Spirithorses schreef op dinsdag, 28 september 2004, 21:40:


Deze dus:
Wat het probleem is Sanet, is dat dit een paardenforum is, en GEEN
hamsterforum!
Alsjeblieft zeg.......!!!
Peet.

Piet schreef op dinsdag, 28 september 2004, 19:28:


Het ging er nu even om of paarden nou wel of niet iets doen voor voer. Zie de eerste zin. Blijkbaar is voer geen motivatie om iets te doen wat ze niet aanstaat, dus hoe krachtig is die voerbeloning nou eigenlijk bij paarden? Waarom zou dat beter zijn dan rust?


Tja, nogmaals, ieder zijn meug. Ik hou er niet van, net zo min als van een kwijlende hond naast de tafel. Die bedelt misschien ook niet maar weet ook goed dat er iets lekkers op tafel staat. Maar ok, dit is een kwestie van smaak en geen inhoudelijk argument om het maar niet te doen.


Misschien dat de mensen die zowel een koudbloed als een warmbloed hebben kunnen omschrijven wat hun paarden uithalen om iets te eten te pakken kunnen krijgen? Die van mij eten nog niet eens brood, al hou je het voor hun neus, terwijl er paarden zijn die zelfs noten opeten. Ligt het nou aan mij of lijkt het toch echt wel een onderverdeling koudbloed-warmbloed te zijn?


Dat is zo, maar lijkt mij erg omslachtig.


Het ging niet om jou. De vraag was van iemand die wel wilde Parelli-en maar dat met de clicker wilde combineren. En of dat mogelijk was.


Wel in draf naar je toekomen, maar niet op commando. Meestal niet tenminste.
Maar dit was ook alleen maar een voorbeeld om te laten zien dat iets moeilijks ineens heel makkelijk kan worden als je het op een andere manier aanpakt. Als dat je DOEL is is dat prima, maar ging het er bij die oefening om om bepaalde vaardigheden te ontwikkelen en is de oefening slechts de test of je die vaardigheden beheerst, dan heb je natuurlijk niets aan die andere methode. Dan is hetzelfde als die student op de bakkerschool die een Dr. Oetker taart bakt: "ja maar dit is toch ook een taart?".


Voor de beleving van het paard misschien niet, voor mijn eigen beleving wel. Ik wil namelijk geen kunstjes maar dat het paard gewoon het concept begrijpt.


Ja, lijkt me leuk! Zodra hij doorheeft dat je eten bij je hebt kleedt hij je uit. Ben benieuwd hoe je dat gaat oplossen. Zonder druk dan he?


Met alle respect, maar goed leren om te gaan met operante conditionering vind ik persoonlijk moeilijker dan een kan-en-klaar-pakket na te leven.


Dat valt reuze mee hoor! Ik ben benieuwd met hoe weinig druk jij Jack kan leren dat ie jou niet mag uitschudden om te kijken of je nog meer lekkers laat vallen. Of dat hij niet je complete hand moet pakken maar alleen het lekkers dat erin zit..


Natuurlijk doet niet iedereen het gelijk perfect. Net zo min als clickeren. Blijft nog steeds de vraag over wat er mis is aan de Parelli-manier.

O ja, ik heb niet geschreven dat clickeren niet goed is of zo, ik gaf alleen antwoord op iemand die Parelli wilde combineren met clickeren. Dat dit niet helemaal handig is daar zijn we het over eens. Ik begrijp dan ook niet helemaal waar de rest van de discussie over gaat, ik probeerde alleen uit te leggen waarom Parelli en clickeren geen Parelli meer is.

Groeten,
Frans

Mijn mailfunctie werkt wel hoor....
Frans..... de mailfunctie van het forum ligt weer 'es plat.......!! snik

Inge Teblick schreef op dinsdag, 28 september 2004, 21:21:


Omdat ik niet zou weten waarom. Jack is gewoon wat lastig met voeren, is iets uit het verleden, zou ik met veel tijd wel op kunnen lossen, maar waarom? Ik ben al lang blij dat hij mensen niet meer met platte oren begroet, behalve dan als ze voer bij zich hebben. Ik heb dat wel eens geprobeerd, wie de langste adem heeft, of die oren nou echt niet omhoog komen (en hem DAN pas wat geven). Je wil niet weten hoeveel tijd DAT kost.


