Jacqueline v d Berg schreef op woensdag 20 juni 2012, 8:44:
> jens schreef op dinsdag 19 juni 2012, 20:44:
> Zij werken met het principe dat wie niet horen wil moet voelen. Ik
>> vind die mensen eigenlijk onbekwaam om met paarden te werken.
> En wel kritiek geven op wat en hoe ik het doe..... Bij alles wat er
> "mis" gaat krijg je een hoofdschuddend ziejewel....
>
> Elk paard heeft recht op een staart
Om nu even nogmaals de link te leggen naar het paard van m'n buurvrouw (tradi), die grote ruin gaat soms door de druk van het bit door. De vrouw verkoopt hem niet, hoewel ze het vaak langs alle kanten hoort van haar 'vrienden'. Ze kloeg er afgelopen zondag nog over, toen we een praatje maakten, ze vertelde dat het ze weer heeft moeten aanhoren van: 'waarom verkoop je dat moeilijk paard gewoon niet, en koop gewoon een ander braaf paardje waar je meer aan hebt?' Ze vindt zelf dat de schuld bij haar ligt, als het paard iets fout doet, is het een gevolg van haar zelf. Ze gaat hem nooit wegdoen , zei ze, maar ze hoopt wel op verbetering. Ze volgt nog wat les en zo (traditioneel) en gaat de ruin binnenkort in de vakantie meer kunnen rijden en dan zal hij wel kalmeren als hij meer gereden wordt (zal wel kloppen).
Het tegenstrijdige is, dat ze soms ook klaagt dat de ruin 'lui' is en niet vooruit wil, tenzij op terugweg naar huis...
Maar ja, ze wil graag dat er verbetering komt, maar gaf ook de bedenking : als het paard al ondervonden heeft, dat hij door de druk van het bit / hoofdstel kan lopen (meestal in een stresserende situatie), dan gaat hij ook door de druk van een
bitloos hoofdstel. Tja , en inbuigen (
one rein stop), heb je die spieren al eens bekeken , zei ze, daar kan ik niet tegen op ! Ja goed, wel in een rustige trainingsomgeving, maar wat als er stress bijkomt, in het verkeer enz enz ...??! Dus inderdaad de stelling : met een bit heb je tenminste 'iets' in handen, zit diep bij haar en kan ik haar niet van af brengen (ik doe zelfs geen poging hoor, ga het niet opdringen). Enfin, deze situatie vertoont gelijkenissen met dat van die mensen in het verhaal van Jacqueline. Wel doodjammer dat die hun paarden wegdoen, hopelijk komen die goed terecht. Maar die mensen zijn gewoon angstig geworden, die zullen echt geen andere uitweg meer zien.
Mijn buurvrouw is er zeker van dat haar paard gewoon gaat sollen met een
bitloos hoofdstel (sterke grote ruin, lang hengst geweest, en eigenwijs!), en met een bit voelt ze zich veel zekerder...
Ja lastig he, die traditionele denkwijzen, zit héél diep in bij de mensen, ik denk, gewoon niet druk in maken, en hopelijk komt er ooit beetje bij beetje een mentaliteitswijziging ?
Ik krijg ook wel kritiek te verwerken hoor (meestal op een vriendelijke manier geuit) , alle paardeneigenaars van het dorp zijn traditioneel bezig, van shetlandpony's, wandelpaarden, fokker van Friezen, tot ardense trekpaarden...enz enz
Warboel
