afgwend in de vluchtpositie. Als wij zoiets met onze ietwat vluchtachtige arabierachtigen zouden doen dan zouden ze, wanneer ze het enge toch waarnemen, gelijk het tempo gaan opvoeren want ze lopen toch hun neus achterna en die is van het enge afgericht.
> "Wat hij niet ziet is er niet". Mijn trainer zegt precies het
> tegenovergestelde "Laat hem er maar naar kijken, dan went hij
> eraan".
Ook dit vind ik niet de goede oplossing. Door je paard ernaar te laten kijken geef je een bevestiging dat het inderdaad eng is. Stoppen is bovendien een beloning, dus ga je door te stoppen voor iets engs ook nog eens je paard belonen!
Wie is er nou potverdorie de leider tijdens de rit? Stel dat jij door een eng oerwoud loopt onder begeleiding van een gids. Wat stelt jou meer gerust als je ineens een eng dier ziet: Een leider die zegt "ach nee, niet boeiend, doorlopen!", of een leider die, wanneer hij ziet dat jij aarzelt, ineens ook blijft staan en er naar blijft kijken, als het ware zeggend "Goh zeg, goed dat JIJ dat zag, ik had het gemist maar inderdaad, laten we maar even afwachten want jij zal wel gelijk hebben dat het misschien een gevaarlijk ding is".
Mijn strategie is wanneer mijn paard iets engs ziet wat ik niet eng vind dat ik er dan zelf niet naar kijk, het volkomen negeer, en tegen mijn paard zeg "hup, doorlopen. Ik ben de leider en er is niets engs. Ik kijk er niet eens naar want het is totaal niet boeiend.".
Groeten,
Frans
Warboel
