Peter Schoenmakers schreef op woensdag 12 augustus 2009, 10:47:
> Mijn 16 jarige IJslandermerrie is 10 weken geleden ernstig
>
hoefbevangen geworden en bloedonderzoek heeft een te laag
> magnesium gehalte, te hoge glucose en
insulineresistentie > uitgewezen. Agelopen maandag is ze getest op Cushing, maar daar
> heb ik nog geen uitslag van.
> Nieuw bloedonderzoek heeft uitgewezen dat het magnesiumgehalte
> van waarde 76 verder gezakt is naar 62, ondanks het het feit
> dat ik al 3 weken magnesium chelaat van paardnatuurlijk heb
> gegeven en de summerfitkoeken heb vervangen door Equilife for 4
> feet.
Het magnesiumgehalte in het bloed blijft lange tijd op peil, omdat bij tekorten eerst het magnesium uit de botten en spieren wordt onttrokken om de bloedwaarde op peil te houden.
Een mogelijke verklaring in de beschreven situatie zou kunnen zijn dat de spieren en botten veel magnesium aan het bloed hebben afgestaan om de bloedwaarde zo lang mogelijk op peil te houden. Nu er magnesium wordt aangevoerd wordt dat direct gebruikt om de botten en spieren weer van een normaal magnesiumdepot te voorzien en blijft de bloedwaarde vooralsnog laag. Wanneer deze depo's dan uiteindelijk zijn aangevuld zal waarschijnlijk de bloedwaarde
gemiddeld ook langzaam omhoog gaan.
Magnesium is overigens niet goed te meten in het bloed. Het wisselt behoorlijk, en er vindt een voortdurende magnesiumuitwisseling plaats tussen botten, spieren en bloed. Uit de literatuur die wij geraadpleegd hebben werd er steeds op gewezen dat de enige betrouwbare magnesiumbepaling bestaat uit een spierbioptie. Een consistent lage meting in het bloed geeft echter wel aan dat er waarschijnlijk sprake van een tekort is.
De werking van magnesium bij paarden met
insulineresistentie bestaat NIET uit het opheffen van een magnesiumtekort. Ook bij paarden die geen tekort hebben aan magnesium heeft een extra dosis magnesium een gunstige invloed op het insulinegehalte, omdat de extra magnesium de gevoeligheid van de cellen voor insuline vergroot. Zodoende is er minder insuline nodig om toch hetzelfde effect te krijgen. (Als het paard naast
insulineresistentie ook nog eens een tekort heeft aan magnesium, dan is het natuurlijk dubbel belangrijk om magnesium te verstrekken).
> Wie kan me vertellen wat ik verder nog kan doen?
Zorgen voor veel beweging. Samen met een gewichtsreductie zorgt dit dat er minder insuline nodig is voor de verwerking van suiker (eigenlijk precies hetzelfde als hetgeen een arts zal adviseren bij menselijke diabetici). Verder geduld hebben. 100% genezen zal
insulineresistentie niet, maar het doel is dat er uiteindelijk een leefbare situatie ontstaat (waarbij het paard verder klachtenvrij is). De rest van het leven blijft het dan wel zaak om overgewicht te voorkomen, te zorgen voor veel beweging, en een zo laag mogelijke koolhydraatconsumptie. Eigenlijk zaken die voor ieder paard goed zijn, maar voor een paard met
insulineresistentie nog eens extra belangrijk zijn.
Wat magnesium betreft zou ik in de beschreven situatie zeker niet te weinig verstrekken. Wanneer de situatie gestabiliseerd is (geen
hoefbevangenheid, geen vetophopingen) kun je een poosje stoppen met het verstrekken van magnesium en kijken wat er gebeurt. Als de klachten terugkeren kun je daarna weer opnieuw magnesium verstrekken (je weet dan in ieder geval dat je niet voor niets magnesium voert) en kun je gaan uitproberen wat de minimale onderhoudsdosis voor je paard is.
Frans
"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail.
Warboel
