Isabel van der Made schreef op maandag, 2 augustus 2004, 18:27:
> En de vraag of paard wel/ niet schuld kent, is van belang, niet
> alleen om te verklaren waarom Nick's Miranda zich zo gedroeg,
> maar stel dat ze geen schuld kennen, dan kunnen we ze dus ook
> niet straffen.
Nou kom ik weer aan met mijn shet ... ik weet niet of ze schuldgevoel kent, maar ze komt een eind. Ze heeft ooit bewust keihard in mijn teen gebeten (ik had slippers aan). Ze liep al grazend lief op me toe en ineens bijt ze en rent ook net zo hard weer weg nog voordat ik kon reageren. Dus beetje pesten kan ze wel. Want hoe wil je dit anders noemen. Ondeugendheid?
Ik heb ook ooit groot verdriet gehad toen ze weer eens ziek was en de tranen over mijn wangen rolden toen ik bang was dat het wel eens steeds erger kon worden. Ze kwam op me toe hobbelen (lopen kon ze toen niet) en ze begon mijn gezicht (tranen) te likken. Ja is ook zout, maar toch, ik zag het als een troost, zo van het komt wel weer goed (gelukkig kwam het ook weer goed).
En als ze eens iets doet dat ze niet mag (dat is nogal eens) en ik word echt heel boos (stemverheffen) dan blijft ze even afwachtend staan en als ik dan niet reageer, dan komt ze het proberen goed te maken. Inderdaad ook met likken, althans dat gaat ze heel voorzichtig proberen of ik dat ga goedkeuren op dat moment. Zo is ze ook wel weer. Dus ze weet dan dat ze wat fout heeft gedaan en dat het aan haar is om het goed te maken.
Maar ja, wij mensen geven er misschien ook wel snel een menselijke term aan.
Groeten,
Ingrid
Warboel
