Marleen den Arend schreef op maandag, 15 augustus 2005, 8:49:
> Hoi Nathalie,
>
> Misschien heb je mijn berichtje over het hoofd gezien (zie
> hierboven), maar ik ben nog steeds heeeeeeel benieuwd naar je
> antwoord!
Ja inderdaad, sorry
>> Dat klinkt heel aannemelijk! Je kunt je ook afvragen of een
>> paard tijdens een training constant 'aan de teugel' zou moeten
>> lopen. In een dressuurproef uiteraard wel, maar je zou kunnen
>> stellen: als hij kan nageven, kan hij toch nageven. Niet?
Ja, de bedoeling zou dus zijn dat je in de training maar 20% van de tijd met contact gaat rijden en de rest grondwerk en freestyle, met de impulsion programs spelen, of buiten rijden, of andere leuke dingen doen (springen, koeien drijven
) En uiteraard in de dressuurproef zelf met teugelcontact rijden, dat moet je dan ook net tonen.
>> Waar ik wel heel benieuwd naar ben is hoe je als je er eenmaal
>> aan toe bent, (na level 1 en 2) vorm geeft aan je 'training'?
>> Betekent dat af en toe een oefening met verzameling etc en
>> tussendoor veel met losse teugel rijden, op eigen benen laten
>> lopen etc (20-80%)?
Ja zoiets, ik ben hier zelf nog maar nauwelijks aan toe en was net begonnen met het volhouden van 'vertical flexion' (
parellitaal voor de aan-de teugel-hoofdhouding) in stukjes stap en draf, dus als ze dan mooi zonder verzet op de teugel vijf passen zet gooi ik de teugels weg en lopen we weer een eindje 'los'.
>> Hoe deelde zij haar demo in? Kun je hier iets over zeggen, ik
>> vind het heel boeiend!
Karen ging eerst met een
Parellipaard het rechtrichten en ontspannen op de grond demonstreren, gewoon aan het touwhalster. Daarna werkte ze dus met een dressuurpaard, ook weer eerst op de grond voor het rechtrichten en ook al om het paard te leren zich op haar te richten: stoppen als zij stopte enzo. Want dat paard had neiging almaar door te lopen, op de grond een veel voorkomende kwaal bij niet-NH paarden maar ook bij het rijden door de eigenaresse was al goed te zien geweest dat het paard op de hand en op de voorhand hing. Qua optoming trouwens geen touwhalster maar gewoon het klassieke hoofdstel met trensbit wat het paard al in had. Leuk detail: de neusriem haalde Karen eruit (dat ken je wel van
Parelli waarschijnlijk: nooit een neusriem, als het paard zijn mond opendoet is daar een reden voor en wil je het liever weten in plaats van het weg te moffelen door een strakke neusriem). En het was geweldig om te zien hoe leuk het paard dat vond, die neusriem eruit. Het contact op het bit (als het er al was) was er niet slechter op. Dus als Karen ging rijden reed ze ook vooral zonder teugelcontact (paard wist niet wat hem overkwam) en deed ze simpele basisdingen zoals rechtrichten en daaruit voorwaarts-neerwaarts en dan ging ze ook proberen het paard vooraan lichter te maken door heel vaak achterwaarts te vragen, tot het paard zelf begon na te denken (duurde wel lang, paard was niet gewend zelf te leren) en zijn gewicht meer op de achterhand bracht. Dat achterwaarts vragen deed ze trouwens ook niet op het bit maar met een touwtje om de hals. En op de momenten dat het paard vlot en ontspannen liep zagen we haar ook wel eens teugelcontact aannemen maar een halve cirkel later gooide ze dat wel weer los. Maar het was vooral werken aan de basis dus, het paard was ook met een scheefheidsprobleem aangemeld (ene voobeen werd hoger opgetild dan het andere).
Groetjes,
Nathalie
Warboel
