Marianne schreef op maandag, 22 november 2004, 14:37:
> :) ... ik denk ook dat mijn paarden het fijn vinden hoor,
> maar... ik vraag me dan tegelijkertijd af of dat nu niet MIJN
> interpretatie is van 'fijn vinden'.. snap je?
******************
Ik denk eerlijk gezegd dat dat vaak voorkomt. Ruiter ziet iets als prettig en concludeert dat het paard het dan ook wel prettig zal vinden. Als je goed kijkt, zie je dat zooooveel: ruiter knuffelt paard ... paard trekt beleefd z'n hoofd weg, ruiter die dan nog zegt "ja dat vindtie zo fijn". Ruiter heeft verdriet, loopt met wijduitgespreide armen op paard af, paard deinst letterlijk en in verwarring terug, ruiter concludeert NOG "ja, ik kan altijd bij 'm terecht als ik verdriet heb" (uh??? Werkelijk?). Na een springwedstrijd, winnende ruiter, beukt paard keihard op de nek bij wijze van "dank", paard schudt z'n kop (van ergernis?) ... wat denkt die ruiter nou, dat dat paard DAT fijn vindt? Ik zie weleens mensen rijden waarbij je dan ook ziet dat het paard totaal niet reageert. Vaak te wijten volgens mijn bescheiden mening aan dat ze hun paard niet kunnen belonen: OF ze doen het simpelweg niet, OF het paard snapt niet hoe ze het bedoelen! Je ziet dan echt een totaal gebrek aan communicatie, terwijl ruiter hardnekkig volhoudt: ja, hij weet HEUS wel dat ik dat niet/wel leuk vind (oh ja? Hoe dan precies?).
Kijken zou'k zo zeggen. Vooral goed kijken.
Een paard dat bij je komt staan en z'n hoofd in je armen stopt, zonder dat je hem dat geleerd hebt, ik denk dat dat in de buurt komt van simpelweg fijn vinden (maar valt niet echt onder belonen). Dus knuffelen kan blijkbaar wel belonen zijn. Maar hoe zit het dan met een paard dat geen behoefte heeft aan knuffelen op DAT moment? Is het dan belonen ... omdat JIJ dat toevallig vindt? Uhhhh ... nee, eigenlijk niet dus.
Heel filosofisch even : een paard is een kuddedier en heeft onmiskenbaar toch een eigen persoonlijkheid. Sommige paarden groomen elkaar graag. Anderen houden juist weer niet van die aandacht, overdreven belonen is dan juist weer een bepaalde ongewenste druk in de vorm van (teveel) aandacht. Da's volgens mij ook juist de achtergrond van het
parelli principe van de druk weghalen (= dan veel meer belonend). Het is ook afhankelijk van de situatie. Een paard dat wat in de war is, zal het wegvallen van aandacht juist als belonend (prettig) ervaren. Zo kijk ik juist van m'n paard weg en ontspan als hij het even niet meer weet en ik hem wil laten merken "er is niks aan de hand". Een paard dat gedreven is om z'n best te doen, zal juist zoeken naar de "click", in de vorm van een letterlijke click van de clicker, of een jubelende ruiter "jaaaa, braaaaaaaf!".
Nu effe eigen paard. SOMS kan ik hem belonen met knuffen. Maar dat heeft hij duidelijk aangeleerd, dat dat belonend is en hij concludeert dan ook overduidelijk: ah, ze wrijft m'n schouder, ik kan stoppen nu dus ik dee het goed. Hij is dan ook best tevreden. Maar voelt hij zich "beloond" in die situatie? Mwoh. Kwenie. Belangrijk is dan geknuf dan niet, blijkbaar. Belonen komt pas in de picture als hij beloond WIL worden, m.a.w. als hij bezig is, iets uit te vinden, iets goed te doen, b.v. als we oefenen op verzameling en hij heeft het nog net niet (ik blijf hem aanmoedigen om meer te laten zien), dan opeens klikt het, en raakt hij de goeie vorm, dus ik beloon uitbundig (met m'n stem). Dan komt die beloning pas echt over, voel je hem "groeien" en voel je ook dat hij de overtuiging heeft "ja! DAT was het, nu wee'k het weer" en vol overtuiging geeft hij dan nog meer en doet extra z'n best. Soms heeft hij wel behoefte aan contact, en nodigt me dan ook uit om hem aan te raken, likt m'n handen, stopt z'n neus in m'n nek of begint naar me te snuffen. Ook heerlijk maar heel af en toe en alleen als er geen conflicten of conflictjes zijn: z'n hoofd in m'n armen stoppen en dat ik m'n armen helemaal om hem heen heb en z'n wangen wrijf (superlekker met een * blijkbaar). Is dat belonend? Uh ... KAN wel. Hoeft niet. Een ander paard schrikt daarvan!
Volgens mij heeft niet ELK paard altijd zo de behoefte aan beloning dus. Volgens mij willen de meeste paarden eigenlijk helemaal nie zoveel (dat maken WIJ ervan, de ruiter, WIJ zijn diegene die altijd iets willen doen, het bos in willen, willen springen, spelletjes willen doen .... dat beessie van mij is een ontzettende doordouwer als hij eenmaal bezig is, ontzettend fanatiek (zoals je weet). Maar roept hij als ik langskom, komop we gaan het bos in? Heel soms. Maar meestal komt hij neutraal bij je staan ... en zegt eigenlijk, ... laten we hier een uurtje of wat staan en een beetje grazen. Niet eens aaien, of elkaar aankijken. Gewoon naast elkaar staan en niks doen, dat is blijkbaar het ultieme genot voor mijn paard. Want dat kan hij dus uuuuuren doen. Terwijl hij op een buitenrit dus nog steeds ei-gen-lijk het liefst terug naar huis wil. Hij heeft er wel lol in om te rijden, maar de kudde daar kan niets aan tippen.
Waar hij echt van geniet, en dat zie je aan al z'n haren bij wijze van spreken is dus simpelweg samen staan, of naar me kijken als ik de stallen uitmest en aan de drollen ruiken die ik in de kruiwagen doe. Of lekker in de pas uitgemeste stal plassen en tevreden "uuuuhhh" doen.
Is dat belonend ?
Uuuuuuuh. Ja, in paardengedachten misschien juist WEL. Ik beloon mijn eigen paard het liefst gewoon met dat wat hij op DAT moment het fijnst vindt, en da's heel verschillend per situatie. Soms is dat gewoon: stoppen en gezellig de stallen uit gaan mesten dus.
Leuk onderwerp. Weer eens wat anders dan hoefbekappen, wel of geen deken op, wel of niet buiten, wel of niet bijvoeren .... die dingen zijn hier volgens mij al 100 keer gepasseerd en al een beetje uitgekauwd. Dus ik vond deze wel leuk om eens op te reageren.
Warboel
