Isabel van der Made schreef op zaterdag 16 januari 2010, 13:54:


Lijkt juist voorin te zitten , omdat hij zijn been zo overdreven ver naar voor plaatst , dus ''loopt'' op zijn hielen [eindelijk!] En omdat ik het niet zeker weet , alles behalve hoefwand ingepakt.
Maar zo zuinig ben ik niet , het kost mij een plak per keer...

Aspirine zat er zo in , geen probleem.
Gewikkeld in een blaadje sla.

Gr Esther die nu weer ant werk mot!

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 23:08:


Koen,

Ik denk dat hier de boeken van K.F. Hempfling je alle juiste antwoorden kunnen geven.

Vele oorlogen zijn mogelijk geweest door paarden. Ja de mens is nu eenmaal een roofdier.

Paarden brengen je een spiegel voor, hoe je paard reageert is eigenlijk de spiegel van je eigen gedrag of innerlijke toestand. Tegen mensen kan je liegen maar tegen paarden niet.

om eerlijk te zijn: ik zou niet kunnen kiezen tussen honden en paarden

waarom deze beide diersoorten me nu meer aanspreken dan andere: ik denk door de mate waarin je ermee kan communiceren, hen dingen kan leren, contact kan maken

voor mezelf ivm paarden:
moeilijk... is aangeboren denk ik, niet van thuis uit meegekregen maar als kleuter al: al paard wat de klok sloeg
op 18 jaar paarden op achtergrond geraakt, studeren en hart verloren aan honden
honden, honden, honden... tot 2j geleden, éénmaal terug op een paard en weer verloren

waarom paarden?

voor mij persoonlijk:
hun geur, hun schoonheid, hun grootte, de interactie die je kan opbouwen....
en niet te verwaarlozen: inderdaad het feit dat je kan op zitten en paardrijden
ik geniet van dat fysieke gevoel, kan het alleen vergelijken met dansen, ook daar geniet ik van het gevoel bewegen...
terwijl ik totaaaaaaaal niet sportief ben al waar je moe van wordt doe ik niet graag
tenzij het op muziek is, ik kan dansen tot mijn tong op mijn tenen hangt
wandelen... neeeeeee.... tenzij er een paard of hond mee loopt, kilomeeeeeters als je wil

maar je vraag is dubbel hé denk ik, was artikel voor congress van eagala vermoed ik
hoe motiveren ze mensen, waarom willen mensen werken voor een paard?(aan zichzelf, aan hun techniek met paarden, aan het onderhoud ervan, wathever...)

dat zijn de antwoorden die hier komen

maar waarom paarden in therapie en niet muizen?
of niet honden?

het is anders denk ik, muizen (of een cavia, heb je meer pak aan) of honden kunnen ook, maar dan ben je met iets heel anders bezig, geef je het dier een heel andere rol

heb tijd met mijn honden in rusthuis gewerkt, dit is al wat moeilijker met paarden hé
honden zijn mooi, zacht, hebben meer knuffelgehalte, meer will to please, ... ben je met iets heel anders bezig, transitioneel object, breekt het ijs, levert net zoals paard metaforen, enz

maar grote verschil is toch denk ik will to please?
paarden in therapie: leunt denk ik aan bij wat eddy schrijft, juist omdat een paard net zo lief op de wei staat en aan zijn contact met een mens wel degelijk voorwaarden stelt (reacties van een hond veel onvoorwaardelijker door grotere will to please), is het contact met een paard veel confronterender, je wordt geconfronteerd met jezelf en je eigen gedrag, misschien keert het paard je wel de rug toe
maar toch wil je contact
dus ben je gemotiveerd om je gedrag te veranderen en ga je er over nadenken, aan sleutelen
het geeft je ook een uitdaging
en een goed gevoel als het lukt een dier van die omvang toch iets te laten doen

koen, wat is jouw eigen antwoord?
als dit jouw stokpaardje is, ben ik er nu wel benieuwd naar

Ik kan me goed vinden in de omschrijvingen van Cindy en Anja. Het zijn zulke prachtige dieren. Het is gewoon heerlijk om met ze om te gaan. Om door zo'n zachtaardig groot dier te worden benaderd. Dat zo'n dier oprecht geinteresseerd is (of juist niet haha) in wat wij allemaal aan het doen zijn. Die lieve wijze ogen, en vooral die vacht waar ik ook graag mijn neus in steek hahaha. Je kunt echt samen plezier hebben, samen eens gek doen, maar ook lekker samen relaxen. Ik denk dat je met een paard heel veel kunt doen/delen wat je met een ander dier niet kunt doen.

