Frans Veldman schreef op zaterdag 18 november 2006, 21:03:


Przewalski's hebben 66 chromosomen, huispaarden 64, ezels 62.

Kruising Prze/huispaard is echter zover ik weet weer wel vruchtbaar. Apart is daarbij dat meteen de wildkenmerken van Prze definitief verdwijnen.
Waar het me om gaat is dat soortbegrip geen natuurhistorische rechtlijnigheid is maar een mensenbedenksel, zeker waar het technische kruisbaarheid e.d. aan gaat.

Re drosophila's: normaliter 8 chromosomen. Hier was ik in de war. Sorry.

Groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."

Peter Donck schreef op zaterdag 18 november 2006, 22:05:


Jaja het standaard verhaaltje. Alleen verloopt lang niet altijd alles standaard. Eigenlijk heel vaak niet, en nader bekeken kruizen de gekste beesten waar je het (klassiek) totaal niet van verwacht; zo lijkt ook een of ander zuid-amerikaans kikkertje genetisch meer op een walvis dan op de collega kikkertjes. Verklaring? Moet je niet voor bij mij zijn maar ik lees nog wel es wat...
Verklaar maar waarom 62x64 (meestal) steriel wordt en 64x66 niet.

Groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."

Ans Jondral schreef op zondag 19 november 2006, 0:01:


Me dunkt! Of ben je speciaal op de meningen van Eddy en Nils uit, en is de rest gezwam?

RE: je vragen "Maar hoe denken jullie nu over de noden van merries? Er is zo af en toe wel eens iets gezegd over hun sexuele lusten, maar hoe denken jullie over het moederschap?
Is een merrie die de kans niet krijgt ook een moeder te zijn, wel gelukkig; psychologisch in evenwicht en compleet als vrouwelijk dier?
Zijn kinderloze merries niet even 'zielig' als ruinen?"

Het ligt dus erg individueel (Nr:53856). Er zijn supermoeders zoals mijn Bleika die er onmiskenbaar en vooral zo lang mogelijk hun ziel en zaligheid in leggen en er is (in Duitsland dan) de Babyklappe. Zoals er nonnen bestaan die manvolk niet zien staan en dellen die er wel pap met krenten van lusten.
Dwing ze elkaars levensvoorkeuren op en allen worden ongelukkig.
Dat begint al bij naamgeving die weerspiegelt hoe er over zaken gedacht wordt: mensen hebben seksuele omgang en dieren worden gedekt, mensen vinden hun vrouwen zwanger, dieren drachtig. Zonder enig ethisch probleem worden er dagelijks merries bruut verkracht, laat staan dat er enige bewustwording is of die merrie wel een veulenmoeder is, wat ook nog eens van allerlei omgevingsomstandigheden af zal hangen waar ze zich al dan niet prettig onder voelt.
Eigenlijk ligt het probleem anders en is opgelost met paardgericht denken. Maarruh, die beesten hebben we toch voor ónze lol, nietwaar?

Groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."

Spirithorses schreef op zondag 19 november 2006, 9:13:


Uit ervaring achteraf, he, hoe anders?
Een pony als Bleika is gewoon zichtbaar helemaal in de 7e hemel met d'r kinderen.
Ja, misschien, zoals jij zegt, is het functioneren als tante enzo ook wel aanwijzing.
De individuele verschillen in uiting van gedrag zijn behoorlijk groot. Daar hoef je echt geen vermenselijking aan te plakken om te kunnen constateren.

Peter heeft, zag ik, inmiddels ook al geantwoordt met dat er een wereld van verschil is tussen paren en baren. Je moet die dingen los zien.

Groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."

eddy DRUPPEL schreef op zondag 19 november 2006, 10:35:


Probeer het eens van de andere kant te bekijken; probeer nu eens naar mensen te kijken als was het een andere "minderwaardige" diersoort. Zie je dan niet het functioneren van dezelfde biologische ritmen, hormoonspiegels en verdere chemie?

Toch uiten die zich in gevoelens. Gevoelens van welbehagen, geluk zo je wil, of anderszins. Ik zie nergens bewijsvoering waarom die biologische beloningen in de vorm van gevoelens voorbehouden zouden zijn tot mensen. Ook sex is alleen maar zo leuk vanwege de biologisch geprogrammeerde beloning.

Groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."

