Anja Seijn schreef op zaterdag 23 mei 2009, 9:42:
> Ik bedoel dit absoluut niet negatief of vervelend, maar is hier
> geen sprake van "verkeerd" leiderschap. Bedoel, paard bepaalt
> een beetje wat er gebeurd en als het er geen zin in heeft, dan
> doen we het anders of misschien wel helemaal niet ... als we
> het paard maar "pleasen".
> Je ziet het ook bij kinderen. Resultaat is, in mijn ogen,
> strontvervelende kinderen die het gezinsleven domineren en
> buiten de deur niet te handhaven zijn. Alles in het kader "als
> hij maar niet gaat huilen etc.".
Als er dit verwennen gebeurd heb je helemaal gelijk, zowel met paarden als met kinderen. Toch is mijn zachte aanpak geen verwennerij en bepaal ik waar we heen gaan en krijgt ze door mijn geduld niet haar zin. Overigens met kinderen heb ik ook een prachtig alternatief gevonden voor al die momenten dat je druk zou willen gebruiken. Voorbeelden te over, je vraagt maar. Bijvoorbeeld een 3jarig kindje dat niet wil drinken, de hele dag flink speelt en het glas dan even aannipt en meer niet. Ik laat het kind dan nog steeds vrij of het wil drinken of niet, het krijgt dan alleen geen ... (snoep, brood, tv , buiten spelen) net wat het graag wil op dat moment. Je mag het zelf weten, maar eerst je glas leeg en dan krijg je wat je wilt. Zo vermeid ik druk op het drinken te leggen, het kind zet wel zichzelf onder druk, omdat het ook graag dat wil wat er na komt. Precies zo met de korstjes van het brood niet willen eten, iets wat 1 en 2 jarigen goed kunnen. Ik maak dan hele kleine stukjes brood met een heel klein korstje. Eerst het hele stukje op, en dat mag je dan ook zelf weten, pas dan het volgende stukje.
> Zouden die paarden dit niet voelen cq lezen?
> 49% van de stemmen zijn voor het paard; 51% van de stemmen zijn
> voor de mens. Hier lijkt het andersom. Je hoeft een paard toch
> geen geweld aan te doen om de rolverdeling duidelijk te maken?
> Volgens mij is het allemaal terug te vinden in communicatie.
> Paard moet zijn plaats weten en als leider, moet jij je plaats
> nemen.
Simpel gezegd, je moet doen wat werkt.
En dat kan wel eens heel verschillend zijn bij paarden.
> Opvoeden betekent, naar mijn mening, "duidelijk en
> eerlijk", grenzen aangeven en consequenties verbinden aan het
> overschrijden van deze grenzen. Je hoeft niet hard te zijn of
> het licht uit de ogen te slaan, maar er ligt nog zo'n groot
> gebied hier tussen ... Ik kan er niets aan doen, maar moet wel
> denken aan het gezegde "zachte heelmeesters maken stinkende
> wonden".
Die uitdrukking van heelmeesters zie ik ook vaak misbruikt worden om te kiezen voor geweld in de opvoeding van kinderen. Op de gang zetten bijvoorbeeld is zo'n vorm van geweld dat tegenwoordig nog steeds aangeraden wordt bij kinderen. Omdat opvoeders geen andere manieren kennen om de stress bij een kind op te lossen. Het kindje dat snachts bij je wil zijn, laten huilen in zijn bed is ook zo'n vorm van geweld wat in onze westerse manier van opvoeding nog steeds aangeraden wordt. Omdat ouders niet weten dat veiligheid en geborgenheid ook snachts nodig is, terwijl ze wel naast hun partner willen liggen snachts als het even kan, en zo'n klein hummeltje moet het helemaal alleen kunnen. Ik denk dat de meeste heelmeesters nog middeleeuws gereedschap gebruiken als het aankomt op druk in de opvoeding.
Groet, Michiel