Ilona Kooistra schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 1:29:
> Spirithorses schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 0:53:
>
>> Hoi Femke, ik ben het dus helemaal met je eens.
> Ok, dan gaat inderdaad veel vanzelf, als je geduld hebt. heb je
> gelijk in. Maar als je om de een of andere reden geen geduld kan
> hebben omdat er gewoon echt haast ís, dan is het een goede
> manier
Ja, dat is ook wel zo. En soms
moeten dingen sneller dan je eigenlijk wilt : dierenarts, vervoer, hoefverzorger, en heb je niet de tijd om maanden op dat stoeltje te gaan zitten observeren.
Als ik Spiritje niet wat 'geholpen' had met zijn halstertje was ie nu nog niet waar hij nu is he. Net als dat ik hem echt heb moeten laten zien dat aanraken helemaal niet zo erg is. Hangt gewoon ook erg per paard of per 'geval' af wat je moet doen, de een kan zeker meer hebben dan de ander, maar soms is er die keuze gewoonweg niet.
> Trouwens, ik merk ook heel duidelijk dat je eea toch in een
> stroomversnelling kunt zetten hoor, door nét iets verder te gaan
> dan het paard in eerste instantie zou willen. Maar timing en
> feel is onwijs belangrijk hierbij, als je dat net niet goed hebt
> dan verpruts je het juist.
Met Fanny reden we dezelfde week al buitenritjes terwijl Diesel op dezelfde dag gekomen is en ik ben nu toe aan een rondje voor hem angstvrij draven in de bak. Bij hem heb ik al snel het gevoel teveel te doen, ik voel dat ik hem absoluut niet mag pushen of overvragen, terwijl dit paard veel meer kan dan Fanny en 10 jaar in het verkeer voor de koets gelopen heeft, terwijl Fanny in de melkerij veulentjes stond te krijgen.
Het is ook een zoeken : Het ene paard laat veel meer zien, is 'opener' , makkelijker te 'lezen' dan het andere, terwijl je bij het andere veel langer zoiets hebt van "wat wil je nou"?
Ik zit er ook wel eens giga naast hoor, bij Izzy indertijd ging ik er maar niet op omdat ze altijd leek aan te geven dat ze er niet klaar voor was met 'r oortjes naar achteren terwijl achteraf bleek dat ze allang ingereden was en verschrikkelijk makkelijk was. Zij is de vriendelijkheid zelve maar heeft nou eenmaal haar oren achterstevoren staan, dat heb ik van haar moeten leren. De signalen die zij kan geven komen niet overeen met haar stemming. Heel wonderlijk, zij kon mij echt verrassen.
Of slimme Bay, weet je nog, Ilona, die stond te shaken en zich op de grond liet vallen als je haar been optilde waardoor we dachten dat ze een ernstig beenprobleem had.
Haar hebben we er uiteindelijk wel ''doorheen geduwd" en nu staat ze met een blij gezicht aan een los touwtje voetjes omhoog te houden, de heks, en ik was erin getrapt tot jij zei dat ze maar deed alsof en het was ook zo.
Dat te ontdekken was ook zo plots op een moment, zo van : "En nú ga ik haar bekappen", ineens uit het niets, zo 's morgens vroeg tijdens het ontbijt. Jack had zoiets van 'wat krijgen we nou' ,maar het was mijn moment.
Een half uurtje later stond ze bekapt en wel, terwijl we maanden nodig gehad hadden om te komen tot dat moment (en kon ik verder met mijn koffie)....
Groet, Pien
www.spirithorses.be
Warboel
