Cindy Helms schreef op zaterdag 16 januari 2010, 15:09:


Voor mij zijn paarden altijd beesten geweest die iets voor je konden doen. Betrouwbaar, maar altijd met de achtergrond van kijk uit je weet et nooit, hoe ze reageren. In principe zoals Eddy beschreef en ben ik er weer mee begonnen om de gevolgen van mijn hernia te boven te komen. Op een gegeven moment wil je er dan een van jezelf, zoals je een auto koopt.
Het is pas sinds mijn kruidje-roer-me-niet Shiny dat ik ontdekt heb dat er meer kan zijn tussen man en paard. Ik vertaal dat als een soort wederzijds begrip
wat soms zelfs -voor de mens, voor het paard geloof ik niks van- emotioneel kan zijn.

Piet schreef op zaterdag 16 januari 2010, 16:22:


Als wij mensen aan emoties denken , denken we meteen aan de grote emotie. Maar een emotie is niets anders dan e-motie: gevoel in beweging. De boel komt in beweging. Paarden zijn bewegingsspecialisten. Ze drukken zich uit door te bewegen, zo drukken ze gemoedstoestanden uit, door te bewegen, of door juist niet te bewegen, of door de bewegingen ineens te bevriezen.
Paarden zijn ook erg zintuiglijk, wij mensen hebben dat afgeleerd. Doordat paarden via hun zintuigen communiceren, moeten wij die vaardigheid weer ontwikkelen.
Tenzij je als mens liever dwingt, dat lukt zolang het paard het pikt. Het ene paard is natuurlijk meegaander dan het ander. Maar van de minst inschikkelijke paarden, leer je eigenlijk het meest

Ellen2 schreef op zaterdag 16 januari 2010, 14:45:


Hey,ik ben niet specifiek op zoek naar 'het' antwoord of zo hoor.
Het is ook niet gerelateerd aan het eagala artikel waar Ellen over spreekt.
De demo die wij gaven "Why horses and not mice" was dan weer wel op het eagala-congres In Kilmarnock-Schotland.
Het was een interactief opgezette demonstratie waar wij niet 'het' grote verlossende antwoord gaven maar er samen met het publiek naar zochten.
Vandaar dat ik deze vraag hier ook stelde.
Iedereen is hier als 'vanzelfsprekend' eigenaar van één of meerdere
paarden maar dat moet toch ergens ontstaan zijn? Is dit zo vanzelfsprekend?
Vandaar dat ik jullie antwoorden stuk voor stuk fantastisch vind.
Ieder heeft hier zijn eigen waarheid in.

Koen

Piet schreef op zaterdag 16 januari 2010, 16:22:


Ik ben nooit erg van de emo-dinges he? Heb hier het OC geïntroduceerd enzo, allemaal heel ratio.
Toch zitten er 2 kanten aan want voor mij zijn mijn dieren zeer emotioneel verbonden. Dat vind ik eigenlijk helemaal niet prettig want het maakt enorm kwetsbaar. Kwetsbaar bedoel ik niet ten opzichte van mijn dieren maar vooral bang ze te verliezen, en de kans is nu eenmaal vrij groot dat dat wel gebeurt.
Voor mij neemt emo toe met niveau van ratio, oftewel de communicatieve band die ik met mijn dieren heb. Effectieve 2weg communicatie kan nmm niet zonder bewustwording en toepassen van OC en nog het 1 en ander. Ik heb dat niet met allen, "paarden" of wat dan ook zijn voor mij geen totem. Beperkt dus tot enkele, voor mij speciale, individuen en soms duurt het opbouwen, of ontstaan er van, jaren en ben ik niet eens de initiatiefnemer.
Ik ben er redelijk zeker van dat de band wederzijds is. Dat denk ik, omdat mijn helaas onlangs overleden geit die ik haar hele leven nooit gevoerd heb, die geheel zelfstandig en in volledige vrijheid bij mij gewoond heeft, desalniettemin óók "stapelgek op mij" (niet mijn bewoording!) was. Blij als een hondje met mij, om het zo maar te zeggen. Op dit punt vind ik mijn 24 jaar ervaring, successievelijk met 2 geiten, sluitender bewijs opleveren dan al mijn ponies.

e m kraak schreef op zaterdag 16 januari 2010, 18:23:


Het spijt mij te horen dat Tina dood is. Je bent zelf niet de meest empathische, maar empathie met jou is hier wel op zijn plaats.

