Ik heb weer zo'n twijfel moment over of ik juist bezig ben met mijn dominante ruin Mike... Jullie kennen het vast wel: weer even zo'n dal waar je weer uit moet zien te komen
Even een schets over het karakter/de intelligentie (?) van mijn Welsh Cob: Alfa ruin in een kudde,
Parelli Level 1 doorlopen, kan heel goed
wijken voor druk, gereden worden op zit en Neck Reining, kan dus heel gevoelig zijn. Inderdaad 'KAN'! Ik heb hem a.s. oktober twee jaar... Meteen van de ijzers af, natuurlijk bekappen, zo natuurlijk mogelijk als kan houden en dus
Parelli NH, dus direct van het bit af en met touwhalster.
Het probleem waar ik steeds tegenaan loop is hoe 'koppig'/hard hij kan zijn. Vind ik niet onlogisch voor een Alfa paard en het is bekend dat paarden zich voor ongemak en zelfs pijn kunnen afsluiten. Zwakte tonen kan hem tenslotte zijn positie kosten en die positie probeer ik juist in te nemen...
Wat voorbeelden van 'problemen':
- Voeten geven: heeft hij ook bij zijn vorige eigenaar nooit makkelijk gedaan... Via de 4
Parelli Fases geprobeerd hem dat te leren. Na bijna 2 jaar is het nog steeds: soms lukt het maar vaker moet ik als Fase 4 de hoevenkrabber in zijn been steken (!), en dan nog gaat het niet van harte. Of hij geeft er 3 redelijk meewerkend en de 4e niet meer, maakt niet uit welke dat dan is...
- De ORS: kan hij prima. Zelfs op zeer lichte druk. Maar o wee als het hem op dat moment niet uitkomt! Dan kan ik het vergeten en kan ik eraf springen en hem omtrekken.
- Sturen op zit, been en reins: kan hij prima. Maar wederom als het hem niet boeit: nada...
Aangezien hij erg geïnteresserd is in soort genoten wat me niet vreemd lijkt voor een Alfa (kudde vormen?) zijn dit soort tegenwerkingen in de bak met anderen of helemaal, buiten, ronduit gevaarlijk.
Parelli stelt het zo dat als een paard iets na je fase 4 nog niet doet, je fase 4 voor dat paard in bijzonder niet voldoende overtuigend is. Denk aan die hoevenkrabber bij het voet geven!
Nu kan ik mij indenken dat een Alfa/dominant paard zijn positie des te moeilijker aan een ander (mijn persoontje in dit geval) zal afstaan!
Parelli noemt dit soort paarden dan ook "De beste leermeesters." Ben ik het mee eens maar kriminelen wat is het ook verdomd moeilijk!!!
In de kudde zie je dat als een ondergeschikt paard na enkele subtiele maar in bedreigen toenemende waarschuwingen niet naar Mike luistert hij 'de volle laag krijgt'. Dat kan een trap, beet of zelfs verjagen zijn.
Als ik dit vergelijk met de 4 Fases van
Parelli zou een 4e Fase van mijn kant inderdaad heel hard kunnen zijn wanneer nodig! (Hoevenkrabber...) (Daarintegen: als hij per ongeluk bijna zijn hoef op mijn voet zet verplaatst hij hem zodra hij het eerste contact voelt zodat hij hem er niet op zet wat ik heel 'respectvol' vanhem vind.) En daar zit mijn knoop: ik ben van nature redelijk zachtaardig en houdt niet van geweld. Alleen als Mike iets doet wat echt gevaar opleverd voor hem, mij of een ander reageer ik direct met een harde dreun. Op dat moment is er geen tijd voor het opbouwen van Fases en moet hij in de seconde luisteren. Voorbeeld: ik stond eens met hem voor een drukke weg te wachten op een veilig moment om over te steken, met op zijn rug mijn 14 jarige verzorgster. We staan dus keurig te wachten, ik bij zijn hoofd, en ineens besluit meneer de weg op te stappen! Toen heb ik hem (ook uit schrik) met een schop tegen zijn borst achteruit gestuurd.
Sinds ik hem niet meer veilig met touwhalster kan rijden ben ik terug gaan grijpen naar trensje. En aangezien hij dwars door mijn been/zit heen kan gaan alleen voor dat geval mijn sporen. Beiden meganische hulpmiddelen worden alleen ingezet op momenten dat hij zijn eigen wil doordramt en met de Fases in het achter hoofd. En gelukkig daardoor zijn ze in lichte mate al effectief. Maar dit is niet wat ik in eerste instantie wilde! Nu hoop ik dat door de laatst genoemde manier van het gebruik van beiden dwangmiddelen (maar ja, is een schop of beet van de leider in de kudde ook geen dwangmiddel?) hem steeds gevoeliger te maken waardoor ik uiteindelijk beiden niet meer nodig zal hebben.
Ook ben ik aan het uitproberen of ik met Clickeren bepaalde doelen kan bereiken. Alleen heb ik het idee dat er met Clickeren nooit respect van paard naar mens bereikt zal worden? Dat die methode eerder werkt op het mee willen werken vanwege een positieve beloning. Zou dat uiteindelijk kunnen werken bij een Alfa? Ik merk wel al dat hij via het Clickeren zijn voeten nu wel met meer enthousiasme wil geven dan ik via
Parelli bereikt heb! Zal hij als ik de eet beloning ter zijne tijd meer en meer ga vervangen door een aai of het woord YES hij op een geven moment weer terug vallen naar 'voeten optillen is niet boeiend'? En moet ik dan de rest van zijn leven regelmatig eetbeloningen blijven uitdelen om hem meewerkend te houden? Dat is niet wat ik wil. En ik weet dat voedsel soms ook niet overtuigend genoeg is voor een paard om iets voor je te doen net als dwang. Ik wil dat niet alleen ík hém leer respecteren en vertrouwen maar hij mij ook! En dat we om die redenen samen werken.
Hebben jullie (succes) verhalen die mij misschien kunnen helpen om de juiste weg te blijven volgen? Is er iemand die zo'n zelfde type paard heeft?
Warboel
