Isabel van der Made schreef op dinsdag 2 juni 2009, 15:12:


Ze krijgt haar zin niet dus gaat ze op bokt verder.

Haar enige doel is PN afzeiken, anders had ze ook wel pavo en paardendrogist kunnen pakken. Ze zegt dat ze op zoek is naar meer info, en ja waar kan je dat beter vinden dan op bokt tussen al die nitwits. He tenslotte stelt pubmed niets voor vergeleken bij ál die kennis op bokt.

Dat van die woekerwinsten komt niet uit de lucht, zie vitamine E topic met als titel 'reclame!'

en Nick Altena, die hier ook op z'n tenen getrapt is, bemoeit zich natuurlijk maar al te graag met het topic.

Stelletje schijnheilige figuren Blabla!

Echt zó ontzettend kinderachtig, dan ben je bij mij echt aan het verkeerde adres. Grr

Ik weet zeker dat F&I de eerste zullen zijn om de magnesium uit hun winkel te halen als er wordt aangetoond met een onderzoek dat het geen zin heeft.

Met een gezonde discussie is niets mis, maar dit soort dingen vallen niet onder die defenitie. Daar kan ik bijzonder slecht tegen.

Hier op PN kom ik het zelden tegen, op bokt des te vaker.

Wel wel het topic is al weer dicht, gaat lekker daar.

Anja, wat een verhaal... ook de erg dubieuze achtergrond, waar jij nu ook nog achteraan gaat, petje af hoor. En zo mooi dat die mannen nu een thuis hebben waar ze super verzorgd zullen worden! Ik werd al ziek als ik je beschrijving las van de garagebox... concentratiekampbeelden, gruwelijk.

Heel veel succes en plezier gewenst met je mooie jongens!

Gisteren heeft het hier eventjes serieus gestormd. En ik was met Lolita en Huppel gaan wandelen, met de trailer naar het recreatie- (visvijvers) gebied hier vlakbij aan de Schelde. Op Lolita, met Huppel als handpaard, en ik was tevreden, want we hadden nog eens een stuk kunnen galopperen terwijl Huppel gewoon braaf mee galoppeerde in plaats van haar hogeschoolfiguren te oefenen. Ik was weer opgestapt na een korte graaspauze, we gingen weer weg van de Schelde (niet dat ik die ooit zie, want ik mag met de paarden niet op dat fietspad daarboven). We stapten op de verhoogde dijk, 2-3 meter boven de weg, twee rijen bomen met een aarden pad er tussen. Stappen, want hier hadden we vorige keer gegaloppeerd en Huppel was daar wat hyper geweest, het is ook al weer terug de weg naar huis (allee, naar de trailer) dus ik had me voorgenomen rustig te stappen ('don't teach assumptions' zegt Parelli). Ineens klonk er een enorme knal, met zo'n fluittoon erachter, alsof er vlakbij iemand vuurwerk afstak. 100 meter verder ongeveer leek het, en ik dacht 'Jagers? Kan toch niet?' Lolita schoot helemaal in de stress - van vuurwerk is ze zo bang dat het haar een paar jaar geleden een miskraam heeft bezorgd. Daar zat ik, op een panikerend paard met een ander aan een touwtje... en ik vroeg me eventjes af hoe dat zou zijn, op hol slaan met een handpaard bij. Ik vroeg me ook eventjes af of ik misschien zou afstijgen (Linda Parelli in mijn hoofd: 'When should you get off? When the thought first crosses your mind') maar toen klonk er al een tweede knal vanuit dezelfde richting, en besloot ik maar gewoon weg te gaan uit de gevarenzone (ik dacht nog steeds aan een raar soort jagers - vissers met dieptebommen of zo ) en ik vind het handiger als ik op Lolita zit dan als ik van op de grond twee hyper paarden moet orchestreren met alle touwverwarring vandien. Terwijl de knallen maar bleven komen, om de tien seconden ongeveer, had ik dus een trippelende Lolita, die tot mijn verwondering zich toch goed liet inhouden (eigenlijk erg dat ik nog verwonderd ben - ik zou al lang moeten weten hoe hard ze haar best doet voor mij), en Huppel, die was zo braaf... haar moeder ging dus continu van draf naar stap naar trippel naar draf naar piaffe, en zij maakte gewoon mooi mee alle overgangen. Twee passen stap? OK. Stukje draf? OK, weer overgang naar stap? Ze deed alles gewoon braaf mee, na een tijdje begon ze af en toe naar haar moeder te dreigen/bijten 'stop nu eens met dat gedoe', maar dat vond ik wel schattig van haar eigenlijk, dat ze mij probeerde te helpen door Lolita tot de orde te roepen (antropodinges, ik weet het). Intussen was het al serieus aan het waaien, het werd donker, en ik snapte dat het geen jagers waren maar een donderstorm. Goed dat we vorige week 's nachts al zo een storm gehad hadden waarbij de donderslagen zo ook maar bleven komen, of ik had niet geweten dat het kon, zo'n aanhoudende donderslagen. Ondanks dat we maar aan een traag draftempo vooruitgingen lieten we de knallen wel stilaan meer achter ons. Aan het eind van de dijk gekomen kwamen we terug op de weg, Lolita kon ik al eens een halve seconde losse teugel geven ook, dus ik durfde nu wat meer snelheid te vragen zonder schrik voor controleverlies. Met de storm letterlijk achter ons aan hebben we dan heel de weg terug naar de trailer in uitgestrekte draf gedaan, want ik begon al hier en daar een regendruppeltje te voelen. In draf, niet in galop. We liepen op straat, beton dus, en zelfs met hoefschoenen vind ik galop toch iets risico voor uitglijden. Maar vooral durfde ik niet galopperen. Zolang het draf was, was het mijn gang, en mijn keuze (Huppel mocht van mij ook niet in galop). Dat we dan heel snel in racedraf gingen, dat vond ik juist leuk. Heerlijk gevoel was dat, mijn twee grote paarden met al hun energie voorwaarts (maar toch onder controle), al die power, en ik er op/naast, ik had echt een Ben Hur gevoel, met mijn tweespan. Huppel loopt namelijk toch vaak met haar hoofd precies op dezelfde hoogte als Lolita. Met haar hoofd aan mijn knie, zoals het hoort voor een handpaard, dat is meer als we rustig stappen, of als ze minder vooruit is, en dat is niet vaak. Toen we aan de trailer kwamen vielen de eerste dikke regendruppels, op twee minuten heb ik beide paarden op de trailer gesmeten, Lolita met zadel en al, ik was mee naar voor in de trailer gelopen (doe ik normaal niet), en heel braaf bleven ze er alletwee op staan (ondanks het geroffel van de stortregen op het dak) terwijl ik omliep om achteraan de stangen te sluiten. Zou ik ook al niet verwacht hebben, normaal blijf ik buiten staan en sluit ik ook meteen. Toen ik weer bij hun vooraan in de trailer stond en Lolita's rijhalster afdeed stonden we daar, met z'n drieen te bekomen, en ik dacht: 'Kijk ons hier, een echt team! Team Parelli!'.

