Hoi. ik kan mijn berichtje van een paar dagen geleden niet terug vinden dus hier nogmaals. Mijn paard heb ik laten chippen 2 jaar geleden omdat ik dacht dat het verplicht was, Ik heb daar enorme spijt van, en neem aan dat het niet te verwijderen is, gezien het in een spier zit. Ik heb toen ook in mijn berichtje gezet hoe oneens ik het ben met al dat plastic dat op de oren van koeien wordt geniet!
Is volgens mij ook via de overheid verplicht gesteld.
Gr. jean

Monique Meijer schreef op vrijdag 27 januari 2006, 10:40:

Frans Veldman schreef op vrijdag 27 januari 2006, 9:20:


Wij niet. Wij hebben weleens een chauffeur van Rendac gekend (soms rijdt hij nog weleens hier voorbij) en die vertelde ons dat als hij een paard ergens op moest halen, hij dit altijd zo secuur en zorgvuldig mogelijk deed. Omdat hij veel van paarden hield en het verdriet van de mensen respecteerde. Dit zou je misschien niet verwachten van iemand die dagelijks kadavers ophaalt en alles al gezien heeft. Het is natuurlijk ook zijn eigen idee, dat hij het zo 'zachtjes' mogelijk deed.... Maar ik ben zijn verhaal nooit vergeten.

Ik ken ook een, inmiddels gepensioneerde, slager. Ook een dierenvriend.. Ja, het staat tegenstrijdig, ik weet het. Als hij een paard moest schieten aaide hij het altijd eerst over het hoofd. Hij heeft weleens verteld dat hij alles kon doen, maar moeite had om paarden te slachten. Apart he?

Wil

Wil schreef op vrijdag 27 januari 2006, 11:19:


Hoe kan je nou een dierenvriend zijn als slager? Wat aardig van hem dat hij een paard over zijn hoofd aait voordat hij het dier slacht. Er is geen verschil tussen koe, paard, geit enz enz, het zijn allemaal dieren die niet geslacht behoren te worden.
Het feit dat we proberen paardvriendelijk te zijn, is een goede stap voorwaarts, maar de dagelijkse slachting van wat voor dier dan ook is te gek om los te lopen.

gr. jean
gr. jean

Jean Mclean schreef op vrijdag 27 januari 2006, 11:29:


Hoi, het kan dus wel. Wij hebben in de kennissenkring nog iemand die slager is, eveneens zelf slacht maar ook dol is op paarden. Hij zou zelfs heel graag een paard willen hebben maar heeft nu de mogelijkheden niet.
Of hij zelf weleens een paard geslacht heeft is mij onbekend maar ik weet bijna zeker dat hij daar heel erg veel moeite mee zou hebben.
Het zal heus niet zo zijn dat iedereen die voor zijn/haar beroep dieren slacht, een afgestompt en gevoelloos iemand is.
Nee, er is geen verschil in het slachten van welk dier dan ook, dan ben ik met je eens.

Groet,
Wil

Frans Veldman schreef op vrijdag 27 januari 2006, 9:20:


Heb de Rendac (gelukkig) pas eenmaal nodig gehad. Twee jaar terug toen mijn fjord totaal onverwachts 's nachts aan koliek overleed. We hebben 's ochtends pas tegen half tien gebeld, omdat het nog al moeite kostte het juiste telefoonnummer te vinden. Ze kenden ons dus totaal niet en we hadden ook geen klantnummer. Toch kwamen ze de fjord al aan het begin van de middag ophalen. Wij waren hier heel tevreden over.

groetjes, Els.

Wil schreef op vrijdag 27 januari 2006, 11:35:


Ben het met je eens Wil. De opa van John was ook slager. Dat was nog in de tijd van met een mes slachten. Toch hoor ik altijd verhalen dat de man in kwestie onwijs goed met dieren overweg kon. Zoals John zijn moeder altijd zei: "Hij knoeide de dieren niet". Ze waren ook totaal niet bang van hem. En honden en katten waren dol op hem en dat echt niet alleen door de geur.
John zelf is opgegroeid met eigen konijnen die geslacht werden. Bij hun thuis ging het erom, wie het dikste konijn had, want die ging als eerste in de pan en dan had je er heel goed voor gezorgd. John zou er ook nu geen probleem mee hebben om onze eigen dieren te slachten en op te eten. Maar ik wel en dus gebeurd het niet. Hoewel je bij je eigen beesten wel zou weten wat ze te eten hebben gehad en dat ze goed verzorgd zijn.
En toch is John absoluut een dierenvriend en geniet hij van al onze beestjes. Hij is er alleen heel anders in opgevoed.

Groetjes, Els.