Piet schreef op maandag, 16 augustus 2004, 18:02:


De meningen zijn verdeeld hierover.
Zelf denk ik dat er soortgebonden verschillen zijn, maar weet er geen vergelijkend onderzoek over met paarden.

Onderstaand slechts mijn mening....
Nadenkend over paarden kan ik tot geen andere conclusie komen dat het voedsel zelf, de tractatie, wel maar van beperkte motiverende waarde is. Als dat niet zo zou zijn, zou klassiek conditioneren op voedsel wel makkelijker zijn (bijv. vgl. hond).
Aan de andere kant zijn veel paarden heel gevoelig voor waardering. Inderdaad, ik vind YES (+emotie) bij paarden dus veel beter dan "klik" (-emotie). Dit gaat samen met het graag leren. Als we nu eens aannemen dat de theorie waar is dat in een ideale situatie je paard jou als "meerdere" ziet, en je leert hem jouw "meerdere" eigenschappen, dan groei je nl. allebei - je paard wordt zekerder, maar de bewondering voor jou neemt ook toe.

Er wordt nogal eens een snoepjesratio van 1:3 aangedragen, o.a. in verband met het Jackpot-effect. Het kan, ik weet het niet.... maar volgens mij zou je na de betekenis van YES grondig te hebben aangeleerd bij paarden het snoepje desnoods helemaal achterwege kunnen laten. Maar waarom zou je dat doen? Die snoepjes versterken, naast de achterliggende bekrachtiging van YES, immers ook de onderlinge band.

Ook het extinctie-fenomeen lijkt me dus verschillend per species. Weer in geval van paarden, als de motiverende waarde van snoepje beperkt is in verhouding tot de direkte bekrachtiger YES (+emotie) als waardering, dan ligt in de logische lijn der verwachting dat extinctie door onbreken van snoepje veel minder, of niet, zal optreden vergeleken met soorten die wel zeer voedselgericht zijn.
Er is tegen in te brengen dat deze psychologische fenomenen integraal behoren te werken... ik heb het gelezen, en weet dat Thorndyke z'n duiven (toch ook geen predatoren) de gekste dingen kon laten doen. Misschien kun je eraan adapteren, ook als duif of paard, maar dan komt voor mij dus wel de ethische vraag om de hoek kijken hoe ver ik wil gaan, en wat het gevolg van die beslissing is. Ik denk niet dat ik daar voldoening van zou hebben; mijn wens is slechts werken aan betere communicatie en taalopbouw.

Als ik me beperkt tot Elska, met wie ik het meest intensief om ga, heb ik het sterke gevoel dat voedsel/snoepjes wel gewaardeerd worden, maar waardering van mij uit daar los van staat. Ze weet dat ze mij dingen kan vragen/aanwijzen zonder dat daar een snoepje tegenover staat (heeft überhaupt nog nooit een snoepje gehad voor zindelijk worden), en evenzo omgekeerd: als ik haar naar binnen vraag omdat het gaat stortregenen en ik geen zin in "natte pony" heb, komt ze echt wel zonder snoepjes ook al weet ik dat ze soms graag in de regen staat.
Puur om mezelf te overtuigen of ik nu wel op de "Bericht verzenden" knop moet drukken heb ik Els weggeroepen bij haar hooi (in andere kamer)!!! Gewoon met "Els, kom es...". Nogal onzinnig eigenlijk, dus heeft ze deze keer wel kusje én snoepje gehad :)

Egon