eddy DRUPPEL schreef op woensdag 25 juli 2007, 5:20:


Allez, onze naam is weeral gemaakt!
't Was natuurlijk ook de schuld van Apache dat 't niet vooruitging. Ik zal het maar op hem steken, hij leest hier toch niet mee.

Ook mijn dochter ( die heet ook Eva), had vandaag een diepe dip.

Zij ging Apache en Indy samen van de wei halen. Normaal geen probleem, Apache die blijft sowieso staan en Indy die trippelt al eens een metertje weg maar die blijft dan staan van "allez, 't is goed voor deze keer, 'k zal nog ne keer meedoen met dat gedoe."

Maar vandaag dus niet, vandaag dacht Indy," als ze mij pakken moet ik drie dagen mee naar de Trek!"

Dus, Indy schiet op een loopje en Eva erachter, met Apache aan een touwtje, die liep lekker mee Indy op te jagen....! Doef doef doef doef, de hele wei rond, niet te doen....
En nog eens en nog eens...

Het was geen zicht.... Ik mocht me er natuurlijk niet mee bemoeien en vooral niet laten zien dat ik het had gezien, maar uiteindelijk ben ik Indy dan maar gaan halen. Indy wilde zich niet laten kennen en liep ook van mij weg... recht naar 't stalletje en daar draaide ze zich om naar mij, bleef staan met een blik van "en is dat nu wat je van me wilt, ben ik nu braaf?'"

't Is zo'n lief paardeke!

Marianne

jan seykens schreef op donderdag 26 juli 2007, 13:08:


Ik heb nergens gezegd dat er iets niet goed ging hé
Ik heb alleen gezegd dat we 8 uren onderweg waren, niet dat we 8 uren in 't zadel hebben gezeten. Wij zijn nog overhuis gereden om te zien of de kinderen al uit hun bed waren, we hebben een middagstop gemaakt en we zijn een keer goed verkeerd gereden.

Wij waren trouwens niet de enigen, toen wij om 6 uur terug op de wei kwamen stond de helft van de paddocks nog leeg.

En er waren 's zaterdags toch drie mogelijkheden? 30, 35 en 39 km? Voor jou zal dat natuurlijk niet veel verschil maken.

De kaarten waren wél goed maar ... we hadden onze leesbril niet bij hé! En Indy was onze GPS. Toen we verkeerd zaten dook die overal rechts in, een straat of een oprit maakte niet uit, en wij maar rechtdoor willen...


Dat klopt, als er een ruin bij is, maar ik ben een héél ambetant mens en ik wil altijd vooraan rijden en het tempo regelen en dat krijg ik dus alleen van Gerd gedaan.


Klopt ook, morgen vertrekken we naar de Eifel met Apache en Indy.

Wat lijkt het hier nu klein en ingesloten en kneuterig op de Brechtse Heide!

De Eifel, we zijn er helemaal weg van! Panorama's, verre horizonten, geen dazen, geen exceemvliegjes... Op 600m hoogte, weides tot in het dal, beukenbossen, gewoonweg prachtig! Over afgemaaide weides bergop galoperen, onvergetelijk.

Maar ik zou er zelf ook niet op mijn blote poten willen rondlopen. We zijn dus met onze paarden héél voorzichtig geweest, de Eifel is één grote steen. Als je de weg weet, vind je wel routes over de weides of door het bos maar stenen zijn alom tegenwoordig.

De eerste dag waren onze paarden, Indy en Apache heel enthousiast, omdat er een paar ruinen meeliepen (stoere paints). De tweede dag was het al iets minder, héél stijfjes de berg af. Apache is dan in een galop één van zijn hoefschoenen verloren, gelukkig hebben we die teruggevonden.

Bergaf is eigenlijk het grote probleem.
Wat denken jullie wat er gebeurt met de hoefballen van paardjes met lage hielen?
Tegen de volgende keer koesteren we toch een flinke rand aan hun hoeven.

En Indy was weer onze GPS. Wanneer ze haar tempo versnelde wisten we dat we terug naar het vertrekpunt gingen. Hoe dichter we terug bij de ranch kwamen hoe erger ze het kreeg en hoe meer ze sleurde, stenen of geen stenen... terug naar die knappe kerels van de paint ranch... zo hengstig als wat.

En Apache, doef, doef, doef erachter.

Marianne

Wat lijkt het hier nu klein en ingesloten en kneuterig op de Brechtse Heide!

De Eifel, we zijn er helemaal weg van! Panorama's, verre horizonten, geen dazen, geen exceemvliegjes... Op 600m hoogte, weides tot in het dal, beukenbossen, gewoonweg prachtig! Over afgemaaide weides bergop galoperen, onvergetelijk.

