marianne laenen schreef op maandag 18 januari 2010, 16:50:


Jouw hond heeft toch geen epilepsie?
Duitse staanders zijn nu eenmaal drukke honden, die graag werken, bezig zijn, op het neurotische af. Geef je ze geen passend werk (jacht-achtige oefeningen) dan worden ze gefrustreerd en foxwild als ze buiten hun tuintje komen.
Dat 'passend werk' kan heel veel tijd in beslag nemen, want het zijn erg energieke honden. In de tuin rennen komt onvoldoende tegemoet aan hun behoefte, want het heeft niks met 'passend werk' te maken. In de tuin rennen betekent: zoek het zelf maar uit. Terwijl zo'n hond gefokt is voor werken mét de mens, opdrachten incasseren en uitvoeren met gebruikmaking van de fenomenale neus. Het kan niet anders dan dat zo'n hond helemaal los gaat als hij buiten de grenzen van zijn tuin komt: overal geuren van hazenspoortjes, egelpoep, een koppel patrijzen, de natuur lokt.

Als je niet gericht kunt trainen met zo'n type hond (bv jachttraining, hoe simpel ook, laat hem dingen apporteren, een geurspoor volgen, voorstaan, komen, zitten, verloren dingen zoeken, gebruik die NEUS!) dan moet je je erbij neerleggen dat jij eigenlijk de oorzaak van zijn frustratie bent. De hond zelf heeft er geen schuld aan, die is simpelweg zo gefokt en komt niet aan zijn behoefte.
Volgende keer een tuinhond kopen!

Karen Koomans schreef op maandag 18 januari 2010, 17:00:


Onze Beagle heeft daar ook last van, Buiten waaien zn oren dicht

Marlies Sanders schreef op maandag 18 januari 2010, 18:16:


En binnen .... binnen raken ze verstopt! Beagles, pfffffff ... maar zo waanzinnig grappig eigenwijs, zit in de genen hé, hoort bij het ras

Karen Koomans schreef op maandag 18 januari 2010, 14:43:


Dat is idd een punt.

Els Kleverlaan schreef op maandag 18 januari 2010, 17:18:

Berner Senners zijn blijkbaar gevoelig aan dat soort dingen want ik heb eentje gekend dat op een gegeven moment ook agressie begon te vertonen terwijl het altijd een lieve hond was geweest. De verklaring was dat het een hersentumor of iets dergelijks kon zijn. Hij was wel op leeftijd toen hij het kreeg.

jennet schreef op maandag 18 januari 2010, 10:11:


Wel ik vind het fantastisch dat er een verstandhouding tot stand komt ts bv in dit geval paard en hond. Als het paard de hond echt zou willen aanvallen dan deed hij dat wel anders, hij zet de hond idd gewoon op zijn nummer. Ik heb dat hier thuis tussen hond en kat. Dat is normaal gezien niet zo zeldzaam dat een hond en kat zelfs samen slapen maar het gaat hier om een Amerikaanse Staford en een van niets bange kat. Dat soort honden zijn ook erg druk en wild en daarom gekend om moeilijk samen te leven met katten. Hier krijg je ongelooflijke toestanden omdat die kat zich niet laat afschrikken. Gewoon knap hoe die toch echt tot een samenlevingsrelatie gekomen zijn. Er was nog een kat hier maar verhuisde mee met de zoon. Het was trouwens zijn kat. Die haar haar viel gewoon uit van de stress. Later bleek het ook met allergie te maken te hebben maar in elk geval was dat beestje constant in stress. En dan het verhaal dat ik vertelde van die man met zijn paard en de duitse staander, wel dergelijke dingen vind ik fantastisch en dat zijn dingen die zich gewoon ontwikkelen.
grtjes

Karen Koomans schreef op maandag 18 januari 2010, 14:22:


Duidelijk niet genoeg hé maar zij heeft heel weinig vertrouwen in mensen en het duurt heel lang voor je haar vertrouwen wint. Ze heeft wel vertrouwen in mij (ons) en dat is te merken aan kleine dingen. Vb Ze eten uit grote bakken hun hooi die in een grote ruimte staan. Er zijn 5 bakken en 4 paarden. Zij, het bewuste paard is altijd de laagste in rang en heeft niet de keuze waar ze kan eten. Op een gegeven moment bevatten enkele bakken hooi van een andere baal en verkiezen ze allen alleen dat hooi. Liske staat daar dan maar wat te kijken naar de bakken waar de anderen ook de voorkeur aan geven. Mooi is, ik kom nog maar binnen met de gedachte een pluk bij de anderen weg te halen voor haar en ze komt snel naar me toe wetende wat ik ga doen loopt ze dicht met me mee. Dat zal ze echt niet met een vreemde doen hoor want dan komt ze nog niet binnen. Die is zo vreemd van karakter, zo moeilijk te vatten maar ja we werken er constant aan. Ik heb al van enkelen de reactie gekregen dat het een super intelligent paardje is en ik wou dat ik ze aan huis staan had want dan zien ze je gewoon constant terwijl nu elke dag maar een paar uurtjes en dat doet ook veel. Ons andere paard is gewoon een hondje en graag bij ons en heeft meer dan 100% vertrouwen in zijn mensjes maar die hebben we dan ook van veulen af. Mijn dochter zat vorig jaar op een ritje zonder zadel op haar en in een weggetje op ongeveer 100m van de wei schuift mijn dochter er gewoon af omdat Amar even schrok en opzij sprong. Die wacht gewoon en mijn dochter had echt even tijd nodig om te bekomen. Mijn Liske crost gewoon naar huis als er zoiets gebeurt en dat geeft mij soms een gevoel of zij gewoon de dingen doet wat wij vragen maar ze dat eigenlijk gewoon niet graag doet. Overlaatst, een les in de roundpen, gewoon perfect terwijl mijn lichaamstaal helemaal niet perfect is omdat ik nog moet nadenken in het vragen van verschillende oefeningen . Dan snap ik ze helemaal niet en weet ik helemaal niet of ze er plezier in heeft of gewoon afhandelt wat gevraagd wordt. Ze snapt ook ongelooflijk snel wat er verlangd wordt en er wordt nooit gewoon een rijtje oefeningen afgewerkt hoor dus geen automatisme. Zo moeilijk uit te leggen maar ik wil dat ze er zelf plezier aan beleeft Ooit bereiken we dat volledige vertrouwen wel.
Het gestresst zijn kan voorkomen op de onozelste momenten en bij zaken die ze kent. Voorbeeld bij de hoefsmid die ze goed genoeg kent en die nooit een woord verkeerd zegt. Dan voelt ze gespannen aan maar zeker niet altijd. Ik zette eens een kind op haar rug(grotere jongen) en ze stond daar als een wassen beeld. Het kan ook meer verzet zijn tegen dingen die ze op dat moment niet wilt. Op zich is het het braafste beest van de wereld hoor en aan onze relatie werken we
Ben benieuwd naar het topic "rust" als beloning.
grtjes
Myriam

Heb de berichten nog eens terug gelezen en Marianne schreef dat haar hond inderdaad epilepsie heeft. Het is niet uitgesloten dat er een direct verband is tussen die aandoening en agressie, maar die kans is nmm niet groot.

Er is ook een kans dat epilepsie - of beter gezegd op epilepsie lijkende aanvallen - getriggerd zijn door stress (bijvoorbeeld de stress die een type ADHD jachthond kan opbouwen als hij zijn drift om te jagen en te werken niet kwijt kan). Soms vergelijkbaar met angst- en/of paniekaanvallen die bij sommige mensen getriggerd worden door stress.
Het is dan niet "alleen maar" een aandoening die puur psychisch is, stofjes die je lichaam aanmaakt en die beïnvloeden hoe je voelt (bijvoorbeeld serotonine) kunnen volledig uit balans raken. Zo kun je in een viscieuze cirkel komen waarin je extra stress ervaart doordat je systeem van neurotransmitters uit balans is, en de extra stress op zijn beurt leidt tot nog meer disbalans in het fysieke systeem.

Er zijn maar weinig dierenartsen die epilepsie bij een hond kunnen en/of willen onderscheiden van mogelijke andere aandoeningen met overlappende symptomen. Dat is niet zo vreemd want het is ook byzonder moeilijk te diagnosticeren. Mijn gedachte is dat bij een kleine groep honden die volgens eigenaar en DA leiden aan epilepsie (5% ongeveer is mijn grove schatting) er niet werkelijk sprake is van epilepsie maar van een andere stoornis. Wanneer vreemde vormen van agressie één van de symptomen is, ben ik geneigd te denken dat er veel vaker dan in 5% vd gevallen er iets ánders aan de hand is dan epilepsie. Ik heb hiervoor geen bewijzen, ik heb alleen mijn eigen ideeën en praktijkervaringen. Een stress-gerelateerd probleem kan dan aan de orde zijn, maar ook stoornissen die we bij mensen als psychiatrische stoornissen zouden betitelen, en ook een puur fysiek probleem in de hersenen (bijv. een gezwel) is ook mogelijk.

Máár: de kans dat er een direct verband is bij Marianne's hond tussen het hebben van epilepsie en in de tuin wél aandacht voor de eigenaar willen hebben maar in het bos niet, lijkt mij zo goed als uitgesloten.

grt, Karen

amar schreef op maandag 18 januari 2010, 21:46:


Ik begrijp wat je bedoelt (denk ik); ik zie het type paardje zó voor me !