Eh ja, maar waarom? Tis niet iets dat ik nou graag op een filmpje zou willen hebben. Er is bovendien niet veel aan te zien, behalve dan dat Harisha haar oortjes spitst als ze de clicker hoort maar niet komt om de beloning op te halen. Tis ook al weer bijna twee jaar geleden denk ik dat ik voor het laatst met haar geclickerd heb. Dat was overigens toen ik haar zijwaarts leerde lopen en een heeeel precieze timing nodig had om precies de goede pasjes eruit te selecteren.


Ruim een jaar geleden is de betreffende hond intern in training gegaan, na hier als pup gekomen te zijn en voorbereid op de uiteindelijke training.


Die staan er nog wel hoor, nog steeds op de PNH-pagina (maar inderdaad niet op de nieuwe "video's en demo's" pagina). Met Harisha was zowiezo eigenlijk nooit meer nodig dan mijn hand ertegenaan leggen. Met Jack was aanvankelijk wel meer druk nodig maar die had ook een wat minder prettige voorgeschiedenis en reageerde nergens subtiel op.


Niks bijzonders.


Niks bijzonders.
Vanwaar die argwaan?


Misschien in het eerste begin? En dan nog? Harisha probeert al lang niet meer het "tumult" voor te blijven, ze loopt gewoon los mee en kan hem ook peren als het haar niet meer aanstaat (wat ze in zo'n geval dan ook daadwerkelijk doet!). Voor haar is het gewoon een spelletje waar ze met veel plezier aan meewerkt. Dus wat is er nou mis mee?


Hoe ga je met de clicker je paard leren achteruit te gaan? Wachten tot hij dat ooit toevallig doet en dan - click! -, of "help" je gewoon een handje?


Het is ook de kern van deze maatschappij. Als ik niet deed wat er gevraagd werd op school dan kreeg ik straf. Als ik door rood licht rij krijg ik een boete. Heb ik nou een vreselijk trauma opgelopen of is dit gewoon een heel efficiente manier van leren, die niet alleen door ouders, leraren, overheid, etc. wordt toegepast maar ook door mensen die met paarden omgaan?


Dat is heel fijn, maar het klinkt alsof je tegen vermijdingsleren bent. Waarom is dat?

Groeten,
Frans

Isabel van der Made schreef:
ja een paard in een stapmolen, alsjeblieft ophouden. Met dank, Isabel

Sanet schreef:
nou ja, inmiddels heb ik er geen meer, fijn aan het rennen is in zijn
molentje, dan dat ie alleen maar een en slaapt. Als ie het niet leuk zou
vinden zou ie het niet doen toch? Het is natuurlijk niet zijn natuurlijke
omgeving. Maar dat hebben alle huisdieren toch niet. En ze kregen heus ook
genoeg beweging buiten hun kooi.. dussuh.. niet zo neerbuigend over mijn
hamsters..

Wat het probleem is Sanet, is dat dit een paardenforum is, en GEEN
hamsterforum!
Alsjeblieft zeg.......!!!

Anita Zebregs schreef:

gelezen dat een deken niet goed is. Maar mijn vraag is, kan ik bij een paard
dat al meer dan 10 jaar een winterdeken om heeft, dit nog verantwoord
veranderen. Ik ben bang als ik in een keer stop met een deken opdoen, dat
mijn paard of ziek of niet in staat is om een wintervacht te maken.

Nou, niet goed is....? Staat het er echt zo letterlijk? Het is in ieder
geval niet 'natuurlijk'.
Als ik jou was, zou ik het gewoon aanzien hoe het gaat. Je kunt het op doen
van een deken zo lang mogelijk uitstellen. Wanneer blijkt dat je paard het
koud heeft en/of geen wintervacht aanmaakt, zou je kunnen overwegen alsnog
een deken op te doen. Hoe is het nu met zijn/haar vacht? Wordt het al wal
'wolliger'?
grtjs, Peet

Peet schreef op dinsdag, 28 september 2004, 21:50:


Doet ut al weer...