Maar ik zou er zelf ook niet op mijn blote poten willen rondlopen. We zijn dus met onze paarden héél voorzichtig geweest, de Eifel is één grote steen. Als je de weg weet, vind je wel routes over de weides of door het bos maar stenen zijn alom tegenwoordig.

De eerste dag waren onze paarden, Indy en Apache heel enthousiast, omdat er een paar ruinen meeliepen (stoere paints). De tweede dag was het al iets minder, héél stijfjes de berg af. Apache is dan in een galop één van zijn hoefschoenen verloren, gelukkig hebben we die teruggevonden.

Bergaf is eigenlijk het grote probleem.
Wat denken jullie wat er gebeurt met de hoefballen van paardjes met lage hielen?
Tegen de volgende keer koesteren we toch een flinke rand aan hun hoeven.

En Indy was weer onze GPS. Wanneer ze haar tempo versnelde wisten we dat we terug naar het vertrekpunt gingen. Hoe dichter we terug bij de ranch kwamen hoe erger ze het kreeg en hoe meer ze sleurde, stenen of geen stenen... terug naar die knappe kerels van de paint ranch... zo hengstig als wat.

En Apache, doef, doef, doef erachter.

Marianne

Piet schreef op dinsdag 31 juli 2007, 6:36:


En nu mag ik even terugzaniken hé Piet!
Ik vind die grindbak een goed idee, daar niet van, maar wat verandert dat voor die hoefballen bergaf over lavastenen?

En ik heb het hier nog al eens ergens vermeld, toen we Couscous juist hadden had ze een grote hoefrand en ze liep werkelijk over alles over zonder een krimp te geven.
Nu dat ze natuurlijk bekapt wordt loopt ze gevoelig en heeft ze een hoefzweer gekregen...

Zijn dat dan allemaal ervaringen die niet tellen?

Marianne

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 31 juli 2007, 5:59:


Ja, en ik weet niet wat hij erger vond, dat gesleur van Indy, over de stenen lopen of over zo'n megawei en niet mogen eten...!

marianne laenen schreef op dinsdag 31 juli 2007, 8:11:


En dan was er eigenlijk nog iets "heel stoem". Toen we een picknickstop maakten, op het gras, wilde Apache niet grazen, mijnheer wilde clickeren voor onze boterhammen!
Hij heeft zich daar een half uur staan uitsloven, hij snapte er niks van, ocharme toch

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 31 juli 2007, 8:17:

-)

Ja maar die hebben dan ook geen opvoeding meegekregen hé Eddy

Piet schreef op dinsdag 31 juli 2007, 8:58:

OK, hier ben ik, ik ben pro grindbak maar ik ben hier niet alleen die beslist hé.
We hebben nu in de paddock voor één voederbak stoeptegels liggen. Wat gebeurt er nu? Na enkele uren is die helemaal verzand, die zou dus minstens elke dag afgeschraapt moeten worden.

Hoe zit dat dan met de "verzanding" van zo'n grindbak? Die geraakt toch ook op een mum van tijd vol zand?

Misschien is het een idee om op de wei rond de drinkbak grind te kieperen, daar moeten ze toch allemaal zijn.

Marianne

Michiel schreef op dinsdag 31 juli 2007, 9:55:

Michiel, gij bent toch ook een speciale hé, een grindbak in de slaapkamer? Zo ver zijn we hier nog niet!

Marianne

We zijn van plan een grindbak aan te leggen in de paddock. Hoe pakken we dat nu het beste aan?

Volgens ons is het grootste probleem het "verzanden" van de grindbak. We hebben nu al een stuk met stoeptegels maar na een halve dag zie je daar niets meer van.
Wie heeft daar ervaring mee?

En wat is beter peagravel of grotere keien?

Marianne

Christel Provaas schreef op woensdag 1 augustus 2007, 20:45:


Met een bezem werkt hier niet, ik moet dat er met een schoffel afschrapen.
Maar hoe zit dat dan met een bak keien?

De paarden voeren het zand aan met hun hoeven. Hun hoeven zitten vol met zand en zo stappen ze op de tegels.
Of de tegels of het grind dan wat hoger ligt, maakt volgens mij niet veel uit.

Piet schreef op woensdag 1 augustus 2007, 20:54:


Je moet het goed kunnen aanbrengen hé Piet

In noodgevallen gebruik ik een gel van Moustimug. 't Is eigenlijk voor mensen van bij de apotheek. Maar daar zie je echt verschil.

Normaal doe ik het alleen op hun hoofd want het is niet goedkoop.

Marianne