Groetjes Jolanda

Paarden helpen me om te leven in het NU; om (even) niet bezig te zijn met dingen uit het verleden of zorgen om de toekomst.

Paarden helpen me om te genieten, soms van m'n tenen tot 't toppie van m'n kruin. Te genieten van het NU, van het samen-zijn, van het woordenloos begrijpen, van de pracht van de natuur, van snelheid of juist van luiheid, ...

Paarden motiveren me om dingen te leren die ik graag wil leren. Bijvoorbeeld over motiveren zonder dwang, over lichaamstaal, over allerlei aspecten van natuur (vooral over hoe alles met alles samenhangt). Ze helpen me ook om mezelf beter te leren kennen, en soms om andere mensen beter te leren kennen.

Het hebben van eigen paarden motiveert me om - ook als ik in eerste instantie geen zin heb - overeind te komen, te bewegen. Ze hebben immers verzorging nodig. Dat in actie moeten komen is voor mij heel goed.

Deze dingen vind ik in meer of mindere mate ook bij honden. Er zijn wel verschillen, maar die kan ik niet goed in woorden vatten.

De fascinatie voor dieren, en in het byzonder voor honden en paarden, heb ik van peuter af aan. Ik ben opgegroeid met honden, maar mijn beide ouders waren bang voor paarden. Ik mocht vanaf mijn 12e op paardrijles, maar al voor die tijd, vanaf 7 jaar oud, vond ik op eigen houtje adressen waar ik iets mocht doen met de daar aanwezige paarden of pony's (aaien, borstelen).

Aan één pony heb ik heel veel heel byzondere herinneringen. Brunette, een Shetlander die vlakbij mijn ouderlijk huis in een wei stond, samen met een andere Shetlander. Brunette was mijn "verzorgpony" van m'n achtste tot m'n twaalfde. Toen ik 12 was, heeft haar eigenaar haar, zonder mij vooraf op de hoogte te stellen, naar de markt gebracht en verkocht. Wat een drama/trauma was dat!
Met Brunette deed ik allerlei dingen die ik nu vrijheidsdressuur zou noemen. Ik had altijd wel iets eetbaars bij me om haar te belonen, maar anders dan dat had ik geen enkel hulpmiddel, zelfs geen halster. Ik werd niet gehinderd noch geholpen door enige kennis over paardengedrag of trainingsmethoden. Ik verslond weliswaar elk paardenboek dat ik kon vinden, maar dat ging altijd over voeding, ziektes en gezondheid, over rassen, en over rijden natuurlijk. Niets over paardengedrag, lichaamstaal, hoe een paard leert, etc. Na verloop van tijd kon Brunette héél veel oefeningen en kunstjes. Ik vond het toen allemaal vanzelfsprekend dat ik de pony kon uitleggen wat ik bedoelde en dat ze dat dan ook dééd als ik het vroeg. Mede daarom ging het zo goed denk ik, de onbevangenheid van een kind, het vanzelfsprekende vertrouwen.
Achteraf vind ik het wél heel byzonder, dat deze pony dat toen allemaal van mij geleerd heeft en graag voor me deed. Het zegt iets over mij (hoe ik als kind was) maar veel meer nog over deze byzondere pony en over de combinatie, die kennelijk perfect was. Ik kon (als kind niet en nu nog niet) zeker niet van alles in vrijheid voor elkaar krijgen bij élk paard! De tweede Shetlander bijvoorbeeld die ook in die wei liep kon ik zelfs niet aanraken/aaien, zelfs niet na 4 jaar en honderden pogingen.