Groeten,
Frans

Hier komt het, is lang zal dus wel enkele berichtjes vol maken, jammer dat we hier geen files hebben, om de hele waardevolle berichten snel terug te halen. Zou dat niet kunnen Frans, zoveel kb neemt dat nu ook weer niet. Met dank aan Karen:

From: "honden.hos@w..." <honden.hos@w...>
Date: Mon Jan 19, 2004 2:13 am
Subject: Op reeën-jacht en het 100-heuvelen-spel met Fálki


Hoi allemaal,

Een e-mail om te schrijven hoe verschrikkelijk blij ik ben met Fálki, mijn
IJslander die nu een maand bij mij is. Zo geweldig, het voelt alsof hij en
ik al jaren dikke maatjes zijn! 't Wordt een lang verhaal; aan een ieder de keus om 't te lezen of liever niet ;-o

Ik mijn voorstel e-mail heb ik verteld dat ik door de gevolgen van de Ziekte van Lyme me er min of meer bij had neergelegd dat paardrijden niet meer ging voor mij. Totdat ik de uitnodiging van mijn buurvrouw aannam, inmiddels een paar maanden geleden, om eens op haar IJslander te rijden. Vanaf dat moment is er een hele nieuwe paardenwereld voor me open gegaan: IJslanders!

Ik rijd paard vanaf m'n 10e (ben nu 39) en al die jaren heb ik voornamelijk op 'heethoofden' gereden. Als kind kon ik al snel gemakkelijk met paarden omgaan, en ik kende nauwelijks angst (dat is later wel veranderd hoor, als ik nu terugdenk aan wat ik toen allemaal voor risico's nam, dat zou ik nu nooit meer doen! Na ja, de wijsheid komt met de jaren, zeggen ze .

Als gevolg van mijn lef en handigheid met paarden werd ik veel gevraagd door zowel handelsstallen als particulieren, om ponies en later ook paarden in te rijden, om 'moeilijke' paarden te hertrainen. Zo tussen mijn 12e en 25e heb ik heel veel verschillende ponies en paarden gereden, maar met name 'moeilijke' paarden. Deels zocht ik dat zelf op, deels werd ik juist voor dat type paarden veel gevraagd. Van Engels Volbloeden tot Arabieren, veel hengsten van allerlei rassen; nou ja van alles, maar nooit eens een echt gemakkelijk dier ...

De Arabier werd al snel mijn favoriete ras. Nog steeds heb ik dat, de
aantrekkingskracht van die prachtige hoofden, mooie ogen, elegante
bewegingen, heel gevoelig enerzijds en anderzijds de kracht en energie om desnoods door te gaan tot ze er bij neervallen (wat niet de bedoeling is natuurlijk, maar die eigenschap zit wel in veel Arabische paarden). En de uitstraling van een Arabier in zijn of haar hele wezen, zo prachtig gracieus en zo EDEL (met hoofdletters, inderdaad)!

Toen ik ziek werd, op m'n 31e, was mijn idee over met paarden omgaan en met name over rijden, dat dat enorm veel energie kost (zowel mentaal als fysiek). Niet zo gek, gezien mijn ervaring.

Het is voor mij echt een openbaring dat er paarden bestaan zoals IJslanders. Tuurlijk, net zoals voor alle andere rassen geldt dat ieder individueel dier weer anders is, maar over het algemeen is een IJslander heel koel in zijn hoofd (mits goed en vroeg genoeg gewend aan mensen, verkeer etcetera zijn het vaak 'bomvaste' paarden, een 'goede' IJslander kijkt niet op of om van tractoren, vrachtwagens, knallen, plastic zakken etc etc.). Toch zijn ze over het algemeen heel voorwaarts, ze lopen heel graag, en dan vooral op buitenritten. Als manegepaard is de gemiddelde IJslander niet geschikt; al maar rondjes lopen in de bak met telkens weer iemand anders op je rug, dat
zullen de meeste IJslanders ronduit vertikken. En aangezien ze enerzijds braaf zijn maar anderzijds een enorm sterk ontwikkelde eigen wil en mening hebben, zijn ze voor de meeste maneges slechte paarden. Want een IJslander die besloten heeft zich niet langer te willen laten gebruiken als lespaard, nou - weinig kans dat je hem van gedachten kunt laten veranderen. Alleen de maneges die een beleid hebben waar veel lessen tijdens buitenritten plaatsvinden, die veel weidegang bieden etc., die kunnen soms een heel goed lespaard vinden in een IJs. Wat een IJslander verder zo bijzonder maakt is zijn compacte formaat, en kracht. Uit proeven waarin de draag- en trekkracht van IJslanders is vergeleken met verschillende Europese volbloedpaarden (KWPNérs, Holsteiners en dergelijke) is gebleken dat de gemiddelde IJs 1.6 keer zo sterk is per kilo lichaamsgewicht, dan de gemiddelde Europees gefokte volbloed. Ongelooflijk, toch?!

