Frans Veldman schreef op vrijdag 18 juni 2010, 14:17:
Ik weet dat ook
hoefbevangenheid bij koeien regelmatig voorkomt maar hoe het precies zat kon ik niet meer achterhalen dus even geknipt en geplakt.
Bevangenheid en de oorzaken daarvan (zie afbeeldingen van letsels van bevangenheid)
Bevangenheid is een ziekte van de lederhuid van de klauw, die vooral rond het afkalven optreedt maar vaak pas later zichtbaar wordt door de veranderingen in de hoornproductie en de vorm van de klauwen. Deze veranderingen zijn: een ingedeukte voorrand, te duidelijke, naar achter toe afzakkende groeiringen, geel- of roodverkleuring (door lichaamsvocht of bloed) van de hoorn van de zool, defecten in de witte lijn en het voorkomen van een zoolzweer (zie afbeeldingen van zoolzweren).
Een aanval van acute bevangenheid duurt maar kort (enkele dagen), maar de vormveranderingen aan de klauwen daarna kunnen langdurige, zelfs levenslange belastingsmoeilijkheden met zich meebrengen. Men spreekt dan van chronische
hoefbevangenheid.
Een onjuiste voeding, vooral tijdens de droogstand, werkt bevangenheid in de hand. Een koe moet met een conditiescore van 3 à 3,5 de droogstand ingaan. Deze conditie mag zich dan niet meer wijzigen anders wordt ze te vet op het ogenblik dat ze kalft. Een schraal rantsoen met veel stro is daarom noodzakelijk tijdens de eerste vier van de zes weken droogstand. Koeien die in een te royale conditie kalven, vreten namelijk te weinig na het kalven, ze lijden frequent aan slepende melkziekte en vermageren te snel. Soms ontstaat er ook een lebmaagverplaatsing. Ze houden vaak de nageboorte op en hebben gemakkelijk een uierontsteking. Precies deze situaties werken bevangenheid in de hand.
Een voortdurende overbelasting van de klauwen werkt eveneens bevangenheid in de hand. Vandaar dat bevangenheid en de gevolgen ervan vooral optreden aan de buitenklauwen van de achterpoten, soms aan de binnenklauwen van de voorpoten.
Vaarzen ondervinden dikwijls veel aanpassingsproblemen wanneer ze, vers gekalfd, in de melkveestal terechtkomen. De kudde is immers nieuw. Er is een rangorde te respecteren. De ligboxen zijn onbekend en ze beperken in min of meer erge mate de bewegingen bij het opstaan. Het voederhek is vreemd en de drinkbak is anders dan in de opfokstal. Het rantsoen is gewijzigd en er is ook krachtvoeder aan toegevoegd. Vaarzen vermageren in dergelijke omstandigheden te snel omdat ze te weinig eten. Sommigen kwetsen zich bovendien aan de buitenzijde van de hakken bij het rechtstaan in de ligboxen. Er ontstaat zelfs lymfangitis en de gezwollen poten zijn stijf. De oplossing die de vaars dan verkiest, is langdurig rechtstaan met overbelasting van de buitenklauwen van de achterpoten als gevolg. Samen of afzonderlijk werken beide problemen, namelijk het te snel vermageren en het te lang blijven rechtstaan, bevangenheid in de hand.
Eén van de gevolgen van bevangenheid is een vermeerderde hoornproductie, waardoor de overbelasting door de extra hoogte die daardoor ontstaat, nog meer wordt bevorderd. Deze overbelasting leidt, net zoals bij de stinkpootinfectie, tot een kneuzing van de lederhuid waardoor de lederhuid daar op den duur kapot gaat en de hoornproductie er ophoudt. Er ontstaat bijgevolg een gat in de hoornzool die, zoals bij de stinkpootinfectie, een zoolzweer wordt genoemd. Als gevolg van de pijn in de buitenklauwen van de achterpoten, die daardoor ontstaat, zal de koe, net zoals bij de stinkpootinfectie, een bodemwijde stand aannemen.
De bestrijding van bevangenheid en de gevolgen ervan bestaat uit de dieren voederen volgens de norm, ze 14 dagen vóór het kalven in de melkveestal brengen zodat ze zich aan de groep, de stal en het rantsoen kunnen aanpassen en ze tijdig en vakkundig pedicuren.
Goh, hoe herkenbaar die het laatste deel van de bovenstaande regel........
Hier geen adviezen als ijzers en stalrust en zware medicijnen.
Warboel
