Anne Rachel schreef op dinsdag, 24 augustus 2004, 15:21:


Geweldig verhaal. Met mijn kinderen heb ik dezelfde ervaring, ze weten precies waar het allemaal vandaan komt.
Maar juist dan zie je dat ze ook geen overdreven sentimentisme ontwikkelen. Ze zien hoe de kat muizen uit de grond trekt en met veel genoegen opeet. Ze zien hoe in de winter af en toe een havik zich op een van onze kippen stort en deze soms op enkele meters afstand van het eetkamerraam zit op te peuzelen. Ze zien hoe lief de kuikentjes uit het ei komen, en hoe stout ze zijn als ze groot zijn en de hanen elkaar afmaken. Ze eten met liefde een kippebout terwijl ze precies weten waar die vandaan komt. Katten moeten ook eten, havikken moeten ook eten, en mensen moeten ook eten...

Groeten,
Frans

jo schreef op dinsdag, 24 augustus 2004, 15:35:

Tja dat hou je altijd denk ik. Vroeger hielden mijn grootouders alleen maar varkens voor de slacht. Gewoon om zelf te kunnen overleven. Maar toch hoor ik uit die verhalen dat die dieren het wel goed hadden tot het moment van slachten. Maar ook dat gebeurde diervriendelijk (tja wat is diervriendelijk). De kippen eigenlijk niet. Moet daar op een bepaalde manier nog altijd met een glimlach aan terugdenken, maar zal hier maar niet gaan schrijven hoe mijn vader de kippen slacht. Ik ken echter ook mensen die hun kip eerst bedankten voor het vlees en dan met een vlijmscherp mes de kop eraf doen.

Maar wat me wel enorm stoort, is dat ik een aantal km verderop iedere week langs een wei moet fietsen waar een kalfje staat, of wil staan beter gezegd, met een gebroken poot (of vergroeide). Hij kan niet lopen. Hij wordt nu vetgemest (is dus duidelijk voor de vreet), maar kan nu helemaal niet meer staan. Sinds enkele tijden ligt hij nu. Dat is zielig. Dat moest niet moeten mogen in Nederland. Dat vindt ik dus wel heel erg zoiets en fiets nu bewust ook om om dat niet meer te hoeven zien.

Groeten,
Ingrid