Afijn: de liefde voor dieren, daar ben ik (kennelijk) mee geboren. De wens ooit een eigen paard (en hond!) te hebben was er vanaf dat ik oud genoeg was om me te realiseren dat zoiets bestaat... En nadat mijn lieve Brunette "zomaar" verkocht werd, werd de wens om zélf een paard te hebben natuurlijk nog veel groter. Na Brunette volgden nog heel veel andere verzorgpaarden en -pony's, en lessen.
Mijn eerste eigen paardje, Shetlander Joris, kocht ik pas toen ik 29 was. Daarna Donna (Arabier) en Fálki (IJslander), naast veel andere dieren. Joris, Donna en Fálki zijn nog steeds bij mij, hopelijk nog lang!

grt,
karen

Ellen2 schreef op zaterdag 16 januari 2010, 14:45:


Paarden houden je een spiegel voor en voelen een mens als geen ander onmiddelijk aan. Een tijdje terug was mijn Petekind van 2j hier, bezetten door paard paard paard, maar nog veel te klein.
Matts wilde zelfs stappen tussen de paarden, hetgeen ik best gevaarlijk vond. Toch het eerste paard dat vol vertrouwen naar hem toe kwam was Enno (nochtans eentje die niet voor drukte en nieuwigheden te vinden is). Meestal gaat hij in een heel grote boog er omheen. Amaroc kwam ook zeer voorzichtig en nieuwschierig af (is meestal niet zo heel voorzichtig en druk bezig om met mijn aandacht op te eisen). Bleef voorzichtig op een half meter afstand met zijn hoofd laag. El Nino de shetter kwam kijken en ging weer weg, zonder de kleine een stompje te geven of toch eens te proberen knoepen (pitsen). En Invierno die altijd komt om te meten en te testen en zijn rangorde te bepalen, bleef gewoon op afstand zonder enige moeite te doen. Enno liet zich aaien over zijn snoet en liet toe dat de kleine hem kusjes gaf. Zo voorzichtig en attent. Amaroc stapte met zijn hoofd laag naast de kleine terug mee door gans de weide tot hij weer aan de poort was. Ter bescherming. Zelf toen de Quad voorbij raasde, gaf hij geen krimp. Daar waar hij normaal als een gek zou beginnen lopen en gans de kudde op stelten zet. Ik stond met mijn mond open te gapen, naar dat geweldig tafereel. Paarden ... ik zou niet meer zonder kunnen

Nu Koen ben ik toch ook wel heel erg benieuwd naar de motivatie van jouw vraag.

Cindy Helms schreef op zaterdag 16 januari 2010, 15:09:


Voor mij zijn paarden altijd beesten geweest die iets voor je konden doen. Betrouwbaar, maar altijd met de achtergrond van kijk uit je weet et nooit, hoe ze reageren. In principe zoals Eddy beschreef en ben ik er weer mee begonnen om de gevolgen van mijn hernia te boven te komen. Op een gegeven moment wil je er dan een van jezelf, zoals je een auto koopt.
Het is pas sinds mijn kruidje-roer-me-niet Shiny dat ik ontdekt heb dat er meer kan zijn tussen man en paard. Ik vertaal dat als een soort wederzijds begrip
wat soms zelfs -voor de mens, voor het paard geloof ik niks van- emotioneel kan zijn.

Je kan het met een groot gaasje onder de zool plakken.
Maar als hij gevoelig is doordat de diepe buigpees geirriteerd is bv door scheefheid dan zullen de problemen op een heel andere plaats zitten. Mijn ervaring met de thermografie laten dat steeds opnieuw weer zien.
ik zal je even een artikel mailen

groeten
Hans

Piet schreef op zaterdag 16 januari 2010, 16:22:


Als wij mensen aan emoties denken , denken we meteen aan de grote emotie. Maar een emotie is niets anders dan e-motie: gevoel in beweging. De boel komt in beweging. Paarden zijn bewegingsspecialisten. Ze drukken zich uit door te bewegen, zo drukken ze gemoedstoestanden uit, door te bewegen, of door juist niet te bewegen, of door de bewegingen ineens te bevriezen.
Paarden zijn ook erg zintuiglijk, wij mensen hebben dat afgeleerd. Doordat paarden via hun zintuigen communiceren, moeten wij die vaardigheid weer ontwikkelen.
Tenzij je als mens liever dwingt, dat lukt zolang het paard het pikt. Het ene paard is natuurlijk meegaander dan het ander. Maar van de minst inschikkelijke paarden, leer je eigenlijk het meest