Misschien zouden specifiek op haar afgestemde Bach Bloesem Remedies goed kunnen helpen om een deel van haar spanningen en onzekerheden te overwinnen. Ik weet van sommige mensen die meeschrijven op dit forum dat zij geen enkele waarde toedichten aan de veronderstelde werking van Bach Bloesems, en van anderen hier dat zij juist wel goede en soms opmerkelijke resultaten ervan hebben gezien. Ik zelf behoor tot die laatste groep, anders zou ik de suggestie niet gedaan hebben

Verder m'n complimenten voor wat je toch al wél bereikt hebt met dit paardje!

grt,
karen

Karen Koomans schreef op maandag 18 januari 2010, 22:10:


Dat is waar ik al eventjes aan denk en heb dit op het forum aangekaart enkele weken terug. Bij mensen ben ik van de werking overtuigd maar had twijfels ivm de toe te dienen hoeveelheid bij paarden en kreeg daar antwoord op.
Grtjes
Myr

Christel Provaas schreef op maandag 18 januari 2010, 17:34:


Jij hebt helemaal gelijk met je uitleg Christel maar Basan heeft er wel degelijk epileptie bovenop.
Dat jachtinstinct, OK, dat weten we. We kunnen ook wel buiten met hem maar alleen als we dan 200% met hém bezig zijn, stokken gooien enzovoort. Dat zijn dus géén ontspannen wandelingen. Voor mij héél moeilijk omdat ik een "dromer" ben en dan opeens merk dat de hond er niet meer is.
Hij blijft trouwens gefrustreerd, ook als we twee uur per dag met hem wandelen. Hij wil altijd méér.
En dat grommen van hem is dominantie.

Marianne

Marianne

marianne laenen schreef op dinsdag 19 januari 2010, 9:36:
O, die epilepsie en het grommen is mij finaal ontgaan. Ik dacht toch heus dat ik de hele draad had gelezen, sorry!

amar schreef op dinsdag 19 januari 2010, 0:24:



Hoi Myr,
Als je wilt dat ik meedenk welke specifieke remedies dan het best passen bij je paard, doe ik dat met alle plezier. Via het forum of persoonlijk bericht, beide prima. Ik heb hier redelijk veel ervaring mee, maar op dit moment heb ik veel remedies niet op voorraad. M.a.w.: ik kan wel met je meedenken welke remedies zouden passen, maar ik kan ze je op dit moment niet toesturen.

Je kunt desgewenst ook (onder andere) hier terecht:
http://www.bachvoordieren.nl/ - Bianca Uittenbogaard, zij is echt een specialist op dit gebied (dat ben ik niet, ik ben een amateur met redelijk veel ervaring)
http://www.bachbloesemremedie.nl/index.html - Mirjam de Groot

grt,
karen

amar schreef op maandag 18 januari 2010, 20:27:


Ja, een "samenlevingsverband" tussen hond en kat! Dat hebben we hier ook gehad.
Wij hadden twee poezen voor dat Basan kwam. Met de komst van Basan, is Molly verhuisd naar de achterburen, daar was het rustiger . Molly zag Basan helemaal niet zitten.
Maar Flitsy, die pakte het anders aan... Die kon Basan sarren... zij maakte hem helemaal gek. Dan zat ze boven op de "mezanine" onbeweeglijk naar hem te kijken terwijl hij bijna tegen het plafond sprong om haar te pakken. Of ze lag languit beneden te rollen en zich demonstratief uit te rekken. Als Basan zich dan niet kon inhouden: tsjak, tsjak in zijn gezicht . Mannekes dat was een feeks. Zij viel hem ook aan als hij een epilepsie aanval had. Zij wist haarfijn dat hij dan zwakker was.
Binnen de tuin was zij ook superieur maar een keer buiten... dan veranderde alles en moest Flitsy verschillende keren in de bomen vluchten, anders had Basan haar in stukken getrokken. Vriendjes waren het niet, ze hadden een soort van "bestand".

Marianne

Karen Koomans schreef op maandag 18 januari 2010, 22:03:


Nee, dat denken wij ook niet Karen. Volgens ons is er wél een verband tussen zijn zenuwachtig zijn en zijn aanvallen.
In het bos, zijn wij niet interessant genoeg. Hij krijgt daar zoveel prikkels...
En, hij komt uit een nest dat puur op jagen was gefokt.
Wél gesocialiseerd, in huis geboren en met katten, jawel, en met mensen opgegroeid.

Wij hebben contact opgenomen met de fokker en die kent nog gevallen van Duitse staanders met epileptie (en daar wordt zelfs nog met gekweekt), maar niet de ouders van Basan.

Marianne