Morrie schreef op woensdag, 13 juli 2005, 19:49:


Kijk, daar begint het al mee. En die angst breng je uiteraard over op het paard. Persoonlijk zou ik niet langs water gaan rijden als ik panisch ben om erin te vallen. Kort door de bocht, maar of je zwemdiploma halen, of ergens anders gaan rijden.
Eraf springen lijkt je misschien een goed idee, maar je leert hem nu dat als ie gek gaat doen dat jij afstapt. En da's uiteindelijk ook niet zo'n handige zet.


En wat heb je er aan gedaan? Als ik een paard krijg waarvan bij voorbaat wordt gezegd dat hij ergens furchtbare angst voor heeft dan ga ik dat eerst desensibiliseren. Ermee gaan rijden met de kans dat je een trekker tegenkomt is gewoon de moeilijkheden opzoeken, met of zonder bit, toch?
Op de site staat hoe je dat desensibiliseren aanpakt. Angst voor trekkers is gemakkelijk op te lossen, want trekkers kun je met een meewerkende bestuurder heel precies doseren. Meer gas geven en herrie als het paard freakt, minder gas of zelfs uitzetten op het moment dat het paard rustig blijft staan. Herhaal dat een paar keer, en de reactie zal "rust" zijn als er een trekker aankomt, want dat is hoe je die enge dingen "afzet".

Hoe dan ook, een ruiter-met-angst-voor-water op een paard-met-angst-voor-trekkers, rijdend op een weg met water erlangs en waar trekkers kunnen rijden is natuurlijk een situatie waarbij je niet veel voorstellingsvermogen nodig hebt om een naderende ramp te voorzien.
Ik zou dus zeggen: Los eerst eens wat problemen op voordat je er weer mee gaat rijden, of dat nou met of zonder bit is. Als je dat niet wilt, dan kun je inderdaad beter je paard verkopen. Hij zal echt niet vanzelf de volgende keer rustig zijn als je weer een trekker tegenkomt, en de vraag is niet of je een trekker tegenkomt maar wanneer je die trekker tegenkomt. Dat gaat gewoon weer gebeuren, en de vraag is op dat moment of je je voorbereidingen hebt getroffen...

Groeten & succes,
Frans

Het ligt niet aan het bit, het ligt eraan dat je bang bent en dat voelt je paard. Je bent wel heel erg dapper dat je hier op het forum zégt dat je bang bent! En geen leider etc etc. Ik denk dat je daar wel gelijk in hebt als ik zo zie hoe je schrijft over de dingen die gebeuren, de angsten die je hebt.

Jouw paard doet zo omdat jij denkt dat hij zo zal doen, het is een vicieuze cirkel die steeds erger wordt.

Misschien moet je je paard inderdaad verkopen, is dat beter voor iedereen. Op dit moment kun je hem niet met goed fatsoen aan iemand verkopen tenzij diegene het juist een uitdaging vindt, maar jij zult zeker willen weten of het goed komt met hem.

Ik zou kijken of je iemand kunt vinden die jouw paard in training wil nemen. Vervolgens gaat die persoon er een tijd mee aan de slag (alsjeblieft, neem iemand die paarden begrijpt en ze niet gewoon de mond snoert). Na verloop van tijd bekijk je hoe het gaat met je paard en die persoon. Is hij weer een normaal paard waarmee je zonder bit kunt wandelen en rijden en zijn trekkers niet zo'n big deal meer? Ga dan kijken of er iemand is die jóu les kan geven, het mooiste zou zijn op een ander paard dan Morrie. Er zijn heel veel kleine "truucjes" die ervoor zorgen dat je heel erg in waarde stijgt bij je paard. Als je dat leert op een ander paard en vervolgens met Morrie aan de slag gaat, heb je al heel snel iets gewonnen bij hem. Blijf wel les houden, en maak hele kleine stapjes en let er heel goed op dat je niet in oude gewoonten terugvalt.

Het kan alleen lukken als je ondertussen ook iets aan je angsten doet, want als je bang bent/blijft dan kun je van te voren al voorspellen dat het niet zal werken.