Frans Veldman schreef op zondag 19 november 2006, 13:39:


Klopt ja. Hier was ik in de war zoals ik al tiepte.

Is me nog altijd niet duidelijk waarom 62x64 andere chemie veroorzaakt dan 66x64.
Zonder genkartering kom je daar denk ik ook niet uit.

Als je een brede inventatisatie doet sta je versteld van wat er van nature allemaal, met wisselend succes, met elkaar paart (of toevallig niet, vanwege bijvoorbeeld geografische scheiding). Het laat zich raden dat de labresultaten nog veel verbijsterender zijn voor wie overtuigd was van het mendeliaans gebeuren en dat schoorvoetend in de "schepping" had ingepast

Groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."

Frans Veldman schreef op zondag 19 november 2006, 14:22:


Nee, bedoelde ik niet.

Even terug - ik tiepte: "Przewalski's hebben 66 chromosomen, huispaarden 64, ezels 62.

Kruising Prze/huispaard is echter zover ik weet weer wel vruchtbaar."

dus: 66x64 "lukt" (in dit geval) wel, 62x64 niet.
62x64 zoals jij aangeeft niet omdat er 63 ontstaat, maar dan verwacht je uit 66x64 toch 65

Groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."

Peter Donck schreef op zondag 19 november 2006, 21:06:


Sorry, Peter, maar is geen antwoord. Dagelijks wordt wetenschappelijke naamgeving op diverse levels aangepast. Natuurlijk is dichotome naamgeving ergens op gebaseerd (althans, naar beste eer en geweten vliegt men elkaar erover in de haren) maar daar ging het niet om.

Het ging om ongelijke aantallen chromosomen, en het gedrag daarvan bij kruisingen.

Groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."

Moniek schreef op zondag 19 november 2006, 23:23:



Tuurlijk, dat dáár nog niemand aan gedacht heeft; mensen hebben er maar 46... vandaar dat paarden groter zijn

Groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."

Moniek schreef op maandag 20 november 2006, 0:17:


Ja, tuurlijk, daarom hebben gewone chimpanzees er 48 en dat komt omdat ???
Je overschat me, ik snap er geen bal van.
Ik heb alleen wat dingen gelezen, da's alles, en ik geloof zonder doublecheck niet alles wat ik lees.

Het terrein van erfelijkheid en evolutie is allesbehalve klip en klaar. Neem nou de zwarte rat, een andere veel onderzochte soort. Die ratten heb je in minstens 3 genetische varianten: met 38, 40 of 42 chromosomen. Nu hebben we het dus over chromosomale aantalsvariantie binnen wat als één soort beschouwd wordt! (Ik heb nergens uit kunnen opmaken dat ze onderling niet kruisbaar zijn).

Wat cumulatief geconcludeerd kan worden is dat het aantal chromosomen op zich geen maatstaf voor al dan niet onderlinge kruisbaarheid is. Iets dat echter nog altijd wel in schoolboekjes (jaja, precies omdat er een stukje over blijft...) staat tot univ. nivo toe!

groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."

Moniek schreef op maandag 20 november 2006, 12:59:


Moet je toch es doen. Is een heel stichtelijk stukje van een creationist.
Hebben we er iets aan? Mwa.........

Groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."

Nick Altena schreef op maandag 20 november 2006, 21:19:


Moet je ook man en paard noemen, welke kliniek dus zodat het niet op DAs in het algemeen afstraalt.
Ik vind dit zeer kwalijk.

Groeten, Egon.
"Happiness is in a warm mare."

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 21 november 2006, 16:00:


En die gyaku empi tsuki dan die je net nog op het onschuldig veul geoefend hebt?

Groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."

Huertecilla schreef op woensdag 22 november 2006, 9:27:


Niet gelezen. Zie het bestaan ervan nu voor het eerst.
Zou heel fijn zijn als jij het goed leest en even synopsis / verslag doet. Scheelt me weer een boek... er ligt nog een hele stapel hier die ik door ga werken van de winter.

Groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 22 november 2006, 9:32:


Welnee, been there, even got the T-shirt.
Heb hengstencomdooms van Duitse makelij gehad, zelfs voorgevormde van USA komaf (NASCO). Naast andere praktische probleempjes en het duidelijk merkbare feit dat de heren véél liever zonder doen had er aan gedacht kunnen worden verschillende maten te fabriceren (om maar wat te noemen).

Groeten, Egon
"Happiness is in a warm mare."