En dan natuurlijk de gangen. In Nederland onderscheid men 4-gangers (naast de 3 basisgangen ook tölt), en 5-gangers (ook telgang). Maar in IJsland spreekt men niet voor niets over het paard met 50 gangen ... IJslanders kunnen 'toveren' met hun benen; ze kunnen allerlei gangen door elkaar heen gebruiken en zo in talloze variaties bewegen. Op IJslander-wedstrijden is dit niet gewenst; dan wil men een taktzuivere tölt zien, en/of een zuive ren-telgang (naast stap, draf en galop). Maar als recreatiepaard, geef mij maar zo'n paard met elastieke benen! Fálki heeft mij al talloze variaties op de basisgangen laten zien, van drölt (tussen draf en tölt in), en töltoperen (een combinate van tölt en galop), tot allerlei gangen waar volgens mij geen term voor bestaat. De meeste gangen zitten voor mij zo relaxt dat ik het langere afstanden volhou zonder uitgeput te raken; en dat had ik een paar maanden geleden gewoon niet kunnen geloven of durven dromen. Komt ook omdat ik Fálki lekker aan een lange teugel kan rijden, ik hoef alleen maar te zitten en te genieten; niks stress, niks m'n benen "eraan" houden, of voortdurend vooruit denken waar hij evt. van zal gaan schrikken of zo (dus zelfs mijn hoofd hoeft er niet echt "bij" te zijn als ik moe ben).

Gisteren deed hij wat ik genoemd heb de konijnensprong. Wat hij precies met z'n voorbenen deed weet ik niet, maar achter huppelde hij als een konijntje, met beide achterbenen tegelijk, voorwaartse sprongen. Ik krijg telkens de slappe lach van Fálki's gedrag en loopjes, zalig vind ik het. Toen hij gisteren de konijnensprong ging doen, zei ik toen ik was uitgelachen tegen hem "Fálki, dat DOE je toch niet als paard?!" -- waarop hij prompt afremde, stil ging staan om vervolgens achterom te kijken naar mij met een blik van "Hoezo dát dan, het was toch GRAPPIG?!"

Gisteren zijn we samen op reeën-jacht gegaan, ook zoiets wat ik nooit gedaan zou (kunnen) hebben met het type paarden dat ik gewend was te rijden. We zagen een drietal reeën oversteken, en Fálki ging heel hard hinniken naar ze. De reeën hinnikten natuurlijk niet terug ;-o, en verdwenen het bos in. Fálki bleef maar kijken naar het punt waar ze het bos in waren gegaan, dus dacht ik "waarom ook niet". Zo gaaf hoe Fálki mij dan lijkt te begrijpen, ik geef hem gewoon "vrij" in de richting van dat bos en moedig hem aan "toe maar jongen, ga maar kijken waar ze zijn." Uiteindelijk hebben we bijna een uur door dat (kleine, aangeplante) bos getoerd, Fálki mocht zijn eigen weg zoeken en we hebben de reeën nog zes of zeven keer gezien. Er zijn geen paden in dat bos, want het is geplant voor de houtkap. Fálki is dan zoveel slimmer dan ik; hij hoort en ruikt veel meer dan ik, en zoekt heel trefzeker zijn weg tussen de bomen door iedere keer nadat de reeën er weer vandoor gingen. Keer op keer wist hij ze weer te vinden; geweldig!

wordt vervolgt ...