Al met al acht ik de kans wel klein, maar niet onmogelijk. Wat je sowieso gewonnen hebt als je Morrie door een goed iemand laat trainen, is dat hij als "normaal" paard verkocht kan worden, zij het aan iemand die een redelijke natuurlijke leider is. Morrie is daar in ieder geval wel mee geholpen. Bij verkoop zou ik (eigenlijk bij ieder paard!) die persoon en Morrie samen willen zien, ze dingen samen laten doen zodat je kunt zíen hoe paard/mens samen zijn. Ik vind het stom om zomaar een paard te kopen en zomaar een paard te verkopen, zeker als je weet dat een paard heel gevoelig is voor de invloed van de ruiter (hoe gevoelig een paard daarvoor is, verschilt enorm per paard, dus... wellicht is er voor jou ook nog een prima paard te vinden!!!!)

Heel veel sterkte ermee, ik vind het dapper dat je dit zo allemaal op het forum gooit.

Ilona
--
let's keep on moving naturally!

Morrie schreef op woensdag, 13 juli 2005, 20:04:


Morrie....zie onderstaande link, tis maar een van de vele voorbeelden.
Als ik je verhaal zo lees heeft die boer geen schijn van kans in die rechtszaal.
http://www.zadelkamer.nl/viewtopic.php?t=9561

Met geweld kan je een hoop
bereiken,
met geduld, vertrouwen en
liefde meer !
Gr. Nick

Morrie schreef op woensdag, 13 juli 2005, 20:02:

Morrie, een tijd geleden heb ik je op een ander forum ook al veelvuldig met soortgelijke problemen gehoord (gelezen eigenlijk).
Veel problemen, en niet een van de aangedragen mogelijke oplossingen kon of wilde je accepteren. Ik zie hier hetzelfde patroon, het klinkt lullig, maar zo bedoel ik het niet.

Als ik al die berichten en deze op een rijtje zou zetten zie ik een aaneenschakeling van gebeurtenissen waar ik me niet gelukkig bij zou voelen.
Hoe goed je bedoelingen ook zijn - je hebt dit paard en wilt hem niet zomaar wegdoen - maar ik denk dat jullie gewoon niet bij elkaar passen, zeker niet als het gaat om dit soort bezigheden (buitenrijden)!
Je zegt het zelf ook eigenlijk al. En de mensen die jullie kennen zeggen het....

Ik ben inderdaad ook bang dat dit op ongelukken gaat uitlopen. Voor jou, of voor je paard die, alleen aan de kletter met een bungelend zadel en erachteraanslepende touwen, er ook behoorlijk belazerd vanaf kan komen.

Volgens mijn bescheiden mening moet je voor jezelf tot een beslissing komen:
Hou ik dit paard?
Zoek ik een ander goed mens voor hem?
Of hou ik hem en doe ik alleen nog maar dingen waar ik me absoluut veilig bij voel en laat ik alle andere ambities lekker vallen?
Dat laatste lijkt mij nog wel een optie, er zijn wellicht bezigheden die jullie beide veilg en met plezier kunnen doen?

Ik denk dat je daar meer aan hebt dan - hoe goed ook - alle Parelli levels van de wereld. En ik denk dat je een stuk rustiger zult slapen.

Sterkte!
Marjolijn

Morrie schreef op woensdag, 13 juli 2005, 19:09:

Morrie, niet opgeven hoor! Probeer eens een nuchtere analyse te maken van de problemen. Waar moet aan gewerkt worden? De trekkerangst van het paard, jouw angst voor zijn reactie, je angst voor water misschien ook wel.. misschien nog andere dingen? Stap voor stap aanpakken, en iedere stap vooruit zal je meer zelfvertrouwen geven. Persoonlijk: ik zou hem niet verkopen zonder eerst te proberen om de zaak op te lossen, en dan niet bepaald voor het paard (ook natuurlijk) maar vooral voor mezelf.

