Monique Meijer schreef op donderdag 20 oktober 2005, 15:44:
> Cili schreef op donderdag 20 oktober 2005, 15:20:
>
>> Bedankt voor de reacties. Ik vindt het dan ook vreselijk en ben
> Houd je veel met haar bezig, ze geeft zelf aan wat ze kan en
> wil. En kan ze op een gegeven moment niet meer, dan merk je
> dat. Je ziet het gewoon, je voelt het. En dan kan je met een
> gerust hard de beslissing nemen, hoe erg het ook is.......
Hoi Monique, en ook Cili
Daar ben ik het nu eens mee eens. Ik ben ook van de overtuiging dat het dier aangeeft wanneer het klaar is om te sterven en wanneer het echt niet meer kan. Dit zijn dan ook signalen die ik het oog zal houden als het ooit zo ver komt, en de wil van mijn paardjes respecteren. Zo'n beslissing is nooit makkelijk ..... heel zwaar, mag er niet aan denken, want dan schieten de tranen al in mijn ogen ... maar als ik weet dat mijn paardje het aangeeft en niet ik, dan voelt het juister, begrijp je wat ik bedoel.
Maar het gemis blijft, evenals het verdriet.
Soms zijn dieren ziek en lijden ze pijn, maar willen ze nog niet dood en vechten ze der tegen. Dat wil ik niet. Ik wil dat zij het mij aangeven wanneer het zo ver is, want inderdaad wie ben ik om te beslissen over hun leven en dood ?
Verschrikkelijk moeilijk blijf ik het vinden.
Groetjes,
Sabrina
Warboel
