Christel Provaas schreef :
> Zie je dan bij Amy en Izzy geen verschil in ruimte van de gang
> bij het lopen over harde versus zachte ondergrond?
Nauwelijks. Die klotsen zo'n beetje overal overheen.
Zijn niet van het type die gauw de berm zou opzoeken.
Maar dat neemt niet weg dat ze 'losser' en iets comfortabeler lopen op het zachte. Dat verschil voel je echt wel onder je en ik gun ze dat ook.
Als wij galops maken is dat eigenlijk uitsluitend en noodgedwongen over harde ondergrond.
Ik voel me daar allang niet meer altijd lekker bij dus moeten we rekening houden met de paarden en niet te lange galops maken en rustig galloperen.
Ik kijk daarbij dus echt welke paarden ik op dat moment bij me heb en pas mijn rit daarop aan. Op de langere ritten kunnen dus ook alleen maar paarden mee met heel goede hoeven dus het duurt zowiezo al minimaal een jaar voordat een paard überhaupt mee gaat op de meer-uurse ritten.
Blootvoetse gastpaarden van anderen komen na een uurtje of twee haast altijd in de problemen, zelfs endurancepaarden , omdat die heel andere ondergrond gewend zijn, of afwisselend terrein met veel zachte stukken, ik kan dat heel goed vergelijken.
Om je een idee te geven: Amie is nog nooit langer dan een tweetal uurtjes meegeweest, ook al heeft zij goede hoeven, ze is nog net niet klaar voor de echt zware ondergrond want ze is hier pas een aantal maanden.
Zou ik dit proces forceren en haar nu al langer meenemen krijg ik het gegarandeerd op mijn boterham in de vorm van stijfheid, sloomheid op het harde en niet-blij-zijn. Ik heb wel geleerd in de afgelopen jaren dat ik daar heel erg rekening mee moet houden. Daraom ook zeg ik tegen iedereen: "Loopt je paard in dat eerste jaar al prima, denk niet dat je er al doorheen bent en vraag toch niet teveel, want er kan een terugslag komen, die hoeven moeten nou eenmaal wennen en dat heeft zijn tijd nodig en het laat zich op geen enkele manier forceren".
Zoals je weet is onze Haflinger Stef pas teruggekomen na twee jaar weg te zijn geweest en zijn hoeven hebben in die twee jaar een flinke optater gekregen. Ik weet hoe hij was toen hij hier wegging, wij hadden hem indertijd van de hoefijzers afgehaald en na twee jaar was hij net zo ver dat hij met een rijder op zijn rug een uur op buitenrit meekon.
Hij is in tussentijd ook natuurlijk bekapt (door Simon) en zijn hoeven zagen er best goed uit, maar doordat hij niet veel gereden werd en niet veel op het harde kwam, toch zeer regelmatig op stal stond, zijn we nu weer terug in het zonder-rijder-wandelstadium: Blokje om met de veulens.
Hij trekt het gewoon niet. Zo kunnen hoeven dus ook achteruit gaan, ondanks dat ze er best heel oké uitzien nu. Daarom zeg ik ook dat levensomstandigheden in mijn ogen belangrijker zijn dan de hoefvorm.
En het frappante is dat Ijslander Eining, Stefs maatje, wél gewoon meekan, even oud is, evenlang ijzers gehad heeft, zelfde omstandigheden Waaraan ligt het dan?
Ik weet in elk geval één ding: Alle paarden die van-huis-uit veel hebben mogen bewegen en natuurlijker gehouden werden (24/7 buiten) gaan redelijk snel en moeiteloos door alle processen en ik durf inmiddels wel te beweren dat zo'n beetje alle paarden die op stal gestaan hebben,
ook alleen maar 's
nachts , zeker in het nadeel zijn bij het gezond worden van de hoeven want ze bewegen toch zeker 12 van de 24 uur niet.
Dat is inmiddels onze belangrijkste graadmeter bij het slagen van Natuurlijk Bekappen.
Groet, Pien (eigenlijk wel goed om zo mijn eigen paarden eens te analyseren).