Ellen2 schreef op zaterdag 16 januari 2010, 14:45:


Hey,ik ben niet specifiek op zoek naar 'het' antwoord of zo hoor.
Het is ook niet gerelateerd aan het eagala artikel waar Ellen over spreekt.
De demo die wij gaven "Why horses and not mice" was dan weer wel op het eagala-congres In Kilmarnock-Schotland.
Het was een interactief opgezette demonstratie waar wij niet 'het' grote verlossende antwoord gaven maar er samen met het publiek naar zochten.
Vandaar dat ik deze vraag hier ook stelde.
Iedereen is hier als 'vanzelfsprekend' eigenaar van één of meerdere
paarden maar dat moet toch ergens ontstaan zijn? Is dit zo vanzelfsprekend?
Vandaar dat ik jullie antwoorden stuk voor stuk fantastisch vind.
Ieder heeft hier zijn eigen waarheid in.

Koen

Piet schreef op zaterdag 16 januari 2010, 16:22:


Ik ben nooit erg van de emo-dinges he? Heb hier het OC geïntroduceerd enzo, allemaal heel ratio.
Toch zitten er 2 kanten aan want voor mij zijn mijn dieren zeer emotioneel verbonden. Dat vind ik eigenlijk helemaal niet prettig want het maakt enorm kwetsbaar. Kwetsbaar bedoel ik niet ten opzichte van mijn dieren maar vooral bang ze te verliezen, en de kans is nu eenmaal vrij groot dat dat wel gebeurt.
Voor mij neemt emo toe met niveau van ratio, oftewel de communicatieve band die ik met mijn dieren heb. Effectieve 2weg communicatie kan nmm niet zonder bewustwording en toepassen van OC en nog het 1 en ander. Ik heb dat niet met allen, "paarden" of wat dan ook zijn voor mij geen totem. Beperkt dus tot enkele, voor mij speciale, individuen en soms duurt het opbouwen, of ontstaan er van, jaren en ben ik niet eens de initiatiefnemer.
Ik ben er redelijk zeker van dat de band wederzijds is. Dat denk ik, omdat mijn helaas onlangs overleden geit die ik haar hele leven nooit gevoerd heb, die geheel zelfstandig en in volledige vrijheid bij mij gewoond heeft, desalniettemin óók "stapelgek op mij" (niet mijn bewoording!) was. Blij als een hondje met mij, om het zo maar te zeggen. Op dit punt vind ik mijn 24 jaar ervaring, successievelijk met 2 geiten, sluitender bewijs opleveren dan al mijn ponies.

e m kraak schreef op zaterdag 16 januari 2010, 18:23:


Het spijt mij te horen dat Tina dood is. Je bent zelf niet de meest empathische, maar empathie met jou is hier wel op zijn plaats.

Voor wat betreft de wederzijdse band.
Wat ik nooit heb kunnen verklaren in mijn verhouding met Opal is het volgende.
Voordat ik het geld overhandigde waarmee ik haar mijn kon noemen, reed en verzorgde ik haar al jaren. Ik was de enige die haar reed en verzorgde, iedereen was bang om zelfs maar in haar buurt te komen. In die tijd ging ik nog regelmatig naar Nederland, ze was er aan gewend dat ik er af en toe een weekje niet was.
De eerste keer dat ik weg was geweest, nadat de aankoopsom voor haar was overhandigd, kwam ik 's ochtends op stal, (ze stond toen 's nachts nog op stal), ik was de eerste en voerde alle paarden, om te beginnen natuurlijk mijn Opal. Ze was zo blij me te zien, ze stond te trappelvoeten, raakte haar eten niet aan, kon alleen maar trappelen en welkomst geluidjes maken. Ook nadat ik de andere paarden gevoerd had, was ze nog niet bijgekomen van het blijde weerzien, ze bleef trappelvoeten en knorren.