Groetjes, Nathalie

Isabel van der Made schreef op dinsdag 2 juni 2009, 15:12:


We hebben het over Nederland. Ook uit een telefoongesprek met Esther bleek dat zij ons ziet als magnesiumaanprijzers.


Net als de prijzen van vitamine-E supplementen zeker?
Heel toevallig allemaal, zeker na haar vergelijk van ons met Leen Taal.


Waarom anders dat zogenaamde prijsvergelijk?


Ik wind me er niet over op. Bij zo'n onderwerp wordt de pagina over magnesium altijd druk bezocht. En de webwinkel is bovendien niet datgene waar we het voor doen. Zoals je wellicht weet hadden we de pagina's over insulineresistentie en magnesium al een hele tijd online, voordat we, na vele verzoeken om een goed magnesium-supplement, een goed supplement ontdekten. Het is wat ons betreft een service dat we het leveren, niet onze core-business (voor zover we sowieso al over "business" kunnen spreken).

Het blijft kinderachtig om na een ruzie de producten van PN een beetje te beginnen af te kraken, terwijl je, als je je echt druk wilt maken over onzinsupplementen, veel beter voor de hand liggende doelwitten kunt vinden.

Als jij wilt blijven geloven in toeval, en ook vergelijkingen met Leen Taal prima lijkt te vinden en daar geen reden in ziet om je in de discussie te mengen, maar nu juist wel omdat Jantine iets zegt, tsja, dan doe je dat maar. Voor veel mensen is het denk ik wel duidelijk wat er aan het gebeuren is. Ik heb weinig zin om me nog langer met dit topic te bemoeien.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

Wil schreef op dinsdag 2 juni 2009, 0:45:


Ik ken het verhaal nog niet.... kan iemand mij ff doorverwijzen.. wil het graag lezen.

Beste Sky,

Ik leer dit als studente aan de Katholieke Universiteit te Leuven. Zie het fotoalbum 'Rijkunst in het oude Griekenland' - http://www.mijnalbum.nl/Album=GJRBUXND.

Bekijk het eens, ik vind het persoonlijk interessant te weten hoe zij het deden. De reden waarom er misschien wat twijfel is, is het feit dat er wel degelijk beeldhouwwerken zijn die geen hoofdstel meer dragen!

