Toch ook nog even reageren

Ik was een echte tradi dressuurmiep, rijden op de manege, wedstrijden, enzovoorts, alles erop en eraan. Heb best veel plezier gehad in die tijd hoor, maar de manier waarop er met paarden werd omgegaan daar werd ik al nooit blij van. Ik paste er ook niet echt bij hoor moet ik eerlijk toegeven, ik reed nooit op de beste paarden en was eerder het meisje wat dat ene overgebleven paardje ging poetsen terwijl iedereen in kantine naar de lessen aan het kijken was. Als commentaar kreeg ik altijd al dat ik strenger moest zijn, enzovoorts.
Toen ik 17 was moest Sieta (daar reed ik op de manege wedstrijden en carrousel mee, was mijn 'verzorgpony') naar de slacht en daar hebben mijn ouders toen godzijdank een stokje voor gestoken en haar voor me gekocht.
Toen begon het drama

Ze was zacht uitgedrukt, moeilijk, en ik had het helemaal niet in huis om daar iets mee te beginnen. Na alle adviezen die ik kreeg van mensen om me heen, uitgevoerd te hebben, was de situatie nog véél erger geworden. Na het zoveelste gevecht en de zoveelste keer dat ik huilend in de stal zat, besloot ik dat ik zo geen paard wilde hebben, omdat het eigenlijk vooral veel ruzie, frustratie en teleurstelling was.
Gaan googelen op termen als 'gedragsproblemen' op de site van PN terechtgekomen en toen ging er een wereld voor me open.

Niet alles heb ik meteen kunnen realiseren, bitloos rijden ben ik vrijwel meteen gaan doen, maar ze heeft nog een flinke tijd op die pensionstal gestaan (waar ze overigens overdag wel de hele dag naar buiten gingen in de winter en 's zomers 24/7 op het land) omdat ik nergens natuurlijke huisvesting kon vinden. En tja, je bent jong, zit nog op school, moet alles op de fiets doen.. niet zo heel eenvoudig dan.
Met natuurlijk bekappen ben ik ook vrij snel begonnen, maar dat werd een drama. Uiteindelijk zijn er toch weer ijzers onder gekomen en besloot ik dat als ze lichamelijk weer wat beter was en ik haar natuurlijk kon huisvesten, ik het nog een keer ging proberen.

Inmiddels staat ze alweer een tijdje natuurlijk gehuisvest op de Veluwe, weliswaar 80 km van mijn huis vandaan, maar ik ben ontzettend blij met de plek waar ze nu staat. Haar achterijzers waren er alweer een tijdje af, haar voorijzers nu bijna een jaar, en dat gaat echt fantastisch en boven verwachtingen. In het begin nog mijn smitjes nodig gehad voor over de weg, die ik dan uit deed in het bos, maar inmiddels is dat ook niet meer nodig en kiest ze zelfs gewoon voor de grindberm.

Een Happy End dus

Sieta schreef op zondag 11 oktober 2009, 11:09:


Leuk om te lezen.
Hoe gaat het met je PRE hengstje?

groetjes,
Böske

Michiel schreef op vrijdag 9 oktober 2009, 22:46:


Ja ik ben blij dat het nu al zo lang goed gaat. Hij probeert het nog zeker wel hoor, maar ik kan hem op precies het goede moment corrigeren. Dat lukt heel aardig, helaas met stang, door al het andere wat ik heb geprobeerd ging hij alsnog ervandoor. Ik zou Eddy weleens vragen wat de mogelijkheden zijn. Misschien dat dat wel een oplossing biedt?

Groetjes Jolanda

Arabesk schreef op donderdag 8 oktober 2009, 13:59:


Ik was een manegeruiter; paarden op stal, bit, ijzers; zweepje, andere "hulp" middelen indien "nodig" : alles hoorde erbij en was normaal. Gras is groen en een paard rijd je met een bit.
Dat was iets waar je niet over nadacht.
Na een paar maneges te hebben gedaan kwam ik bij een vrouw terecht die -weliswaar - traditioneel was maar een hart had voor haar paarden en zij was het die me leerde mèt een paard ipv óp een paard te rijden.
Daar heb ik leren rijden en leren samenwerken met een paard.
Dan kwam het moment dat we Player kochten, we mochten haar gratis stallen bij een boer wiens paarden we ook al reden. De paarden stonden overdag op de wei en 's nachts op stal.
Veel kaas hadden we nog niet gegeten van het wezen paard. Veel geleerd, door schade en schande.
Bij de boer zijn we na een jaar weggegaan, Player werd er niet goed behandeld door hem en er was een roddel en achterklap situatie ontstaan. Dan zijn we terecht gekomen bij iemand die weien met schuilstallen verhuurde en daar kon ze winter en zomer dag en nacht buiten. Wat ik wel ideaal vond.
Wel kreeg ze nog altijd brok, dat hoorde zo.
Hooi gaf ik ze wel quasi a volonte maar ze werd 's winters erg mager; haar weide maatje ging met al het hooi lopen, die at en stopte pas wanneer alles op was en omdat Player graag en de hele dag door klein beetjes at, had zij nooit genoeg. Zo bleek.
Ik ben haar van alles gaan bijvoeren, zelfs pure melasse....
Ondertussen was ik hier op het forum gearriveerd maar was groen. Ik herinner me de reacties nog wel die ik kreeg op mijn melasseverhaal....
Wist ik veel....
Heel veel gelezen, heel veel gedacht hoe super het me leek om bitloos te gaan..maar dat was immers niets voor PLayer. De hittepetit met sambal in haar gat en haar explosieve karakter...Niemand durfde met haar rijden, zeker niet naar het bos...ze waren hun leven nog niet moe.
Ijzerloos deden we veel, maar zomers kreeg ze toch ijzers van voor want dat was beter; haar hoeven zouden teveel slijten van de vele buitenritten. Werd me gezegd.
Uiteindeliijk (vorig jaar voorjaar), ik was zo warm gelopen door alle verhalen hier...zijn we bitloos gegaan. Ik zag het gelijk als een test welke band we hadden, Player en ik. Als ik er niets terecht van zou brengen, was ik als ruiter niets waard en mijn band met Player ook niet.
Dat was mij redenatie, ik zou ineens weten hoe ver we stonden met elkaar. Tot mijn grote blijdschap bleek alles op zijn plaats te vallen.
Het ging vanzelf.
Vandaag naar het bos geweest, met losse teugel gedraafd en zelfs gegaloppeerd. Met losse teugel galopperen is niet zo evident, het was eigenlijk de eerst keer dat ik dat heb gedaan met haar. Ze maakt behoorlijk snelheid van zichzelf en meestal moet ik haar begrenzen wat ik behalve met mijn zit ook met de teugels doe.
Nooit draag ik nog handschoenen omdat ik anders blaren tussen mijn vingers heb, nooit heb ik nog verzuurde spieren of pijnlijke schouders van het in bedwang houden van haar. (dat was het geval met bit)
We zijn een team.
Zij blijft die hittepetit met sambal in haar gat.
Soms wil ze vergeten dat ik er ook nog ben....(eventjes tot ik haar eraan herinner dat ik mee ben naar het bos )
Maar vooral zijn we een team.
We genieten samen.