Groetjes,
Elke

Morrie schreef op woensdag, 13 juli 2005, 19:09:


Zoals je weet morrie...ik ben ook geen natuurlijk leider en doe alles zonder enige druk, dus niks geen paardentaal gedoe met lichaam om te imponeren.
De enige keer dat ik dat gebruik is als er een paard op me af zou komen stormen..dan maak ik me "groot" en geef een hoge gil, das genoeg in mijn ogen (en blijkbaar ook in die van paarden)

Ik zou eerst kijken en vooral werken aan je eigen angst zoals voor dat water.
Lezende hoe jij omgaat met je paard , je bezorgdheid , al je verhalen.....denk ik dat je reuze spijt gaat krijgen als je je paard zou verkopen!
Ik zou er nog maar eens goed over denken voor die stap te nemen.
Succes,

Met geweld kan je een hoop
bereiken,
met geduld, vertrouwen en
liefde meer !
Gr.Nick

Nick Altena schreef op woensdag, 13 juli 2005, 23:48:


Verschil zit hem in het type paard. Niet bij ieder paard werkt het om gewoon lief en aardig te zijn en hem of haar van lieve woordjes, een krabbel en een snoepje te voorzien.

Met sommige paarden heb je gewoon wél savvy nodig, een goede, positieve uitstraling zonder angst maar ook zonder intimidatie, gewoon een natuurlijke leider.

Ilona
--
let's keep on moving naturally!

Ilona Kooistra schreef op woensdag, 13 juli 2005, 23:58:


Tja Ilona, maar dan draai ik het ff om....Parellie deed ze al? Dat blijkt bij haar dus niet te werken?
En zoals jij schrijft kan je natuurlijk ook zeggen dat het met paarden ook wel eens beter zou kunnen werken als je het positive beloont....lang niet elk paard , en nmm. zijn dat er zeer velen , kunnen juist absoluut niet tegen die druk?
Want waarom onwijken paarden in de kudde nou juist die druk?
Wie zijn wij dan om ze elke keer dat we met ze omgaan toch aan die druk te onderwerpen?
Maar das mijn visie....

Met geweld kan je een hoop
bereiken,
met geduld, vertrouwen en
liefde meer !
Gr. Nick

Morrie, wat gebeurt er toch allemaal?
Volgens mij, ben je helemaal nog niet zo ver met Parelli, dat je al aan het veilig rijden toebent?
Heb je niet een beetje weinig geduld? Het ene ongeluk nog niet achter de rug, en je zit, met gescheurde enkelbanden alweer op je paard???
Waarom ga je niet een jaar of zo grondwerk doen? Waarom ga je niet eens bekijken of je dingen wel wilt veranderen?
Als je iets wilt veranderen kijk dan in hoeverrre het mogelijk is en WERK eraan, en kruip niet ieder vrij moment op dat paard, terwijl je weet dat het (meestal) niet goed gaat.

Ik zou eens héél goed nadenken... het is jouw paard, en er zullen veranderingen moeten plaatsvinden, wil je hier ooit veilig op kunnen rijden.

Jij moet veranderen, je moet je angsten overwinnen. Dat is hard werken, en confronterend werken. Je zegt dat je in het onderwijs toneelspeelt en kinderen een rad voor de ogen kunt draaien omtrent jouw leiderschap.
Geloof het maar niet.
Kinderen voelen dat feilloos aan of je leider bent, of een angsthaas en doet alsof.
Paarden ook.
Als jij je angsten niet samen met Morrie kunt overwinnen, kun je hem beter wegdoen, in het belang van Morrie.
Hij heeft iemand nodig die hem zekerheid kan geven, en dat ben jij niet (tenminste niet nu).
Je kunt hem in mijn ogen idd. nu beter in training geven (tenminste ervan uitgaande dat jij tot het uiterste wil gaan met Morrie, en niet zoekt naar een excuus om hem weg te doen..) en ondertussen héél hard werken aan jezelf...

Je mag je gebrek aan tijd, door je drukke baan, geen excuus laten zijn, voor de slechte relatie die er op dit moment is tussen jullie. Er is gebrek aan vertrouwen.
Dat zal eerst terug moeten komen, voor je weer op zijn rug kruipt, of de weg opgaat, al is het maar aan de hand.

