Ans Jondral schreef op dinsdag 4 december 2007, 13:45:

Nee hoor, da's wel degelijk Odberg.

Moesten jullie het toch nog missen; 10 december om 20u komt hij hetzelfde vertellen op de faculteit.

Diestelmans Liesbet schreef op maandag 3 december 2007, 19:50:


Nog eens gefeliciteerd met de nieuwe aanwinst Liesbet!

Grappig dat jij het trailerladen segment uit L&HB vernoemt, want dat zag ik dan net niet graag, ondanks dat er zeer weinig druk werd gezet om in de trailer te gaan vond ik het dan op andere manieren toch te veel druk voor het paard. Interessant om te zien, dat wel. Zo zie je maar, iedereen neemt mee wat hij lust...

Groetjes,
Nathalie

Spirithorses schreef op dinsdag 4 december 2007, 13:18:


Nee hoor je hebt niets gemist... Hierboven heb ik er al over geschreven. Tijdgebrek is nooit een issue geweest! Als ik Peppa's gedrag met dat van Mike vergelijk is dat een wereld van verschil. Peppa moet door haar jonge leeftijd nog het één en ander leren maar is daar heel ontvankelijk voor. Mike als volwassen klophengst vond het nodig regelmatig 'controlevragen' te stellen bij soms de meest simpele uitgekauwde dingen. Ik kwam daardoor in een neerwaartse spiraal terecht met Mike. Had er de energie niet meer voor om elke keer opnieuw aan te moeten tonen de 'leiding' aan te kunnen.

Met Peppa is dat zo ongelovelijk anders! Net als Mike een goed karakter, maar als ze iets nieuws tegenkomt wat eng is aarzeld ze even, ziet dan dat ik er niets van maak en hoort mij haar rustig aanmoedigen, en neemt de 'stap' gewoon!!! Een onbekende enge wasplaats, een paar geulen op de wei die vol water staan; als ze ziet dat ik er gewoon doorheen banjer neemt ze heel snel aan dat het kan en loopt ze er met mij mee doorheen. Aan het 3 meter touw meelopen: keurig netjes, af en toe wat kijkerig, even een snurk waar iets spannends te zien is... Is alleen nog geneigt achter me te lopen i.p.v. schuin achter me. Maar dat is peanuts om haar te leren. Net als het voeten geven en haar van haar kopschuwheid af te helpen...

Misschien is het toch ook een betere 'klik'... Misschien ligt een warmbloed me toch beter dan een koudbloed... Ik denk dat het een combi van factoren is geweest waardoor het tussen Mike en mij niet lekker meer ging.

Diestelmans Liesbet schreef op maandag 3 december 2007, 19:50:


O, en je mag trots zijn op je kids hoor! En op een playday zien we mekaar nog zeer zeker!

Groetjes,
Nathalie

Gudrun schreef op dinsdag 4 december 2007, 13:56:


Krapte hoor je inderdaad heel veel. Mensen vergeten gewoon dat
dat matrassen op de grond ook kan, prima slaapt en groot genoeg is. Echt super belangrijk te zorgen voor genoeg ruimte.

Groetjes, Michiel

clarissa ruijgrok schreef op dinsdag 4 december 2007, 15:02:

Misschien meteen een inkijkexemplaar van het PN boek aan een kettinkje aan het hek.

Pffff het is om doodmoe van te worden.

Ik herinner me nog goed dat paarden bij ons in de buurt in beslag werden genomen omdat de stal 'ondeugdelijk' zou zijn en het land te nat. (De stal was open aan een paar kanten).

Ze kwamen terecht in Bunnik in een loods, in donkere hokjes waar ze telkens hun hoofd stootte.

Een ander geval waarbij de paarden in beslag werden genomen, bleek onterecht te zijn. Persoon in kwestie werd vrijgesproken, en de DB werd gesommeerd de paarden terug te geven.

maar de DB kon ze niet teruggeven, want die eikels hadden de paarden verkocht. Aan een louche handelaar/worstfabriek in belgie.

Inmiddels had ze haar paarden teruggekocht, ze was 12.000 euro armer, en niemand die er wat aan deed. Ergens onderweg is iemand heel veel euro's rijker geworden en gaat vrijuit in dit schandaal.

Ja, nu moet ik zelf misschien ook wel, nu iedereen zo mooie verhalen typt.
Ik ben ook een 'echte', redelijk overtuigde ParelliGirl (van ons troepje 'Oostvlaamse ParelliGirls', ook 'Parrrèlliloetses' - denk Gents accent - genoemd). Vragen stellen blijf ik doen natuurlijk, me laten inspireren door Piet's drukloze streven, cursussen bij andere mensen (Honza, Antoine Debodt, Chris Irwin, Centered Riding) ook. Maar als ik een keer vastzit, Lolita vindt het niet leuk, of het wordt saai, dan blijkt meestal dat ik het 'pure Parelli' wat te ver uit het oog ben verloren...

Lang geleden Pat's boek gelezen, hem dan live gezien in Essen waar ik eigenlijk Monty Roberts had willen zien, toen ik dan zag wat Pat's duitse studenten allemaal konden was ik overtuigd genoeg om het oude level 1 en een carrotstick te bestellen. Oud level 2, nieuw 1 en 2, L&HB, Succes serie, en de savvyclub (iedere maand een hele dvd in de post). Cursussen bij verschillende instructeurs, net als Irene heb ik enorm veel geleerd van Urs Heer (uit Zwitserland uitgenodigd door Eddy Modde).

Ik heb veel fouten gemaakt. Ik wil het graag even schrijven, want ik las hier ergens dat iemand in mijn interpretatie van Parelli wel vertrouwen had.
Ik heb ongetwijfeld vaak m'n paard 'geslagen', ttz. harder aangeraakt dan Piet zou goed vinden, maar dat vind ik niet het ergste. Het meeste schaam ik mij over de keren dat ik nog gefrustreerd was, zelfs al was mijn aanraking dan niet hard, of was er geeneens aanraking. Voor mijn paard kwam dit als agressie over (volgens ome Pat ziet een paard geen verschil tussen frustratie en agressie van ons uit, zelfde lichaamstaal). Tot vandaag moet ik hiertegen vechten, om niet te denken 'je hebt die brievenbus al honderd keer gezien' of iets dergelijks. Het gaat al veel en veel beter hoor. Ook omdat ik nu toch begin te zien dat het werkt als ik het doe zoals Linda zegt (let op de tresholds, tijd geven, retreat). Toen het Horsenality concept werd voorgesteld (in Birmingham) dacht ik zo op zicht dat Lolita left brain introvert was. Rustig en betrouwbaar (ik kan er alle kinderen en beginnelingen opzetten), moeilijk te motiveren tot een stap teveel. En ze is dat ook, in rustige, gekende situaties. Maar door de horsenality chart dan eens volledig in te vullen zag ik dat ze evenveel right brain introvert was... waar haar catatonic gedrag ook perfect bij past. RB introvert is het delicate zieltje, het paard wat zich makkelijk afsluit...
In sommige situaties (trailerladen bv. wat een groot trauma geweest is) handelde ik daar gelukkig uit mezelf al wel naar, maar nu ik het eens zwart op wit op papier zag snap ik haar veel beter, en kan ik ook veel meer geduld opbrengen. Stom hé, dat ik dat zelf niet beter doorhad. Spijt, dat ik haar niet altijd heb behandeld zoals ze verdient. Zo zullen er nog wel inzichten komen vrees ik, maar hoop ik ook. (Wie weet hé Piet )

Nathalie