joop schreef op zaterdag 7 januari 2012, 16:30:


Ja, kben net aan geaccepteerd, maar de eerste woorden van m'n pa waren toch echt: oh shit, het is een rooie

Anne Maria schreef op zondag 8 januari 2012, 0:39:


Ach, daar kun je wat aan doen tegenwoordig.
Mijn vader zei; 'baby's zijn net jonge hondjes'.

Bizar om levende wezens rotzooi te noemen.
Ik heb hier op één paard na alleen maar dieren - paarden, katten, kippen, geiten en helaas nog maar een varkentje - die dus blijkbaar rotzooi zijn.
Er mist een poot, er is er een mank, een halfblind, een nog wat schriel, een paar behoorlijk oud, een helemaal gestoord, de rest perfect en gewoon zomaar afgedankt.

Laat iedereen vooral lekker selecteren op merk, kleur, type of weet ik wat, ga je goddelijke gang, en hou je deuren vooral gesloten voor wat verder nog aanklopt, maar de rest rotzooi te noemen, ik zou er zelfs behoorlijk pissed van kunnen worden. En het is alweer een tijdje geleden dat me dat overkwam.

Spirithorses schreef op zondag 8 januari 2012, 0:25:


Dat vind ik het grootste, het allergrootste én belangrijkste, voordeel van een eigen veulentje fokken ... hoewel ik toch liever, hypocriet, krijgen zou willen noemen: je weet wat er met zo'n dier gebeurd is.
Ik wilde die ervaring ook, een veulentje van één van mijn merries die gewoon helemaal puur zou zijn en kon blijven. In een groep zou opgroeien en een band met de moeder kon blijven houden zolang zij dat zelf nodig vinden. Ik heb er geen spijt van en het is nog een bijzonder mooi veulentje geworden ook! Je leert er veel van en je hebt inderdaad een band, je groeit samen op. Liever zo dan de verkeerde fokkers in stand houden!