Nick Altena schreef op zondag 9 juli 2006, 19:59:


Ik ben een tam varkentje. Alhoewel??? Op zijn tijd kan ik ook best wel een wild zwijntje zijn!
En ik al die tijd maar denken dat hij ons dagelijks voer bij elkaar wilde knuppelen. Hij zat dus achter mij aan.
Maar die knappe man van mij heeft ondertussen wel het artikel gevonden!
Even kijken wie het allemaal wilde hebben. Heeft iedereen adobe reader? Het artikel komt eraan.

sandratien schreef op zondag 9 juli 2006, 21:26:


Wil je het ook naar mij sturen?

Esther

Bedankt voor je antwoord. De site van Inge Teblick kende ik al ja, staat veel informatie op.
De andere clicker-spelletjes die ik met haar doe gaan wel goed. Ik vroeg me alleen ook af hoe vaak anderen ook voer erbij gebruiken. Tijdens het lopen vind ik het lastig om dan ook met voer te belonen en haar in beweging te houden.
Ik zal de agenda iig in de gaten houden, en er even serieus over nadenken om haar boek te kopen.

sandratien schreef op zondag 9 juli 2006, 9:55:


Uhhh, hik........ merrie ?

Kan je ook zeggen wat je uit mijn verhaal haalt dat ik niet goed doe? Ben wel benieuwd. (Niet dat ik me aangevallen voel hoor, wil gewoon leren)
Groetjes, mir

Heb twijfels...

Mijn paardje is op dit moment natuurlijk gezien goed voorzien (binnen mijn grenzen)
24/7 grote uitloop, waarvan liefst 12 uur in de wei.
Alleen hooi en dus zoveel mogelijk gras.
In een kudde van 4
Allemaal heel gelijkmatig
Ben haar gaan berijden toen ze 4 was
Ze is nu 6
Altijd zonder ijzers gelopen, bekap haar nu 2,5 jaar zelf natuurlijk

MAAAARRRRR
Ze is soms zo verschrikkelijk sloom
De ene keer vind ik het zelf 'relaxed' nergens bang voor en een superpaard
De volgende keer vind ik het wel erg extreem (Welsh-K) en ga ik bedenken of er iets zou zijn, waarom ze 'relaxter' is dan andere paardjes om haar heen.

Het insuline-resistentie verhaal lijkt me iets wat bij haar past: voordat ze 3 was, is ze een keer licht hoefbevangen geweest.
Daarna natuurlijk gaan bekappen, het fructaangehalte erg in de gaten gehouden en sindsdien daar eigenlijk geen last meer van gehad.

Ze is echter wel altijd wat aan de zware kant, niet echt té, maar toch.

En als ik haar dan afgelopen vrijdag in het 'nieuwe' land zet (dwz het land, waar we het gras rust hebben gegeven) is het 's avonds raak:
Op weg naar de les (3km) hebben we al 'ruzie' voor we het dorp uit zijn....
en tijdens de les is ze niet vooruit te branden. Dus de les (in overleg) aangepast en lekker bezig geweest met oefeningen vanuit stap.

Op de één of andere manier vreet ze zich compleet klem en gaat ze protesteren op alles wat ik haar vraag te doen.

Conclusie: ik zie een aantal dingen die zouden kunnen wijzen op de insuline-resistentie.
Maar ook een aantal dingen totaal niet.
Ik snap dat het bij elk paard verschillend tot uiting komt, maar heeft iemand ervaring met het bovengenoemde?

Is het een idee om magnesium aan te schaffen en een kuur te starten?

Zitten er geen nadelige gevolgen aan, zoals ik lees uit de info op deze pagina?

Eigenlijk ben ik namelijk zelf helemaal niet ontevreden over haar en haar gedrag, maar ik wil graag uitsluiten, dat die periodes van extreem 'lui' lichamelijk van aard zijn...

Wie o wie?

Groet'n Bianca
ps. de eerste x ging er iets verkeerd met posten, dus ik heb het nog een keer gedaan met andere titel, sorry!

e m kraak schreef op zondag 9 juli 2006, 11:01:


Hoi Egon,

Ik heb twee keer geprobeerd het artikel naar je toe te mailen maar het lukt niet. De rest heeft hem als het goed is al binnen.

sandratien schreef op zondag 9 juli 2006, 22:00:


Ik heb al een mailtje naar jouw hotmail onderweg. Als je die antwoord gaat het vast wel goed.

Groeten, Egon

Idunn schreef op zondag 9 juli 2006, 22:13:


OEPS - medjelief was nog ingelogd op de andere puter... maar de boodschap ik al wel duidelijk neem ik aan, Sandra?

Groetjes en bedankt voor alle moeite, Egon
We cannot solve problems with the same thinking that created them. -
Einstein

Moest iemand uitleggen over het straalkussen, en heb het toen maar even wat uitgebreider gemaakt, voor iedreen om te lezen.