Vandaag vond ik het 1e geweldige wat er gebeurde toen ik wilde gaan rijden, dat Falki zelf terwijl ik hem stond te borstelen vast zijn hoofstel van het haakje afwipte. Het viel op de grond, en Fálki nam het bit in zijn mond (verkeerd om, maar hee, da's maar een detail hè Vervolgens kijkt hij naar mij, met het bit in zijn mond, 1 voorbeen vragend omhoog, met een ondeugende blik en de vraag "GAAN we nou?!" Ik heb hem niet geleerd (niet met de clicker of anderszins) dat het bit in zijn mond nemen belonend is. En dan te bedenken dat ze hem op z'n vorige adres niet eens konden te pakken kregen in de wei ...

Tenslotte het 2e geweldige van vandaag. Ik ging rijden samen met mijn
buurmeisje, zij reed op Baldur, de IJslander die ervoor heeft gezorgd dat ik nu zelf een IJslander heb. Na een stuk gereden te heben kwamen we langs een akker, waar enorme hoeveelheden zand (zwart zand, akkerbouwgrond) gestort zijn. Het was nog niet geëgaliseerd, dus het was een heel grote akker met daarop honderden hopen zand; heuvels varierend in hoogte van zo'n 30 centimeter tot wel 3 meter. Soms met vrij ruime tractorpaden ertussen, op andere plekken hoge bergen zand naast elkaar, dus met alleen een kloof ertussen.

Fálki en Baldur zagen dat en alsof het afgesproken werk was sloegen beide heren ongevraagd rechtsaf, die akker op, om er vervolgens beide in een flink tempo vandoor te gaan. Niet in een ongecontroleerd tempo er vandoor, maar ze gingen beide vanuit stap aan een lange teugel, HUP rechtsaf die akker op en daarna in drölt en galopölt over de zanbergen. Cindy (mijn buurmeisje) en ik waren allebei verbaasd, maar we vonden het ook wel lachen. We hebben onze beide heren (Fálki is 20, Baldur is 18; de meeste IJslander worden zo'n 32 - 38 jaar oud) helemaal vrij gelaten, en ik heb nog nooit van mijn leven 2 paarden zo fantastisch zien spelen! (en al helemaal nooit met allebei een ruiter op hun rug).

Ze klommen heuvel op, heuvel af, en toen vanaf de ene hoge heuvel springen naar de top van de volgende hoge heuvel ... Ze werden steeds doller en vrolijker, gingen bovenop hogere heuvels met behulp van hun voorbenen zandklodders naar beneden gooien, vervolgens zand/modder naar elkaar spetteren, samen op de smalle top van een heuvel staan en dan elkaar duwen om te kijken wie kon blijven staan en wie niet, en met stijf gestrekte achterbenen (onder het lichaam) van heuvels af roetsjen.... Zo GEWELDIG! Zoiets als dit heb ik in m'n leven met paarden nog nooit meegemaakt. Baldur en Fálki leken wel veulens in plaats van opa's, en ik - ach ik voelde me 12 of zo ...

groeten van een heel gelukkige Karen!

Frans Veldman schreef op dinsdag, 28 september 2004, 22:19:


Yes! Dank je wel Frans, voor de snelle (re)actie!
Peet

Maaike schreef op dinsdag, 28 september 2004, 21:34:


Ik twijfelde zaterdag nog of ik zou komen. Maar heb het uiten=indelijk niet gedaan. Als ik dit nu lees heb ik daar wel een beedje spijt van eerlijk gezegt. Dus volgende keer....

Elise Gieling schreef op dinsdag, 28 september 2004, 17:19:


Sorry, ik heb alleen Maaike en het laatste meisje gezien, daarvoor was ik in de workshop Kinesiologie. Dat vond ik ook wel jammer, maar het lijkt me erg positive kritiek, dat ik zoveel niet gezien heb, er was zoveel tegelijk.
En ik was er ook pas om een uur of tien, we kwamen uit Haarlem...


Nee een zadel niet, zeker op een manege paard heb je natuurlijk weinig in te brengen wat hij op zijn rug heeft, maar bitloos vind ik zelf tochwel noodzaak, zie de discussies hierover de laatste tijd.
En ik ben het er mee eens dat het goed is dat er schot in de zaak zit, het begin is er!

