Monique Meijer schreef op vrijdag 5 juni 2009, 14:41:


Nee hoor, helemaal niet stom. Indy zit in je systeem, je was aan haar gewend, dus ook aan haar problemen. Nu heb je een gezond paardje, maar dan ben je nog niet los van de problemen met Indy. Ook al weet je dat het onzin is, onbewust ga je ze toch met elkaar vergelijken hè?
Ik denk dat als je een paar maandjes verder met Lily bent, je ook weer gewend bent aan dit gezonde diertje ... Ik kan me het zo goed voorstellen, maar die angsten verdwijnen naarmate je meer ervaring met Lily gaat krijgen en weet je wat dan zo mooi is? Dat hierdoor de herinneringen aan Indy alleen maar mooier kunnen worden!
Komt goed!
Anja

Monique Meijer schreef op vrijdag 5 juni 2009, 14:41:


NEEN niet stom!!! Gewoon bezorgd. Ik heb het momenteel weer met mijn veulen, dat perfect gezond is, in elke nieuwe situatie.

Een voorbeeldje: we hebben de paarden naar een andere wei verhuisd. Gras tot aan mijn oksels, en dus verborgen grachtjes van een schup (spade) breed en 40 cm diep. Ik had nachtmerries over gebroken benen... Wat blijkt: hij is de eerste dag wel op zijn gemak in elk grachtje gesukkeld (we hebben ze een hele tijd in het oog gehouden), modderbenen tot halverwege het onderbeen. terwijl hij toch zag dat onze ruin geregeld een sprongetje maakte op die plekken.
Gisteren (na 3 dagen) krijgen ze een "crossmoment" en wat blijkt...
Qadish weet ze nu perfect liggen en springt er vlot overheen.

En nu... Maak ik me weer wat zorgen of het wel gezond is dat zo'n jong veulen al regelmatig springt (want ik heb ergens gelezen dat dit niet goed zou zijn voor de spier- en botontwikkeling).

Dus nogmaals: 't is niet stom! Het is een blijk dat je om je paarden geeft.
Lena

Monique Meijer schreef op vrijdag 5 juni 2009, 14:41:


Nee zenne, ik vind dat ni stom maar menselijk. Indy en al jouw gevoelens omtrent haar zitten nog in je gestel, het gaat wel over na een tijdje wanneer je meer en meer gaat zien dat Lily niet zo is al Indy.

Anja Seijn schreef op vrijdag 5 juni 2009, 16:16:


Ja Anja,hier ben ik het helemaal mee eens,ik herken dat ook met mijn oude paardje destijds dat vreselijk bang was voor mannen en de dierenarts en hoefsmid een drama waren voor mij .
Zodra de datum hoefsmid of dierenarts dichterbij kwam voelde ik mij steeds ongemakkelijker worden.
Mijn nu 8 jarige paardje is heel cool en geeft nergens om maar door mijn spanning in het begin zou ik het bijna verpesten.
Ben nu niet meer zenuwachtig voor de komst van de dierenarts omdat het probleemloos gaat en dat moet je leren los te laten.

Groet Conny

Lena schreef op vrijdag 5 juni 2009, 18:52:


Hoi Lena,

Ik herken dit ook...toen de paardjes thuis kwamen te staan de angst dat ik het niet goed zou doen,dan een veulen kopen en bang zijn dat je niet volgens de regels voert...dan weer wanneer het hengstenneigingen krijgt bang zijn dat hij te sterk wordt...natuurlijk beginnen te bekappen en bang dat je het verkeerd doet,...paardjes redden van de slacht en maar hopen dat het je echt lukt ze een mooi leven te geven,....passen ze in de kudde etc..etc.....ga zo maar door.
Ik denk dat mensen met kinderen dit met hun kids meemaken en het zo hoort te zijn en je scherp houdt!!.

Groetjes Conny

En, Monique, snijdt het allemaal een beetje hout voor je?

Anja Seijn schreef op zaterdag 6 juni 2009, 9:52:


Doet goed dat ik niet de enige ben....

Ik betrap er zelf gewoon elke keer weer op dat ik steeds weer die standaard dingen controleer die bij Indy noodzakelijk waren en die bij Lily en Kim gewoon niet hoeven.

Bedankt.

Monique

Monique Meijer schreef op zaterdag 6 juni 2009, 14:58:


Ook hier... Niet stom.
Mijn vorige paard heb ik moeten laten inslapen ivm ernstig artrose en een tumor. Ik heb hem een jaar niet kunnen rijden voor de artrose.
En nu kijk ik steeds naar mijn nieuwe merrie, die nog wat stijf in rug en nek is, omdat ze vanwege de angst voor het bit bij de vorige eigenaresse met neus in de lucht en weggedrukte rug liep, iedere vezel gespannen.