Voor wat betreft de wederzijdse band.
Wat ik nooit heb kunnen verklaren in mijn verhouding met Opal is het volgende.
Voordat ik het geld overhandigde waarmee ik haar mijn kon noemen, reed en verzorgde ik haar al jaren. Ik was de enige die haar reed en verzorgde, iedereen was bang om zelfs maar in haar buurt te komen. In die tijd ging ik nog regelmatig naar Nederland, ze was er aan gewend dat ik er af en toe een weekje niet was.
De eerste keer dat ik weg was geweest, nadat de aankoopsom voor haar was overhandigd, kwam ik 's ochtends op stal, (ze stond toen 's nachts nog op stal), ik was de eerste en voerde alle paarden, om te beginnen natuurlijk mijn Opal. Ze was zo blij me te zien, ze stond te trappelvoeten, raakte haar eten niet aan, kon alleen maar trappelen en welkomst geluidjes maken. Ook nadat ik de andere paarden gevoerd had, was ze nog niet bijgekomen van het blijde weerzien, ze bleef trappelvoeten en knorren.

Toeval? Kan niet anders. Of straalde ik een ander gevoel naar haar uit? Ik weet er zelf geen verklaring voor. Ze heeft dit nooit weer gedaan.

Piet schreef op zaterdag 16 januari 2010, 16:22:


Waarom paarden? Zou het in de genen kunnen zitten???
Ik ben er een beetje mee opgegroeid. Mijn vader was melkboer in Vlaardingen en reed zijn wijk met paard en wagen. Ik mocht als klein kind mee om het paard naar de wei te brengen. Het paard moest 6 dagen in de week werken en vaak op de zondag ook nog met mijn vader op zijn rug een sprongetje wagen. Toen kwam de elektrische wagen en het paard werd verkocht. Maar ja, mijn vader kon gewoon niet zonder paard door het leven, en toen ik 13 was, kocht hij bij het scheiden van de paardenmarkt een pony. Dat was mijn eerste pony, High-Gray. Ze was een soort welsh-cobtype. Er werd nooit sentimenteel gedaan, groeide je uit de pony of klikte het niet, dan kwam er dus een grotere of een andere. Zo simpel was het toen. Zo ging dat ook bij mijn vrienden en vriendinnetjes op de ponyclub en eerlijk gezegd kan ik me geen dramatische toestanden daarover herinneren. Ik heb nog wel hele fijne herinneringen aan verschillende ponies.

Ik ben een poosje paardloos geweest vanwege studie, maar zodra de situatie het toeliet kwam er dus weer een paard. Toen weer even zonder paard vanwege de geboorte van kinderen, maar binnen de kortste keren een kleine shet, natuurlijk van opa voor zijn kleindochter. Gewoon om gezellig mee te wandelen naast de kinderwagen. En voor mij een poosje later weer een paard.

Mijn houding ten opzichte van paarden is wel erg veranderd de afgelopen 15 jaar. Toendertijd was mijn eigenbelang het grootste (paard werd gewoon verkocht aan een handelaar als ik in een situatie zat waarin ik me geen paard kon veroorloven, dacht daar verder ook helemaal niet over na), nu staat het belang voor mijn paarden voorop, tot in het extreme toe als dat nodig is.

Dat heeft vooral te maken met het feit dat ik ze bij huis had en ik dus veel beter naar de aard/het wezen paard kon kijken. De band werd daardoor veel en veel sterker. Ik ontmoette ook mensen die anders met paarden omgingen, die me aan het denken zetten over een aantal zaken. Die me ook echt leerden kijken. De zekerheden (over rijden/omgaan met/verzorging enz.) die ik had, zijn verdwenen en ik vind het nog steeds een prachtige ontdekkingsreis om meer aan te sluiten bij de aard van het paard. Dat komt er dus vooral op neer dat ik meer moet leren.

Dus waarom paarden? Gedeeltelijk meegekregen van huisuit en verder het geluk gehad om ze écht te leren kennen en nog steeds nieuwe dingen te ontdekken.
En dan kan je eigenlijk gewoon niet meer zonder is mijn ervaring.

Tineke

Koen Theys schreef op zaterdag 16 januari 2010, 18:13:


"het" antwoord op deze vraag bestaat denk ik niet, is voor iedereen anders, maar denk wel dat er een aantal gemeenschappelijke of vaak voorkomende elementen kunnen teruggevonden worden


inderdaad,
was benieuwd naar de jouwe

grtjs
ellen