muriel schreef op woensdag 6 januari 2010, 13:41:
> Een paar dingen die ik mis in de discussie al ben ik een leek.
>
> Ik lees iedere keer als het ene been van de grond is draagt het
> andere voorbeen. Een paard loopt toch zeker niet als een mens.
> Vaak zijn er toch zeker drie benen aan de grond. Vangt het
> paard zijn eigen gewicht bij ontlasting van het voorbeen niet
> op door een van de achterbenen meer gewicht op te gaan nemen of
> is dit fysiek onmogelijk.
Is mogelijk. Zoals ik al eerder schreef: elke gang heeft zijn eigen beenzetting (diagonaal, lateraal) dus de compensatie wordt door een ander been gedaan.
>
> Verder we praten hier voornamelijk over belastingskreupel dus
> zo weinig mogelijk
> het gewicht willen dragen op het pijnlijke been, wat dan bij
> bewegingskreupel en rechtrichten. Ik vind het altijd zeer
> veradelijk om te beoordelen of een paard nu belastingskreupel
> is aan het ene been of juist bewegingskreupel aan het
> tegenovergestelde been.
>
Wanneer het een spierenkwestie is, noem je het doorgaans bewegingskreupel. Als dat been de grootste bocht moet maken (dus buitenbeen is op de volte) wordt het ontzien, maw de pas is kleiner en de binnenschouder vangt het op. Dit veroorzaakt extra belasting op de binnenschouder.
Hobbel je maar lang genoeg zo door met extra belasting van die ene schouder, dan kan zich daar een keer een blessure vormen op de zwakste plek, doorgaans het hoeffkatrolgewricht. Uiteindelijk kan dat leiden tot artrosevorming zoals
hko, spat, ks etc, en die uiten zich dmv belastingskreupelheid. Belastingskreupelheid zie je het duidelijkst bij belasting, dus wanneer het ontziende been het binnenbeen is.
> Een ander punt waar ik vaak tegen aanloop bij veel mensen is
> dat met name jonge paarden b.v. niet kunnen aangalopperen in de
> rijbak maar op het rechte stuk in het bos gaat het prima. Ik
> met dit paard kilometers rechtuit zoals hij ook in de natuur
> zou doen en je ziet dat hij veel rechter en stabieler gaat
> lopen.
>
Dat vind ik ook eerder een balanskwestie dan dat het met scheefheid te maken heeft. Want van veel rechtuit gaan met een fractie meer belasting van 1 lichaamshelft kun je op den duur scheef en later kreupel worden. Hoeft niet (voor ik Frans weer over me heen krijg).
> Aangezien ik nu sinds kort een paard heb met een afwijking
> (karperrug) zal ik me moeten gaan verdiepen in het bewust gaan
> gymnastiseren van zijn bewegingsapparaat maar alle andere
> paarden die vele vele kilometers in de benen hebben (echter
> nooit bakwerk) hebben wij nooit een rugprobleem of beenprobleem
> gehad. Heb ik dan niets in de gaten, geluk gehad, super
> paarden. ben ik zonder te weten een superruiter?
Misschien! Een karperrug is dacht ik niet zo'n belemmering voor draagkracht en het staat sowieso los van het a-symmetrieverhaal. Kissing spines (het tegenovergestelde) is een veel groter probleem.
Maar bewust gymnasticeren is nooit verkeerd, ik zou het iedereen willen verplichten die paard rijdt.
>
> Sommige paarden hier hebben meer dan 100.000 km in de benen
> zonder ooit 1
> dag kreupel of gevoelig op de rug. In theorie is het allemaal
> zo begrijpelijk wat er beweert wordt maar waarom zie ik zelf zo
> weinig slecht lopende paarden bij de urenmakers buiten en lees
> zoveel problemen bij de bakruiters. Beide halen toch een da
> erbij als het paard niet goed loopt.
Bij endurancewedstrijden haalt ook maar iets van 3% de nakeuring niet door kreupelheid. Het valt ook effectief allemaal wel mee.
Echter, als je gezien en ervaren hebt waartoe onopgemerkte scheefheid kan leiden (mijn historie met Buck) en je hebt geleerd het te herkennen en vroegtijdig in te grijpen, dan wíl je niet meer rijden op een paard dat zijn lichaam ongelijk belast. Wanneer je eenmaal dat gevoel voor a-symmetrie hebt leren ontwikkelen (ik heb het helaas niet van nature, ben geen getalenteerde ruiter) kun je het niet meer negeren. Het is hetzelfde als bewust taalfouten gaan maken. Je hebt geleerd hoe het correct moet, maar gebruikt die vaardigheid vervolgens niet.
Warboel