Ok, ben geen 'die hard' Pn'er, voel me vaak een buitenbeentje hier, neem ook niet zomaar iets klakkeloos aan. Of pas blind toe wat ik lees. Ik heb een mix van eigen ervaringen en hetgeen ik leer en denk te kunnen gebruiken en toepassen.
Voel me hier wel het beste, tussen jullie, ...Player ook

.

Jacqueline v d Berg schreef op zondag 11 oktober 2009, 15:39:


Nog even toe te voegen dat we intussen weer twee keer verhuisd zijn en nu een weiland voor ons zelf hebben (huren), er zelf een schuilstal met (bescheiden) voorraadkot hebben gebouwd.
Maar....eigen baas en geen gezeur aan mijn hoofd. (soms van de boer maar da is al )

Unartica schreef op zondag 11 oktober 2009, 14:39:


hi jolanda,helaas met stang zeg je.
Wat wil je nou?
Misschien is t tyd ,dat je je eens zou afvragen of jij wel kan ryden.
Een brommer kan je starten,maar een paard is een levend wezen ,waar je contact mee mag maken.
Is dat er niet,ga je dan met dwangmiddelen dat afdwingen?
Tja ,van mij mag je ,de godganse wereld is er mee bevuild.
Meid ,ik zou je aanraden.
Stop met jezelf en je paard te verpesten ,voordat t alleen maar erger word.
Ga eerst maar naar eddy.
groeten van trudy

verasita schreef op maandag 12 oktober 2009, 0:08:


Doe ff normaal zeg! Je kent me niet eens, weet compleet niks over mij maar staat wel lekker klaar met je oordeel, zonder mij of mijjn paard eens te hebben meegemaakt. Lekker makkelijk! Ik zou zeggen, kruip eens lekker bitloos op mijn paard en ga lekker een bosritje maken. Eens kijken in wat voor toestand je terugkomt! Als je me persoonlijk zou kennen, dan zou je zoiets hier niet neerzetten, integendeel. En dan zou je ook weten dat ik mijn dieren niet verpest, en mezelf ook niet.
Ik hoop dat je in het vervolg eerst de moeite neemt om te weten over wie je praat, voordat je met je oordelen en commando's komt.

De groeten!

Böske schreef op zondag 11 oktober 2009, 12:42:


Hey wat leuk dat je dat vraagt

Bandido's eczeem gaat wel iets beter, maar ik ben absoluut nog niet tevreden. Volgend voorjaar zal het moment van de waarheid zijn. Hij verhuist in ieder geval even weg van al die bomen en dat water (hij staat naast dat saunacomplex, en die warme vochtige toestand daar komen natuurlijk veel mugjes op af). Ik ben er nog steeds niet helemaal van overtuigd dat het van de mugjes komt, maar we zullen het zien.. Er zijn nog een aantal dingen die ik misschien kan uitsluiten.

En verder (want hij is natuurlijk méér dan zijn eczeem) gaat ie wel goed. Hij verhuist zoals gezegd binnenkort, naar een plekje waar hij in een groep komt met een heleboel leeftijdsgenootjes. Hij heeft al die tijd bij zijn moeder gestaan (met uitzondering van de week dat hij weg was), hij is nu een jaar en bijna 4 maanden en mag van mij nu in ieder geval een jaar even lekker alleen maar spelen.
Het is gewoon een superpaard, hij is lief, leergierig, zacht, braaf, en een onwijze knuffelkont.

Jij hebt ook een paardje met eczeem als ik me niet vergis, toch? Hoe is het daarmee?

Groetjes!

Unartica schreef op maandag 12 oktober 2009, 10:17:


Ja ,sorry,als ik mijn paard een stang in dr mond zou moeten stoppen,dan ging ik velerlei dingen doen ,maar DAT niet!1
Excuus,maar zo denk ik erover.
Is geen oordeel,maar een feit!!