Hihi ik kan me voorstellen dat je doodop bent, en ik vond het een goede dag, heb nu al zin in volgend jaar!

Slaap ze!

Groetjes Jolijn

kim geyskens schreef op dinsdag, 28 september 2004, 18:20:


Ja wat jammer, ik had het wel leuk gevonden een aantal mensen van het forum te zien daar, ik heb wel een vriendin van Esther van hier ontmoet, maar ik heb niet gevraagt hoe ze heette...
Overall vond ik het ook erg geslaagt, ik hoop er volgend jaar een hoop van jullie te ontmoeten!

Groetjes Jolijn

Maaike schreef op dinsdag, 28 september 2004, 21:34:


Ja ik heb een paar dingen van de jury opgevangen, goed voor jullie! Ik vond het er goed uitzien, je paardje liep lekker ontspannen, was goed om te zien.
:)


Tsja ik was er al...maar wat je voorsteld klinkt erg leuk, misschien kun je Frans vragen een praatje of demo te geven, dan komen er vast een hoop van hier. Lijkt mij iig leuk om te zien.


Ik heb al zin in volgend jaar, maar ik hoef het dan ook niet allemaal te regelen :)

Groetjes Jolijn

Al heel lang was ik weer op zoek naar het voor mij geschikte paard, en kon wel merken dat er in 20 jaar heel wat veranderd was.... woorden als kribbijten,luchtzuigen, artrose, het klonk me allemaal maar vreemd in de oren.

Ik zette een advertentie met daarin mijn wensen en wat ik te bieden had.
Ik zocht mak paard verkeers mak, geen kleintje want ik ben ruim 190, en bood aan blijvende stal, zacht stroo, veel liefde en veel bosritten....

Honderden reacties kreeg ik, en soms kreeg ik het warm als ik de prijzen er bij zag staan, de een nog erger dan de andere....

Een paar van 34, een paar van 21, een veulen en zelf een ezelin werd me aangeboden....

Nou ik ben zelf helemaal weg van platenbont en ook daarvan te kust en te keur...

Toen liet ik het me allemaal even bezinken, wat wil ik nu eigenlijk....
Ik ging achter mij pc zitten en dacht na....
Ik wil een paard, dat lief is voor mij als ik kan zijn voor haar/hem, dat gezond is, dat houd van buitenritten om de dag.... Die niet bijt, schopt o.i.d... ras/kleur en leeftijd zou me een worst wezen zolang er maar een beginner op kan....

ik maakte een passende advertentie waar ik alles in had vermeld, en ook dat ik hem eventueel op afbetaling wilde of leasen of zo als het te duur werd.

Opnieuw plaatste ik *een speld in een hooiberg*, en ik had de moed al opgegeven tot ik wel een heel vreemd mailtje kreeg.....

Een voorstel waar ik eigenlijk niet omheen kon.... Een 11 jarige Volbloed Arabier voor NIETS, met papieren en was het afgelopen seizoen best gangbaar rijpaard geweest.... Ik heb het wel 8 keer gelezen en er stond echt VOOR NIETS bij..... Ik dacht dat ik in de maling genomen werd want wie geeft er nu een merrie met papiertjes weg, dus ik terugmailen en afwachten...

Daar kwamen de eerste foto's en de voorwaarden die gesteld werden.
Ze mag nooit verkocht worden, de papieren blijven bij de eigenaar... Mag er mee doen wat ik wil, mag haar laten dekken, en de veulens behouden of verkopen. Als ik geen zin meer in haar zou hebben, halen ze haar terug...
Ze moet (ze heeft artrose) veel lopen... ze heeft al 3 jaar geen last meer van artrose....
Waarneer er hoge kosten komen, betalen zij die, alleen enten, hoefsmid en stalling zijn mijn kosten.... Ze komt naar mij op stal... rechtstreeks van de arabierenfokkerij vandaan.

Binnenkort ga ik kijken want ze is maar 1.57 maar wel fors gebouwd....
jullie horen nog....
en als jullie nog tips hebben hoor ik het graag....