Toeval? Kan niet anders. Of straalde ik een ander gevoel naar haar uit? Ik weet er zelf geen verklaring voor. Ze heeft dit nooit weer gedaan.

ik ben bezig een paard te kopen die ik graag natuurlijk wil gaan bekappen. Nu is ze bont met 4 witte benen dus ook 4 witte hoeven, en ik word van alle kanten gewaarschuwd dat witte hoeven veel zwakker zijn dan zwarte.
Nu denk ik persoonlijk dat het dan om de gepigmenteerde hoefwand gaat, en daar staan ze dan toch niet op dus kan het ook niet bezwaarlijk zijn.
Heb ik hierin gelijk of is het toch een risicofactor?

Ter info: ze is al een hele tijd ijzerloos, hoewel niet natuurlijk bekapt. De hoeven lijken erg sterk en gezond.

Thanks! Patricia

Patricia van Baarlen schreef op zaterdag 16 januari 2010, 18:56:


Op dit forum zijn mensen die volhouden dat witte hoeven zwakker zijn. Echter het is een kwestie van pigment, zoals je zelf al zegt. Ik heb een paard gehad met 4 witte hoeven, en ondanks dat het geen mooie hoeven zijn, ragt hij over de puntige stenen alsof het glad nat zand is.
Ik zou me er geen zorgen over maken.

Piet schreef op zaterdag 16 januari 2010, 16:22:


Waarom paarden? Zou het in de genen kunnen zitten???
Ik ben er een beetje mee opgegroeid. Mijn vader was melkboer in Vlaardingen en reed zijn wijk met paard en wagen. Ik mocht als klein kind mee om het paard naar de wei te brengen. Het paard moest 6 dagen in de week werken en vaak op de zondag ook nog met mijn vader op zijn rug een sprongetje wagen. Toen kwam de elektrische wagen en het paard werd verkocht. Maar ja, mijn vader kon gewoon niet zonder paard door het leven, en toen ik 13 was, kocht hij bij het scheiden van de paardenmarkt een pony. Dat was mijn eerste pony, High-Gray. Ze was een soort welsh-cobtype. Er werd nooit sentimenteel gedaan, groeide je uit de pony of klikte het niet, dan kwam er dus een grotere of een andere. Zo simpel was het toen. Zo ging dat ook bij mijn vrienden en vriendinnetjes op de ponyclub en eerlijk gezegd kan ik me geen dramatische toestanden daarover herinneren. Ik heb nog wel hele fijne herinneringen aan verschillende ponies.

Ik ben een poosje paardloos geweest vanwege studie, maar zodra de situatie het toeliet kwam er dus weer een paard. Toen weer even zonder paard vanwege de geboorte van kinderen, maar binnen de kortste keren een kleine shet, natuurlijk van opa voor zijn kleindochter. Gewoon om gezellig mee te wandelen naast de kinderwagen. En voor mij een poosje later weer een paard.

Mijn houding ten opzichte van paarden is wel erg veranderd de afgelopen 15 jaar. Toendertijd was mijn eigenbelang het grootste (paard werd gewoon verkocht aan een handelaar als ik in een situatie zat waarin ik me geen paard kon veroorloven, dacht daar verder ook helemaal niet over na), nu staat het belang voor mijn paarden voorop, tot in het extreme toe als dat nodig is.

Dat heeft vooral te maken met het feit dat ik ze bij huis had en ik dus veel beter naar de aard/het wezen paard kon kijken. De band werd daardoor veel en veel sterker. Ik ontmoette ook mensen die anders met paarden omgingen, die me aan het denken zetten over een aantal zaken. Die me ook echt leerden kijken. De zekerheden (over rijden/omgaan met/verzorging enz.) die ik had, zijn verdwenen en ik vind het nog steeds een prachtige ontdekkingsreis om meer aan te sluiten bij de aard van het paard. Dat komt er dus vooral op neer dat ik meer moet leren.

Dus waarom paarden? Gedeeltelijk meegekregen van huisuit en verder het geluk gehad om ze écht te leren kennen en nog steeds nieuwe dingen te ontdekken.
En dan kan je eigenlijk gewoon niet meer zonder is mijn ervaring.

Tineke