Digital cushion = straalkussen = zenuwcentrum boven de straal, binnen in de hoef

Als veulen geboren wordt, bestaat het straalkussen voornamelijk uit vetweefsel. Voor het pasgeboren veulen biedt dit vetweefsel genoeg bescherming voor de zenuwen. Dwz. de zenuwen kunnen genoeg voelen om te functioneren, maar zijn voldoende beschermd om geen overmatige pijn te registreren als het veulen over rotsachtig terrein rent.
Bij elke stap die het jonge veulen neemt, wordt er druk uitgeoefend op het straalkussen waardoor het vetweefsel zich langzaam maar zeker omzet in 'fibrocartilage' (= fibreus kraakbeen).

Hoe meer het veulen loopt over stevige grond, dus niet die zachte weien waar de Nederlandse paarden in opgroeien, en kilometers maken, dus nooit opgesloten zitten, hoe meer het vetweefsel zich in dat kraakbeen om gaat zetten.
Dit omzettingsproces begint vooraan, boven het puntje van de straal en werkt steeds verder naar achteren toe, naar de hielballen.
Tegelijkertijd ontwikkelt zich ook het kraakbeen aan weerszijden van het straalkussen. Van een dun streepje tot een dikke plak, en ook vormt zich kraakbeen tussen het corium van de straal en het straalkussen.

Het 'zenuwcentrum' in het straalkussen is perfect beschermd tegen de impact die een volwassen paard uitoefent op achterste gedeelte van de hoef bij het lopen over welk terrein dan ook. Een proces dat zich gaandeweg voltrok tijdens de groei en het steeds zwaarder worden van het paard.

Helaas gebeurt dit zelden bij de gedomesticeerde paarden, en is de bescherming die er geboden wordt soms niet veel groter bij het volwassen paard van 600 kg, als het was voor het pasgeboren veulen van ?? kg.

De hoef zal zich proberen aan te passen, en de hielen worden nauwer en hoger, om het straalkussen te beschermen.

Gelukkig kan dit gerepareerd worden door het volwassen paard kilometers te laten maken, waarbij juist die achterste helft van de hoef gestimuleerd wordt door druk en wegnemen van druk (pressure and release) op de straal, en flexie van de gehele hoefcapsule, dus onmogelijk met een beslagen hoef.

Dit verklaart ook waarom paarden vaak meer problemen hebben met de voorhoeven dan met de achterhoeven.

Door de manier van lopen van het paard, krijgt de achterhoeven meer stimulatie, de achterhand is de drijvende motor, de achterhoeven krijgen daardoor meer druk te verduren bij elke stap. Er wordt weliswaar gezegd dat het grootste gedeelte van het gewicht van het paard op de voorhand rust, maar dat is letterlijk rust, niet als het paard in beweging is, en dus niet als dat straalkussen de kans krijgt te ontwikkelen door de impact van het lopen.

Als het gedomesticeerde paard volgroeid is, zijn door het hardere werk dat de achterhand verricht, de straalkussens en kraakbeen eromheen meestal wel voldoende ontwikkeld. Voor nauwelijks.
 
Dit heeft tot gevolg dat het paard geneigd zal zijn om voor op de teen te landen, want dat is minder pijnlijk, en zo ontstaat een vicieuze cirkel, want door de teenlanding krijgt het achterste gedeelte van de hoef alweer niet de kans zich te ontwikkelen.

Om deze cirkel te doorbreken zijn schoenen een grote hulp.
---

Ik kan nog wel een poosje doorgaan, maar heb er weer even genoeg van.
Weet niet eens of jullie het wel interessant vinden. Of dat het allemaal al 'gesneden koek' is.
Als iets niet duidelijk is, hoor ik het wel, ik zal mijn best doen het beter uit te leggen.

Isabel

Isabel

Isabel van der Made schreef op zondag 9 juli 2006, 22:41:


Super interessant Isabel! Blijf vooral vertellen!

groet, Petra
www.jovarna.tk
http://www.axci.nl/?ln=ned&id=54

Isabel van der Made schreef op zondag 9 juli 2006, 22:41:


Nee, ik vind het juist superinteresant. Heb zelf een veulen. Ga door! Ga door!

Isabel van der Made schreef op zondag 9 juli 2006, 22:41:


Hallo Isabel, zeker interessant! Als ik al ooit nog veulens zou fokken mag ik uit bovenstaande dus concluderen dat ook veulens soms over verhard terrein zouden moeten lopen. In de praktijk zullen we veelal in zachte weilanden blijven....
Ik snapt'um helemaal!

Groetjes, en bedankt.
Wil.

Isabel van der Made schreef op zondag 9 juli 2006, 22:41:


Hallo Isabel, zeker interessant! Als ik al ooit nog veulens zou fokken mag ik uit bovenstaande dus concluderen dat ook veulens soms over verhard terrein zouden moeten lopen. In de praktijk zullen we veelal in zachte weilanden blijven....
Ik snapt'um helemaal!

Groetjes, en bedankt.
Wil.