jose schreef op donderdag 23 februari 2006, 14:25:
> Een paard dat goed aan de teugel loopt, loopt nageeflijk, los
> en ontspannen,
Euhm..... een paard kan pas aan de teugel nageven op druk daarop.
Het 'spel' van aan-de-teugel en nageeflijk is het grensgebied tussen teugeldruk en los = aanleuning. Het paard houdt contact met het bit = teugel = ruiterhand. Wijkt voor meer druk en zoekt bij loslaten op.
Verder heeft dit niets, nul, noppes, nada met ontspannen van doen; alleen met wijken voor het bit en aangeleerde hulpeloosheid.
Veel dressuurruiters verwarren een paard dat berust in verzet-is-zinloos met ontspannen. Een paard dat zich niet verzet is nog geen ontspannen paard en al helemáál geen mééwerkend paard.
Dat is ook de valkui van 'hulp'teugeldenken en elk ander dwangmatige teugeldenken.
Ik vind het heel opvallend dat het niemand lijkt op te vallen wat die gebogen nekhouding, de krul en de passage eigenlijk zíjn in het gedrag van het paard en wat het inherente probleem daarmee is.
Wellicht dat het een na te streven plaatje bij klassieke (FEI) dresuur is geworden, maar met ontspannen heeft het niets van doen.
HC
Warboel
