Na een lange-lange afwezigheid hier en op PN... toch dit berichtje.
Eergisteren zag ik dat ons Catootje niet goed was. Ze lag heel veel... Ze kwam niet meer van de weide om in de stal te schuilen of om hooi te eten.
Nu ja, de twee pony's staan wel vaker apart en Catoo was mollig genoeg om het minder eten niet erg te vinden (integendeel!).
Toch kon ik 's nachts de slaap niet vatten. Echt niet. Ik was doodongerust. Geen licht buiten, dus het had geen zin om om 3 uur 's nachts de weide af te speuren naar haar.
De volgende ochtend stond ik vroeg buiten en zag haar liggen. Tegen een muur aan om zich wat voor de wind te beschermen en mijn hart sloeg een stuk of 10 slagen over, want iedereen kon zien dat het niet goed igng met haar. Ik bracht haar een berg hooi zodat ze liggend kon eten en er zich ook kon op leggen. Dat zou warmer zijn dan de bevroren en natte grond.
Mickey ging als een gek tekeer, bokken, stijgeren, slaan... Ik kon maken dat ik wegkwam of ik kreeg een pak rammel.
Ik belde mijn bekapper, maar die kon niet komen. Ik belde de DA, die zou komen nadat de bekapper was geweest, eerder had geen zin vermits hij vermoedde dat ze
hoefbevangen was.
Na veel over-en-weer bellen, mailde ik naar Piet. Die stelde een ontgifting voor, maar de
DA kende dat niet...
Nogmaals de bekapper die zaterdag kon komen. Zo laat...
En maar over-en-weer mailen met Piet ondertussen...
Catootje zag er niet goed uit. Lag op haar zij, tilde haar hoofd niet op, ademde moeilijk, je zag haar gewoon achteruitgaan.
Nogmaals de
DA en toen die mijn "lichte" paniek hoorde, stond hij er dan toh na een kwartier.
Catootje kreeg een spuitje (bloedverdunner en pijnstiller) terwijl ik mijn ontstuimige en overbeschermende ruin in toom probeerde te houden.
Ik bracht verslag uit bij Piet, was enigszins rustiger nu ik bevestiging had van de diagnose.
Weer naar buiten, Catoo gadegeslaan, ze leek minder pijn te hebben, stond een beetje recht (nu ja, recht... achterovergeleund, hé...
).
Toen ik terugkwam, stond op mijn scherm een heel lief bericht:
(hopelijk vind je het niet erg dat ik het hier even copieer, Piet)
"ik kom eraan, zorg maar voor een boterham, moet ff over koewacht , mn gereedschap ophalen. tot straks, ben nu weg."
Helemaal vanuit NL naar België... en toen hij hier stond, had ik toch een krop in de keel (ja Piet, én tranen in de ogen!).
Nadat we onze ontstuimige ruin hadden kunnen overhalen ons Catootje te laten meenenem, konden we haar hoefjes doen.
Mickey stond te ijsberen en hinnikte als een bezetene vanzodra hij Catoo even niet zag, het was ongelooflijk lief...
Nadat ze bekapt was... heeft Catoo niet meer op de grond gelegen! Ze stond recht, leunde niet meer naar achter, en stapte (welliswaar moeilijk en traag) rond. Ik heb haar continu geobserveerd, gisterenavond stond en stapte ze nog (ze stapt wel weinig), ze graast, ze is alert.
Deze morgen idem... Ze keek me aan met een blik van herkenning (anders is Catoo heel erg "gelaten"), ze keek "blij".
Mickey is nog altijd van de duivel bezeten als je bij haar in de buurt komt of haar naam roept, maar dat komt wel goed.
Mijn Catootje is goed op weg naar genezing dankzij Piet die het niet erg vond om op het onverwachts zomaar even op-en-af te rijden, én het natuurlijk bekappen. Als er ooit nog IEMAND twijfelt of natuurlijk bekappen iets kan verhelpen of de pijn kan verzachten bij
hoefbevangenheid... stuur die maar naar mij.
Eerlijk waar, het is DAG EN NACHT verschil!!!!
Ik wilde dat verhaal even kwijt omdat ik het gewoon geweldig vond allemaal. Hoe erg het ook was, hoe ellendig Catoo (en ik) zich voelde, zo goed voel ik me nu (en Catoo ook, dat "voel" ik).
Hoe is ze
hoefbevangen geraakt? Mijn zoon van 8 heeft haar uit liefde tijdens het voeren teveel graantjes gegeven (die ik gebruik om te clickeren). Normaal krijgen ze uitsluitend hooi... hij vindt ze zo lief en het is zo koud... dat ze beloningen kregen. De zak is weggehaald en ik heb aangedrongen op het feit dat ze NOOIT iets anders dan hooi mogen geven (dat wisten ze nochtans) en anders vragen ze het aan mij.
Ik ben flink geschrokken... heb flink in de put gezeten, was ik woensdag niet uithuis geweest, dan had ik het misschien rapper gezien, maar het komt goed.
Dank je wel, Piet.
(Miljaar, wat een epistel...)
Warboel
