Mijn fjorden ruin van 7 jaar is een lief en betrouwbaar gevoelig paardje.

Vanwege een wormen infectie was hij erg ingevallen,en staat nu eventjes in de wei bij
kennissen iets verderop van ons huis.
Zelf heb ik nog geen gras nl.alleen paddock ,(weiland is ingezaaid,dus duurt eventjes)
voor die tijd,kon ik rustig met hem vanuit huis naar het bos stappen,
maar dit lukt nu echt niet meer.
zijn drang naar weiland is zo groot,dat hij thuis al direct met mij op de rug,richting die wei wil.
hij is nu weer zoals wezen moet,dus sterker.
situatie werd erg gevaarlijk,en ben afgestapt,even met schrik in de benen.
besloten maar lopend naar bos te gaan en daar op te stappen,toch iets met angst ,oh jee als hij hier maar niet terug wil.
Dit is niet gebeurt,omdat er weer andere prikkels waren,en de bosrit probleemloos ging.
op de parkeerplaats bij bos toch maar weer afgestapt en naar huis gewandeld.

ik doe ook grondwerk met hem,en dat gaat prima,
let op mij en snapt de oefeningen goed.

ik zoek dus hulp met dit probleem.

In deze tijd van het jaar zijn de meeste paarden wel extra verzot op het gras, hoor, heel normaal eigenlijk, volgens mij heb je het dan ook prima opgelost...
Als je namelijk gespannen bent voelt het paard dat ook en zal het alleen maar moeilijker worden...zo maak je gewoon duidelijk wat je wil en dat je dat meent...de weg die je zal moeten lopen, kan steeds korter worden, zodra je er weer op vertrouwt kan je opstappen!
Groetjes Marlies

Ja toch? leek me de enige oplossing,maar anderen zeggen,Dan heeft paard gewonnen als je afstapt.
maar zo zie ik het niet,omdat ik toch het bos in ben geweest.
veel tegen paard gepraat,beloond,en rustig laten stappen..echt geen stress gehad.
ik ben het er niet altijd mee eens dat je niet tegen je paard mag praten,maar met je houding moet communiceren,wat ze dus bij NH zeggen.
Maar als je erop zit en hij doet raar,dan valt er weinig met je houding te doen,omdat je alle zeilen moet bijzetten om jezelf in veiligheid te brengen.
Maar zowieso ga ik wel hulp zoeken naar dit probleem,even een specialist erbij.

Wou je paard jou eraf hebben? Of wou hij gras eten in de wei? dan wint hij toch niet als je afstapt en hem bij de wei vandaan weet te houden?
Afgezien van de vraag of je wel een machtsspelletje met je paard wil gaan spelen...

Of je een specialist er bij moet halen?
IK denk dat jij je paard en vooral jezelf het beste kent, als de specialist daar ook rekening mee houdt, zou het goed kunnen zijn...maar als de specialist jou een machtsspelletje wil gaan laten spelen ben ik er niet zo van overtuigd!
In mijn ogen hoeft niet elke specialist goed voor jou en je paard te zijn, let goed op je eigen gevoel, kan jij je vinden in de oplossingen die de specialist jou biedt?

Groetjes Marlies

ingelinge schreef op maandag 21 april 2014, 11:46:


Helemaal eens met Marlies (tegenwoordig wel vaker :) ) ..Ingelinge. Zéker wat die specialist betreft..En of het "paard dan gewonnen heeft"..als je gevoel je al zegt dat het ánders mag is jouw gevoel juist. Je kunt hier dingen over lezen, niet zomaar door de eerste de beste geschreven. Bijvoorbeeld The cognitive horse Francesco di Giogio.. maar ook op sommige sites zoals Horsefulness.be
Ik zelf had ook veel last van de boodschappen die nog in je hoofd ronddenderen - nieuwe input mag :)

Myriam

Jawel hoor Inge, dat heb je prima (en veilig) opgelost
Afstappen is geen schande, dan is het een onderdeel van het grondwerk.

Had jij het paard terug gebracht en weer in de wei, dan kon het paard misschien denken dat ie "gewonnen" had. Nou mocht ie na het einde van JOU wens, terug naar de wei. Is ook een beloning. :)

Nils en Olly
Zonder fouten,
geen leerproces.

Merel Stoffers schreef op maandag 21 april 2014, 2:05:


Je hebt gelijk, het is een aspect.
Maar, je gaat voorbij aan het feit dat in veel gevallen er feitelijk weinig gereden wordt en er toch van alles mankeert. Daarom is in de eerste plaats, ver vóór invloeden van evt. ruiters, de wijze van houden bepalend en niet te vergeten historie in zowel nature als nurture.

