Nu ben ik een beetje in de war, want bij mij stond een tijd terug een paard van iemand die kraakbeenverbening had. Het paard was door een bekende smid op breakovers gezet. Volgens de eigenaar was het juist de bedoeling dat die breakovers uiteindelijk het kraakbeen zouden breken, wat de genezing ten goede zou komen. Ik heb heel veel bij haar aangedrongen om het met NB te proberen op te lossen want het paard ging zichtbaar achteruit.
Nu is er 'opeens' ook een cyste in het straalbeen en gaat het paard naar de slacht. De bekende smid zegt dat ze zeker niet nb moet proberen want dat heeft allemaal toch geen zin.

Dit alles heeft mij niet echt overtuigd dat ijzers een geweldige oplossing zijn.

Nils Vellinga schreef op donderdag 5 oktober 2006, 21:36:


Dat brengt mij op het volgende:
Ik heb nog een partij zwart rubberen rijlaarzen staan waar wij niks mee doen hier. Ze zijn er in de maten 35, 36, 37, 40, 43, 46, 48.
In ruil voor betaling van de verzendkosten wil ik ze graag aan een sportclub voor gehandicapten of een soortgelijke organisatie geven.
Als iemand een idee heeft ?!....

Groet, Pien
Op 10 oktober komt onze NH webwinkel online.

cindynl68 schreef op maandag 2 oktober 2006, 14:47:


Hoi,

Ik denk via via gehoord te hebben dat er al een oplossing is? Zo niet, dan kan ik misschien helpen. Laat het me weten!!

groetjes Mieke

Arno8 schreef op donderdag 5 oktober 2006, 22:00:


Ooit schreef iemand hier op dit forum dat je een dierenbeul bent als je een paard met kraakbeenverbening niet op ijzers zet.......
Als je weet dat de afwijking onstaat door de trauma's in de voet van de klappen die hij krijgt als het paard op ijzers loopt en/of stress door een verkeerde voetvorm, ga je daar toch even anders tegenaan kijken en je afvragen wie hier nu werkelijk de echte dierenbeulen zijn.
Het maakt pijnlijk duidelijk dat wanneer je hiervoor op dit moment nog ijzers adviseert, je er of niks van begrijpt en al een hele tijd je huiswerk niet doet, of dat een klant tot de laatste mogelijkheid moet uitgemolken worden.
Het centraal zenuwstelsel stuurt beencellen naar de voet om van binnenuit zoveel mogelijk weerstand te kunnen bieden aan deze trauma/stress plaatsen. Zolang de oorzaak niet aangepakt wordt zal dit blijven gebeuren.
Het enige wat wij dus kunnen doen is, natuurlijk, ijzers eraf en zo goed mogelijk, zeer regelmatig, op zo'n manier bekappen dat de stress in de voet wordt weggenomen.
Datzelfde zenuwstelsel zal er dan voor zorgen dat deze beencellen weer afgebroken worden.
Bijna onnodig te zeggen, dat iets wat in jaren opgebouwd is, ook een lange tijd nodig heeft om te herstellen. Maar er zijn in ieder geval positieve vooruitzichten, integenstelling tot de boel nog verder proberen te fixeren, dan is het een vogeltje voor de poes.

Piet

epona schreef op woensdag 4 oktober 2006, 23:50:


Oefff, zware kost...eigen schuld dikke bult!!
Jullie allemaal bedankt voor jullie opbeurende berichtjes!!

Even zo wat ik eruit gepikt heb...dat als een kind zijn , dat onbevangen,is iets wat ik mij inderdaad probeer te herinneren , hoe dat voelde.Zonder angst [geen angst voor het paard , maar om iets fout te doen]. Maar ik denk juist dat het nodig is om je bewust te zijn in je omgang met paarden want juist daardoor kun je problemen voorkomen lijkt me...Anders heb ik straks een paard wat niet meer in de trailer wil , omdat ik het zo vaak verknalt heb.bv. Of een paard wat geen voetjes meer geeft etc!
Bewust of onbewust bezig zijn met gedachten of helemaal niets...Ik vrees dat ik meer structuur nodig heb , maar jullie hebben me wel op een idee gebracht.Misschien is het wel heel zinvol om een cusus t touch te gaan doen.Dat lijkt me letterlijk leren voelen , inclusief structuur.
Piet, ik ben zo bang om iets fout te doen dat het clickeren nog niet van de grond is gekomen.Het leek zo goed te doen , bij jou , maar pffff... Alle begin is moeilijk zeggen ze wel eens , maar helemaal als je weet hoe belangrijk het goede begin is...Shit , ik loop zo vast!

Misschien voel ik meer dan ik denk , maar ben ik nog blind voor de gevolgen daarvan...