Dit klinkt heel hard, denk ik, maar als jij geen tijd en energie meer wilt steken in jullie relatie, is die gedoemd te mislukken. Je kunt niet verwachten, nu je met Parelli (wat is het level1?), bezig bent, ineens alle vertrouwen er is, en je alles met hem kunt doen, waar je ooit van droomde....
Als je er nu weer een bit ingooit ipv. zijn, en jouw angsten het hoofd te bieden, ben je verkeerd bezig.

Natuurlijk was dit voorval de schuld van de boer, maar iedere keer als je onderweg gaat, zul je zulke mensen en zulke voorvallen tegenkomen. We leven niet in de onbewoonde wereld...

Heeeeel veel sterkte.

Trea

Esther schreef:

Ik vind wel degelijk dat het iets te maken heeft met leiderschap, maar dan in de zin van vertrouwen, over en weer, en niet met dominantie en "jij moet doen wat ik wil".
Wanneer jij uitstraalt dat die trekker je niets doet is er voor je paard geen of veel minder reden tot schrikken. Want er is niks om bang voor te zijn.

Dat heeft dus inderdaad niks met wel of geen bit te maken, maar dat is iets wat tussen jouw oren zit.
Ik heb altijd geleerd mijn paard 'uit te lachen' wanneer ze schrikt en dat doet het heel goed, het relativeert enorm, aan beide kanten.
Nu snap ik heel goed dat je nu even niks te lachen hebt en ik denk ook zeker dat je deze klus niet alleen moet klaren en zeker je kop niet in het zand moet steken hierbij.

Wanneer jij in staat bent om zelfverzekerdheid uit te stralen ben je al een heel eind op weg en kun jij Morrie door kritieke situaties heenhelpen.
Dat is wat ik versta onder leiderschap, om misverstanden te voorkomen.

Het liefst wil je dit natuurlijk leren met je eigen paard.
Ik werk veel met angstige mensen die toch willen paardrijden na een truamatische ervaring met een paard, en de ervaring heeft mij geleerd dat het vaak beter is wanneer jullie een tijdje uit elkaar gehaald worden, zie dat als een 'aansterken', zodat je niet telkens in herhaling valt en onzeker wordt, waardoor jij en je paard niet verder komen, want je paard leert er ook niets van zo.

Wat ik zou doen als ik je zou mogen helpen is je aanraden eerst een tijdje aan jezelf en je angsten/onzekerheden te werken, bij voorkeur met een heel lief en betrouwbaar paard, die niet gelijk 'misbruik' of gebruik maakt van jouw onzekerheid als leider, en die je bovendien je fouten vergeeft.

Je hebt iemand nodig die jou spiegelt, die je vertelt : "Kijk, nu ga je in de fout.... probeer het eens zus of zo". Iemand die naast je staat met dat andere paard en die je erdoorheen helpt, op een positieve manier.

Wanneer je leert kijken (met behulp van die persoon) naar de signalen die je paard uitzendt en leert deze te interpreteren, en vervolgens leert oplossingen aan te dragen en actief toe te passen ben je al een heel eind.
Jouw houding (schouders, mimiek, ogenspel, positie waar je staat ten opzichte van je paard, je stem, uitstraling, druk/geen druk, etc.) vertellen je paard heel veel over jouw gemoedstoestand, over jouw karakter.

In feite is Morrie nu degene die jouw angsten en onzekerheden spiegelt en het lijkt mij veiliger in jouw situatie dat je dit patroon doorbreekt.

Jij zult moeten leren om Morrie door dit soort situaties heen te helpen, net als dat je Morrie zult moeten leren desensibiliseren, waarover Frans net schreef.

En soms, heel soms, is het verstandiger om de moeilijke keuze te maken om te kiezen voor een ander paard, maar zover ben je nog niet, vind ik. Het is wel hoog tijd dat je hiermee aan de slag gaat, want als dit zo door gaat gebeuren er op een kwade dag ongelukken.

Waneer je de kracht hebt om hier doorheen te gaan kan het allemaal goedkomen. Zoals jij aan jezelf moet werken moet er ook met Morrie worden gewerkt want hij heeft een trekkertrauma, dat is duidelijk, al dan niet inmiddels versterkt door jouw angst.
Wanneer je die kracht, dat vertrouwen of het zelfinzicht niet hebt is het misschien wel verstandiger te kiezen voor een andere oplossing.
Maar : zoek hulp !