Hij gooit me er niet af,maar keert om,valt nauwelijks te corrigeren en dramt dwars door
mij heen,heb enorm moeten trekken en tegen houden om hem tot stoppen te krijgen,
uiteindelijk om getrokken en afgestapt,even tot rust komen.

ik krijg morgenavond bezoek van een potentiele bijrijder,die hier ook ervaring mee heeft,
eventueel kunnen we samen dit op lossen door 1 ernaast en 1 op paard richting bos te lopen, en uiteindelijk uit te bouwen naar weer alleen.

ik houdt u allen op de hoogte
bedankt voor alle informatie,,het is idd waar,dit paard heb ik al van kleins af aan,
ik ken zijn karakter.
maar dit nog nooit meegemaakt

Marlies Sanders schreef op zondag 20 april 2014, 12:38:

Auw, da's wel een nadeel van een blind paard inderdaad Zo'n krukje is dan wel weer lekker.
Onze Tofik heeft nog steeds eigenlijk liever niet dat je z'n voorvoeten doet en biedt mij in plaats daarvan altijd 1e een achtervoet aan door ermee alvast omhoog te gaan staan, maar geeft toch meteen z'n voorvoet als ik daar altijd eerst erom vraag. Ik lig altijd in een deuk als ik hem bekap. Hij verzint nog steeds nieuwe dingen en is 100% met je bezig. Omdat ik tegenwoordig met voedselbeloning kan werken zonder dat hij wil luchtzuigen en gestresst wordt is hij enorm actief op zoek naar hoe hij toch dat wortelschijfje kan verdienen De vorige keer draaide hij zich opeens 180 graden om toen ik klaar was met de rechter voorvoet en ging hij met z'n linker zij naast me staan met het achtervoetje alvast omhoog en omkijken naar me. Ik me maar afvragen waar hij toch in hemelsnaam mee bezig was toen hij aan het draaien ging haha.
Grappig deze topic, ik was al helemaal vergeten wat een gedoe dat was met zijn voeten toen hij hier kwam. Hij is van de moeilijkste te bekappen naar de grappigste gegaan. Beetje onze hofnar

Dank je wil.
Ik kan je vertellen dat ik haar nog erg mis en dat ik mij vaak afvraag: wat als ik nu ...
Maar als ik nuchter nadenk, weet ik dat haar problemen complex waren; de zwellingen boven de ogen, het opgeblazen uiterlijk, die rare vacht boordevol weerborstels, die volle uier, die rare ademhaling die ze al vanaf het begin had...
Had ook even mijn twijfels bij aankoop, maar je vertrouwd op die keuring he ...
Tja

Maar klote is het wel.

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 22 april 2014, 8:58:


100% herkenbaar, had dit ook (en nog) na het inslapen van Almonteño laatst 16 december 2013.... pffffffffff
Gisterenavond nog foto´s zitten bekijken en dan lekker potje janken...
Ik had geen keuring laten doen toen ik hem kocht, hij was half dood toen en was er zó zeker van en hoopte dat hij wel in orde zou komen. Maar na 3 jaar proberen toch de strijd moeten opgeven want RV was gewoon helemaal rot vanbinnen en hoefbeen was helemaal broos na al die jaren in de pus te hebben gezeten en zou dus niet meer goed kunnen komen.
Soms is het leven niet eerlijk.

Gr. Ilse

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 22 april 2014, 8:58:


Wel stom zo'n keuring.
Had je dus net zo goed niet kunnen doen..
Kan je je geld niet terug vragen?

Ilse Bartholomeeusen schreef op dinsdag 22 april 2014, 14:24:


Ik denk altijd: als je dood bent is het verder OK. De beslissing is moeilijk, maar als het niet anders kan is het fijn dat je een oplossing hebt. Daarna kan je nog met veel plezier terug denken aan de goede tijd die er is geweest en hoe veel je van zo'n dier houdt, zo leeft het nog lang door in je gedachten en heb je nog een fijn gevoel.
Helaas lukt het niet altijd te winnen, dat is de realiteit, en ik accepteer dat maar. (daarom kan ik zo'n paard als Rendel weer opvangen, het is erop of eronder, maar beide uitkomsten zal ik me bij neerleggen. Voorlopig gaat het na een grote dip weer redelijk)

In the pocket!
Joop/Letje, ik wil even zeggen dat ik je filosofisch/pragmatische insteek zeer verfrissend vind.

Klopt letje. Zo probeer ik het ook te zien. Is soms nog lastig hoor, maar zoveel andere opties zijn er ook niet.
Maar ik hou wel voor ogen dat een paardenleven paardwaardig moet zijn en dat anders de dood voor een paard toch beter is. Precies zoals je al zegt.

En het gemis... tja, daar moeten we dan maar doorheen.