Helms Cindy schreef op zondag 14 juni 2009, 16:44:


Cindy, jij hebt volgens mij voor 99% gelijk met het woord "vertrouwen"!!!
Wij hebben dat hier gezien met onze Indy. Daar was in 't begin niet mee te rijden. Wij waren natuurlijk beginners (5 zomers terug). Steigeren, sneller, nog sneller, niet kunnen stilstaan en dan terug steigeren. Gerd is er tientallen keren afgekatapulteerd. Beetje bij beetje heeft zij vertrouwen gekregen in ons en in de hele situatie bij ons. Waarschijnlijk niet in ons "horsemanship" want dat hadden we niet in huis .
Wel in ons geduld en in "ons" vertrouwen. Indy is een superpaardje geworden: van niets bang, lief, braaf, geduldig...
Wij mogen haar links en rechts snoepjes geven, Indy wordt er nooit hebberig van.
Indy is echt een toppaardje. Zet er een bange ruiter op en die wil haar kopen. Indy geeft ondertussen heel veel vertrouwen terug aan de ruiter.

Maar... ik denk dat er toch nog minstens 1% "respect" in de lucht blijft hangen. Misschien zelfs in de allerslechtste betekenis van dit woord. Maar... Indy heeft minstens 10 keer zoveel respect voor Mel... so what!!!

Marianne

marianne laenen schreef op zondag 14 juni 2009, 20:08:


Tussen jonge hengsten kan je niet rondlopen zonder dat ze respect voor je eigen ruimte hebben. Maar ik geef toe ... hier bij mij thuis is dat deels afgedwongen. Benny heeft nog steeds een Litteken op zijn abdomen van de toen 1jarige Invierno (bijtwonde). Dit was niet gewoon eens knoepen, neen dat was toen een regelrechte aanval omdat Benny niet waardig genoeg was volgens hem om iets van hem gedaan te krijgen. Als we het daarbij gelaten hadden, was dat nu geen paard meer om aan te komen. Er is geen slag of stoot aan te pas gekomen, maar dat paard heeft moeten leren wijken (achteruitgaan) voor druk (zijnde stemverhoging, lichaamstaal, zwierende touw, flapperende ellebogen, vinger omhoog). Maar dat heeft niets met het vertrouwen in ons te maken. Dat had hij immers al van dag 1. Dat respect voor onze eigen ruimte hadden wij echter nodig om veilig te zijn bij hem. Vertrouwen in ons heeft hij nodig om zich veilig bij ons te voelen.

eddy DRUPPEL schreef op zondag 14 juni 2009, 17:23:


Ok.. dan begreep ik jou verkeerd. Maar.... Winsor deed dit twee jaar geleden wel (toen we hem net kregen) Uit angst voor allerlei 'toeters en bellen' die er voor ons niet waren. Hij was toen in staat dwars over je heen te denderen. Angst opgebouwd door ervaringen met da en andere mensen... Die ervaring destijds met hem is 'blijven hangen'. Pure angst die pas na weken/maanden wegebde. Heb nu volledig vertrouwen in hem, volgens mij is het wederzijds. Ons wereldje wordt steeds groter. Hij laat zich overal heen leiden, blijft netjes stappen/lopen waar ik wil dat hij loopt.