Ja, Es, jij hebt misschien wel een paard uit duizenden en jullie passen bij elkaar, maar niet iedereen heeft dat voordeel. Sommige mensen moeten er heel hard voor werken om contact en wederzijds vertrouwen op te bouwen.
Cherokee is een voorbeeld hierbij. Zij was ooit verschrikkelijk en leek dominant, maar in feite was het een heel onzeker paard dat duidelijkheid en leiding vroeg, niet alleen aan mij, maar ook aan de andere paarden.
Zonder leiderschap nam ze zelf het leiderschp, wat resulteerde in allerlei dwaze en gevaarlijke avonturen, want ze kon dat leiderschap helemaal niet aan - het maakte haar onzeker. Met liefde stond ze haar plekje af aan Winner en later ook Bay en ze is daardoor veel zachter geworden, vinden wij. Ze is tot rust gekomen.

Het enige wat ik doe bij haar is duidelijk zijn. Consequent zijn, en daarmee gaf ik haar voldoende veiligheid om weer haar zelfvertrouwen op te laten bouwen, door te weten dat het nu goed is wat ze deed, dat ze bang mocht zijn en dat ik er voor haar was om haar te helpen wanneer zij het niet meer wist.

Het heeft zoveel positieve gevolgen gehad, voor haar vooral, maar ook voor mij omdat ik haar ben gaan waarderen voor wie zij was. Nu is ze sterk, krachtig, maar op een heel andere manier. Meer beschermend naar mij toe, beter haar best doend, en meer genietend van onze ritten.

Ik zie een veel zachtere blik in haar ogen, ze wacht op mij, ze luistert naar mij, ze is blij wanneer ik haar kroel en ze laat dat dudelijk zien.
Een jaar geleden was dat echt anders. Ik train helemaal niks, daar geloof ik niet in, maar het gaat mee in de dagelijkse aanpak en omgang met de paarden en dat kost tijd. Niet eens energie, want het gaat als vanzelf.


Absoluut ! Maar het is wel zo dat Morrie in een 'gezonde' situatie niet zo zou hebben hoeven schrikken van die trekker, want een trekker is een heel normaal verschijnsel, net als overvliegende straaljagers, plasticjes, blaffende honden, en opvliegende fazanten.
Dat het een asociale actie van de trekkerbestuurder is staat buiten kijf, het is een normale gedragsregel dat een boer zijn trekker even aan de kant stuurt of de motor uitzet als ie ziet dat een paard er niet blij op reageert.

Dan nog vind ik het niet zo'n ramp als een paard er eens bang van is, maar met je natuurlijk of verworven leiderschap moet je in staat kunnen zijn je paard rustig te maken, of in elk geval te laten reageren op jouw hulp hem te willen geruststellen, zodat ie tenminste bij je blijft.

Zoek hulp, het is in jullie beider belang !
Groet, Pien
www.spirithorses.be

Nick Altena schreef :

Wat denk je dan dat dit is wat je doet Nick :
Je groot maken en een gil geven ?
Waarom 'spreek' je dan die taal en zeg je niet even in menselijke woorden dattie moet oprotten?

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Hey Isabel, van dat onderschuiven, daar wil ik nog wel iets over kwijt. Ze stonden nl. altijd al zo. Ook toen ze nog op ijzers stonden. Ze staan met de voorbenen wat verder onder de massa, maar met de achterbenen verder achteruit. Ze staan dus wèl vierkant, maar niet precies onder de massa. Ik zie dit bij meer tinkers, en heb het ook bij Tennesse walkers gezien. Dus ik denk niet dat dit hiel-pijn is. Het is ook typisch dat de tinker die het meeste "out" staat, degene is die compleet niet gevoelig loopt.

