KNIP
>>>
>>> Grappig dit.... zelfde situatie deed zich hier 2 weken geleden
>>> voor met het stel Haflingers. Ik was aan het clickeren geweest
> stoppen ,mag je gewoon doorlopen !!! Piet je spoort effe niet
> man , get back down to earth .En geen enkele vasthoud methode
> heeft geleid tot trappen of verzet hoor !! Even over mijn beer
> filmpje : DAT was net de essentie of had je dat niet door !!
Grappig, deze tegenstellingen in trainingsmethodes!
Zal proberen het uit te leggen.
In Catcher's geval: is geen druk en vooral die poot NIET vasthouden goed geweest. Catcher is nl. een paard wat denkt: val dood! Ik doe NIETS meer.
Einde verhaal, oogjes halfdicht, en jij kan opsodemieteren want ik weet heel zeker dat je niets meer voor elkaar krijgt. Catcher is gewoon gesloten. Punt.
Eindresultaat: Catcher geeft inmiddels vrijwillig een voet en staat sinds kort dus zelfs los. Dus, de drukloze en/of
clickertraining is hier perfect voor geweest.
De Haflingermerrie is 14 jaar en is al nooit opgevoed geweest.
Heeft in al die 14 jaar dus nooit geleerd om een leider te accepteren en weet dus niet wat dat is. Dat uit zich in alles. Niet met het vrouwtje meelopen... waarom zou ze? Zadel erop? OK. Als we zin hebben lopen we... als we geen zin hebben... nou: dan doen we het dus niet!
Lang verhaal.... deze merrie heeft dus altijd gewonnen.
Lees: deze merrie neemt haar eigen beslissingen en let zelf wel op.
Nut van voeten geven: waarom zou ze? Je geeft een goeie ruk en het vrouwtje, die nog lichter weegt als ik... lazert vanzelf wel om... De merrie wint dus weer.
Ze trekt ofwel haar hele achterhand weg door zijwaarts weg te hopsen... of hopst naar je toe. In beide gevallen zal het vrouwtje niet winnen.
Dan kom ik. De merrie wil niet eens aan het halster meelopen. Daar ben ik gaan clickeren... binnen een paar minuten loopt het dier met me mee.
Moet wel erbij vertellen dat ik ze zowel links- als rechts uit haar balans getrokken
heb om haar slechts 1 poot voorwaarts te krijgen en dát beloond heb met een stukje wortel. De volgende stap... etc.etc.... totdat ze aan een slaphangend lijntje mij volgde... Dat is zo ongeveer de indicatie vanwaar dit paardje nog moet komen!
Voorvoeten: geclickerd en beloond dat ze ze juist liet staan... want ze begon te maaien als je er al naar wees. Dat had ze na een paar minuten door, deze merrie is absoluut niet stom of zo. Mooi. Voetjes laten staan? Gaan we verder.
Voetjes laten geven! Idem dito met de achterbenen. Ze liet van beide achterbenen de voeten mooi staan. Moest ook, want ik had niets gevraagd.
Op dat moment..... zegt mijn gevoel: stoppen. Is genoeg. Volgende keer verder en gaan proberen om die achtervoeten ook op te tillen. Al is het maar de intentie tot optillen... zelfs dit hele kleine stapje moet heftig beloond worden... en zo verder...en zo verder....
Let wel: niemand heeft dus nog ooit die voeten op kunnen tillen he??
Op dat moment wordt Jules ongeduldig. En denkt: dat eeuwige getrut!
En zegt: afgelopen.... ze geeft NU die voet. En Jules is sterk, pakt die voet en het dier krijgt die voet niet meer terug. Ik beloon toch... om het positief te maken.
We zetten de voet weer neer.... en Jules doet het weer en houdt vast.
Moet zeggen dat deze keer wel al gemakkelijker ging...
Dus ik heb weer beloond..... en daarna zijn we gestopt.
Die merrie heeft een heel slechte balans hoor... want ze lazerde bijna om...
Leek Catcher wel op 3-jarige leeftijd....
Zo... da's het verhaal.
Ik weet heel zeker dat het mij lukt, misschien met kleine stapjes... om in ieder geval de voorvoeten te bekappen...
Achter moet ik nu afwachten hoe ze de volgende keer reageert...
Ik durf het niet te voorspellen.
Nu jullie weer.....
Warboel