Gr Esther

van lennep schreef op vrijdag 6 oktober 2006, 8:26:


Esther, ik denk dat jij veel te veel nadenkt omdat je bang bent dat een enkel 'foutje' van jou enorme gevolgen gaat hebben. Heus, je hebt niet zomaar een paard verknald! En zeker jij niet!
Een paard dat de trailer niet meer in wil, krijg je ook wel weer zover dat ie de trailer weer wél ingaat, een paard dat geen voetjes meer geeft, leer je ook weer om WEL voetjes te geven. Te snel of te langzaam belonen met clickeren vertraagt of vervaagt het proces, maar al doende leer je dat ook te vervolmaken. Wat is daar nou zo erg aan?!
Je kunt ook TE begrijpend, risicomijdend en -uitschakelend zijn en daardoor voor je paard vaag en onduidelijk worden, zodat hij zijn schouders gaat ophalen als je iets vraagt.
Wat mij enorm helpt wanneer ik iets van mijn paarden gedaan wil krijgen, is: eraan denken wat er moet gebeuren, hoe ik wil dat het eruitziet en hoe ik verwacht dat het gaat.
Voorbeeld: hij gaat NU de trailer in. (Ik heb het over mijn eigen paarden, die de trailer goed kennen). Ik loop ferm voor hem uit, touwtje lang en kijk naar een punt achter de trailer, om mijn richting en vaart kracht bij te zetten. Mijn hele geest is eenduidig gericht op: WE gaan de trailer in. Ik sta geen enkele doorkruisende gedachte toe als: wat is de klep steil, er hangt geen hooi in of o voel ik al dat ie weigert. Wanneer jij eenduidig in je vraag (en dus) verwachting bent, gebeurt het ook zo!
Cadiz wilde een keer de trailer niet UIT, ook apart hoor, en dat heeft ruim 2 uur geduurd. Wanneer ik nu met uitladen wel eens even in een flits terugdenk aan die ene vermaledijde keer, kan ik er donder op zeggen dat hij ophoudt met de klep af lopen. Hij pikt mijn verwachting dus gewoon op!
Ander voorbeeld. Wanneer ik hem aan een pluk manen door de poort leid, steekt hij soms vlak voor de bocht zijn hoofd achter/over mijn arm, niks bijzonders en zonder reden. Ik heb ons toen getest. Als ik dacht: nu gaat het hoofd achter mijn arm, dan gebeurde dat. Als ik dacht: nu blijft het hoofd op de plek en lopen we door, dan gebeurde dát. Ik veranderde niets aan mijn arm of houding.
Buck heeft altijd graag gesprongen, ik wat minder. Hij weigert NOOIT. Wanneer hij naar een hindernis toe trok, wist ik dat hij erover zou gaan omdat hij het leuk vond. Ik vond dan dat het toch wel erg hoog was (80 cm...), maar spoorde hem desondanks aan, immers je moet je paard niet in verwarring brengen. Ook wist ik dat hij goed en veilig zou springen. Toch was mijn negatieve fixatie op de balken voldoende om hem te laten twijfelen.

Hieruit bleek dat ik mijn paard met mijn gedachten een soort van kon besturen. Focus is alles!
Maar ook leerde ik hiervan dat ruisgedachten zoals: dat gaat ie niet redden... o jee een trekker... als ie maar niet gaat hangen... hij gaat vast scheef lopen... waarom komt ie nou niet... hij wordt boos op mijn been... tegenstrijdige signalen voor hem zijn. Die gedachten schakel ik dus bewust uit wanneer ik met hem aan het werk ben, zodat er maar één gedachte overblijft en die betreft wat ik wil (en dus verwacht!) dat hij doet.

Eerder beschreef ik het 'ins Blaue hinein fladderen' om meer te kunnen voelen, je stelt je open voor je paard in de hoop dat je iets van hem kunt oppikken. Het is dus geen 'werksituatie' zoals hierboven omschreven.

hallo Cristel,

Ik heb gezien dat jij een 'Pyrenese wildvang' hebt. Als ik dit intik bij google komt er van alles tevoorschijn, behalve iets over paarden. Ik zou dus graag willen weten wat voor een paard dat is: een Pyrenese wildvang ?

Moniek

Piet schreef op vrijdag 6 oktober 2006, 8:10:


Ik denk dat Fred en de eigenaar met ijzers kiezen voor nog een tijdje
berijdbaar, totdat het paard naar de slacht moet.
Jij kiest voor herstel van de voet met de rest van zijn leven weidegang,
in de hoop dat daar de hoef niet breekt.

Een tussenoplossing zal er wel niet zijn, even dacht ik aan ...
een slangenklem constructie om de hoef te fixeren, waardoor
er gewoon natuurlijk bekapt kan worden en de klem met hoefschoenen
alleen gebruikt worden met rijden. Hmm niet eens zo gek niet?

Michiel
ps. de slangenklem heeft 3 lipjes aan de onderzijde om omhoogglijden
te voorkomen.