Van die verandering van voetas tijdens beweging klopt. De voet-as is geen moment hetzelfde (van de zijkant gezien, in draf). En als ze in rust staan, staan ze weer "out" ...
Als ik de hoeven goed neerzet, dus vierkant onder de massa, is de voetas beter, maar zo staan ze niet in natuurlijke stand.
Ik heb besloten om me er (voorlopig) maar niet druk over te maken. Ik kan er toch niets aan veranderen met natuurlijk bekappen, en ben nog maar nèt onderweg met NB, dus wil ik dit een kans geven heeft het totaal geen zin me druk te maken over voet-assen.
Ik ga gewoon door met waar ik mee bezig ben, en ik heb absoluut het gevoel dat ik met NB helemaal goed zit!

Ik heb overigens met mijn handy-man een prachtig voetbadje aangelegd (gepikt van de site van Wim de Leeuw), en daar staan mijn knollie's nou iedere dag een kwartiertje in.
De eerste dag duurde het bij Enya (de bonte) 7 min. met sqeeze game, voor ze erin stond en bij Amy (grijze) 3 min.
De tweede dag, 10 sec....
http://www.mijnalbum.nl/Album=OFYMMSVT

Ik had ook nog contact gehad met Wim de Leeuw, over de gevoeligheid van Enya, en hij wist nog, van die keer dat ie hier was, dat Enya enorme ontwikkelde stralen heeft.
http://www.mijnalbum.nl/Album=MHPNRWKE

Hij zei dat ik er goed op moest letten, dat ze niet te ver uitstaken en desnoods afsnijden! Dat heb ik dus maar gedaan, want ze staken dik een halve cm uit. Ik heb er 2 mm ongeveer afgehaald en nu loopt ze wel beter.
Ik wandel iedere dag een uur, met beide paarden, en ze lopen dan op wegdek (glad en steentjes) en ook stukken berm, waar ze dan weer in draven.
Dat gaat prima. Op straat loopt Enya wel gevoeliger, maar ze loopt! Ze gaat niet in staking, en ook thuis op het harde loopt ze uit zichzelf.
Ik heb er alle vertrouwen in hoor.
Rare voet-as of niet...

Groetjes, Trea

Piet schreef


Voor mij wel, en waarschijnlijk voor de eigenaresse ook, want het is wel degelijk van belang omdat je wilt weten hoe het met de witte lijn gesteld is als gevolg van de hoefbevangenheid.

Vaak zie je dat de hoeven van de bevangen slachtpaarden waar onze cursisten hun bekappingen op oefenen tot een centimeter of 6 vernieuwd en dus weer stevig zijn. Het duurt echter 6 tot 9 maanden vooraleer de witte lijn weer zo sterk is dat hij het hoefbeen weer goed op zijn plek kan houden Het onderste gedeelte van de witte lijn is dan nog slecht (ja, de losse vingernagel die niet meer vastgroeit) maar de het bovenste gedeelte is weer goed genoeg om het hoefbeen te doen hechten en in praktijk is dat net de overgangsfase tussen goed en kreupel lopen.
Wat je ziet is dat veel eigenaren na 6 maanden wachten opgeven en het paard naar de slacht sturen.
Ik citeer : "hij is na een half jaar nog steeds niet genezen en het kost me teveel geld hem te houden terwijl ie kreupelt".

Als ze 3 maanden langer hadden gewacht was het paard erdoorheen gekomen........

Voor de rest ben ik het met je verhaal eens, collega
, groet, Pien
www.spirithorses.be

Havank schreef :

Ja en nee, Hans.
Ook wij behoren tot die paar die weinig hoefonderhoud hebben aan onze paarden vanwege het veelvuldig kilometers maken over de verharde weg. Wij komen wel aan de dagelijks benodigde 15-30 kilomter, en groei en slijtage zijn bij onze paarden perfect in evenwicht.

Toch moeten we wekelijks de hoeven nakijken, rond raspen en af en toe een steunseltje weghalen als de paarden alleen maar op de vlakke beton hebben gelopen.

Hoe zit dat dan met de steunsels bij jouw paarden die over gravel (of hoe heet dat) lopen ? Die zul je toch vaker dan eens in de 2 maanden weg moeten halen? Of noem je dat geen bekapping?

Groet, Pien
www.spirithorses.be