Ik weet dus waar het (zeer waarschijnlijk) vandaan komt en toch..... toch denk ik steeds.... ze zal toch niet ook artrose hebben.?
Betrap me er steeds op dat ik haar gang zit te analyseren.

Hoe herkenbaar!
Nee hoor , is niet stom!
Maike struikeld heel erg veel , ook vroeger toen ik nog wel op hem reed , en dan lagen we wel eens samen op de grond. Gelukkig is dat altijd goed afgelopen.
Maar oh wat vind ik het eng als een paard struikelt , en dat is ook zoon beetje het enige waar ik op let als ik op een paard zit , maar ook als ik er naast loop , of naar paarden in de wei zit te kijken.
Het is voor mij een graadmeter geworden , kan dit paard mijn 90 kilo wel verzeulen , of ben ik te zwaar....

Gr Esther

van lennep schreef op zaterdag 6 juni 2009, 20:01:


Gisteren heb ik Lily opgezadeld en zonder van te voren te longeren gewoon hup, erop en een ritje maken. Kim vond het niet zo leuk dat haar grote vriendin zonder haar wegging, Lily kon niet wachten en stond met gespitste oortjes te wachten tot ze klaar was. Ze bleef keurig staan totdat ik in het zadel zat en wachtte tot ik aangaf dat we zouden gaan. Klaas heeft zich over Kim ontfermd. Na wat heen en weer geren en gehinnik ging Kim grazen.

Het begon al goed, onder de carport door had Lily zich goed ingeprent dat de seringen bij de voordeur niet opgegeten mogen worden. Ze ging wat verder naar rechts om te voorkomen dat een toevallig takje zo de mond in zo vliegen; ik kon net nog voorkomen dat mijn knieen tegen de houten steunpalen aanknalden. Nauwelijks 10 meter van huis weg kwam mij een buurman tegemoet. Lily ging midden op de weg lopen, recht op de auto af, onbestuurbaar, ze week geen milimeter en scheen hem eens van dichtbij te willen bekijken. Na wat geharrewar kreeg ik toch haar aandacht terug en week ze keurig opzij.

De buurman lag dubbel van het lachen, deze buurman heeft zelf paarden gehad en kon de humor van de situatie wel inzien. Zonder verdere problemen bij het landweggetje van de boer aangekomen, daarna kwamen de katten van de boer in zicht, dus voorkomen dat Lily achter de katten van de boer aangaat, voorkomen dat ze haar neus in de zak met bouwzand steekt, niet naar de ganzen, niet naar de mesthoop, niet de bouwvallige tractoronderstand inlopen, enz, enz. Door al dat gedoe kon ik haar aan het eind van het landweggetje verrassend goed sturen en Lily liep zichtbaar tevreden richting industrieterrein.

We hebben alleen gestapt, ik wil eerst de besturing in stap in orde hebben voordat ik aan een versnelling hoger begin. Lily genoot zichtbaar en probeerde goed met de vrijheid (bosal, teugel los, alleen signalen als er iets verandert) om te gaan. In het begin zwalkte ze over de weg van links naar rechts, na een tijdje begreep ze dat ik haar in het begin aangeef waar ze moet lopen en dat ze daar moet blijven tot ik meldt dat ik wat anders wil. Het zal ook wel een verandering voor haar zijn.

We zijn anderhalf uur weggeweest en hebben beide heel wat geleerd. Lily is een perfect paardje om buiten te rijden, ze is overal toe bereid en overal in geinteresseerd, ze schrikt praktisch nergens van.

Ik heb genoten van het ritje.

Monique

Monique Meijer schreef op maandag 8 juni 2009, 11:24:



Is Lily niet pas 4 jaar?

joop schreef op maandag 8 juni 2009, 11:52:


Ja, ze is pas vier. Daarom gaan we voornamelijk wandelen en slechts een keer per twee weken of zoiets een kort ritje maken. Een half uur heen, een half uur ergens stoppen en grazen (terwijl ik er naast sta) en een half uur weer terug lijkt met niet teveel van het goede.

Als ze 5 is beginnen we pas echt.

Monique

Monique Meijer schreef op maandag 8 juni 2009, 12:51:


Lily is een grote en sterke Tinker die er zo te lezen plezier in heeft en van het lichte werk dat jij vraagt echt niet om zal vallen of door zal zakken.
Ik zou zeggen: "Geniet er maar van. Is je gegund."

Moniek