De Grieken wilden alles zo realistisch mogelijk nabootsen en beschilderden de beeldhouwwerken en bevestigden hoofdstellen met bit aan de hoofden van de paarden waarbij de teugels in handen kwamen van de ruiters. Dit is aangetoond door studies van diverse archeologen op basis van microscopie die bestanddelen van verf, ijzer, leer en etc. duidelijk kan aantonen. Deze werden vastgebonden aan de gaten op de stenen lichamen van de paarden. Behalve steen zijn momenteel alle andere materialen vergaan door het proces van de tijd.

Onrechtstreeks laten onderstaande opmerkingen mij (en eventuele andere mensen) als leek nadenken over de rijkunst van de Grieken:

- Als je goed kijkt naar de beeldhouwwerken als de Parthenonfries dan zie je gaten op de hoofden van de paarden en andere lichaamsdelen als de schoft. Ook zie je dat de mondhoeken spanning vertonen. Op deze plaatsen werden hoofdstellen met bit en teugels bevestigd.
- Op verschillende Griekse amfora (met maar enkele uitzonderingen) zie je dat het paard wordt bereden met bit. De uitzonderingen op de regel werden bekeken in context (vb. in funeraire context) waarbij het paard en de ruiter eerder symbolisch dan realistisch werden afgebeeld. Dit kun je bijvoorbeeld zien aan het feit dat het paard eerder een pony was, het paard vleugels had, de grafstèle te klein was waardoor het hoofd onder het hoofdstel verloren zou gaan etc.
N.B. Daarnaast konden er wel degelijk individuen zijn die volledig zonder getuig reden op hun paard, dit zal men in tijd en ruimte altijd tegenkomen maar zal in het algemene rijgedrag steeds een uitzondering zijn en moet ook steeds zo bekeken worden!
- In teksten die zijn overgeleverd als door Xenophon, beroemde paardentrainer, lezen wij letterlijk (vaak zijn deze teksten vertaald door Engelse archeologen, ik ga ze niet zelf vertalen want ik zou de boodschap kunnen vervormen):

"The horse should then be bridled, to make sure he accepts the bit, and mounted, to assess if he will stand still for the rider. He should then be ridden away from the stable, to see if he is willing to leave other horses. The softness of the animal's mouth may be determined by performing a volte in both directions. The horse should then be galloped, pulled up hard, and turned in the opposite direction to see if he is responsive to the rein. Make sure that the horse is docile to the whip, as an unsubmissive animal will only make for a disobedient mount, which would be especially dangerous in battle."

Vriendelijke groeten

Piet schreef op dinsdag 2 juni 2009, 9:10:





Dat leren.. zeer zeker. Alleen de enigste ervaring met koliek is van jaren geleden. Mijn pony had het ook af en toe. Weet nog dat ik uren met haar heb gestapt. Behandeling door da was niet meer nodig omdat het zichzelf daardoor oploste.

Jasmijn Wauters schreef op dinsdag 2 juni 2009, 16:30:


Beste Jasmijn,
Hoe lang studeer jij al archeologie?
Groeten,
Monique

Wil schreef op dinsdag 2 juni 2009, 12:54:


Wind zuigen doet dit paard niet.


De eigenaresse heeft haar nu 5 jaar (heeft alleen het eerste jaar op haar gereden, recreatief) Kent haar precies en heeft me al uitgelegd waar ik op moet letten. Heb foto gezien + een filmpje van 5 min. hoe ze is na een koliekaanval. Doodmoe, waarbij af en toe bijna door de voorbenen zakt.

Overigens een paard die er verder prima uitziet. Aan de buitenkant is niets te zien. Enkel op dagen van een koliek aanval, de dag daarna is ze weer zo fit als een hoentje.


Idd jammer van dat vervoer.


Klopt, maar dat risico is er met elk paard, dit paard meer uiteraard.


Klopt.


Dit zijn vragen die de eigenaresse zichzelf deze week stelt. Waar ze het moeilijk mee heeft. Bij ons plaatsen zou een optie kunnen zijn. De vraag is wil ik die bieden of niet.

De vraag of ik het wil meemaken is voor mij niet relevant. Dan hadden we sowieso niet moeten kiezen om een start te gaan maken met een rusthuis. Een plek waar een paard zijn of haar laatste jaren mee mag maken op een zo goed mogelijke manier. Daar hoort het einde, de dood bij.

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 2 juni 2009, 13:15:


Dat is waar ook, heb jou verhaal wel gelezen toendertijd. En ja, 13 jaar is anders dan 23 jaar. Daarnaast als ik denk aan de foto's die ik zag. Met daarbij de kennis die ik hier op deze website mocht vergaren (de eigenaresse kent deze site nog niet) zie ik persoonlijk kansen voor dit paard. Zou deze uitdaging aan willen gaan, daarnaast ook twijfels.. is het eerlijk tegenover het paard. Kan ik dit aan? Is mijn visie (mede door deze website) de juiste?