van lennep schreef op zondag 28 oktober 2007, 23:09:


Ik zal het vertellen, de paarden kwamen in de winterwei, Bret en Björk waren er al. Falka werd van landgoed gehaald en Björk en Falk waren dus steeds aan het roepen naar elkaar, Falk en Bret waren al lang en breed aan het spelen in de winterwei en Björk kon inderdaad niet kiezen. Ze bleef roepen en wist dat Falk er al was haar grote steun en toeverlaat. Ik had haar al in de wei gebracht naar Bret en Falk maar ze bleef achter me aanlopen. Ze bleef twijfelen of ze ( misschien omdat we ook aan het spelen waren daarvoor) bij mij moest blijven of ook lekker kon dollen met de rest.

Esther schreef op zondag 28 oktober 2007, 23:16:


Het blijft een leuke foto , ook al mag ik niet door voor de volgende ronde...

Gr Esther

van lennep schreef op zondag 28 oktober 2007, 23:25:


Ja tuurlijk wel door naar de volgende ronde!! Maar het belangrijkste vind ik eerlijk gezegd het neusbeen wat op de goedgelukte mislukte foto duidelijk zichtbaar is. Ik weet niet hoe ik beide foto s in een beeld zou kunnen krijgen, maar bij optomingen denk ik dat je dus je behoorlijk in dat neusbeen kan verslikken. Dat is kwetbaar.

Esther schreef op zondag 28 oktober 2007, 23:35:


Ongeloofelijk: die neusgaten lijken we 2 Gothard-tunnelbuizen die doorlopen tot bovenin Italie.....
Jemig.....
Groeten Bianca

Coulash schreef op zondag 28 oktober 2007, 23:40:


Je schrijft het trouwens eerder als Gott-hard denk ik?

Coulash schreef op zondag 28 oktober 2007, 23:43:


Geen idee hoe je het schrijft zolang er geen brand uitbreekt zal het Godhartd worst zijn Een spelvoudje meer of minder.........

Esther schreef op zondag 28 oktober 2007, 23:16:

Dat zie je wel aan de oortjes.
Lief trouwens van haar .

marjolijn schreef op maandag 29 oktober 2007, 13:46:


Ja het is echt geweldig hoeveel vertrouwen ze heeft gekregen. Het heeft best lang geduurd, haar moeder was weggehaald bij haar toen ze 3 maanden was, ook die ingeknipte oren zijn denk ik zonder verdoving gegaan, het heeft zeker een jaar geduurd voor ze toeliet dat we haar oren aan konden raken. Met het transport naar Nederland is ook ets out gegaan, we weten niet was, maar ze was als de dood als je een voorwerp in je had had. Ook was ze de schaduw van Falka, als er geen paard in de buurt was dan werd het blinde paniek en rende overal doorheen. We hebben wat draad moeten repareren. Nu is het zo'n knuffel, maar wat ze gisteren deed was dus voor het eerst in haar leven, dat kiezen was echt even een dilemma voor haar, maar ze bleef dus bij mij terwijl ze zo naar de anderen kon.