Leonieke schreef op dinsdag 8 juni 2010, 10:08:


Klopt helemaal... hier voor ons huis een drukke Rijksweg + fietspad + vaart (met in de zomer veel boten die langskomen)
Dan wil je echt niet 'stuiteren'.... in het bos of op de kale vlakte of een stil weggetje maakt het allemaal niet zo heel erg veel uit.

Schiet me het ongeluk van vorig jaar nog even door m'n hoofd. Paard verongelukt, aangereden door vrachtauto (Friesland)...

Nee, sorry... maar dan toch maar liever 100x eraf i.p.v. 1x aangereden door...... (niet dat afstappen altijd een ongeluk kan voorkomen, maar heeft toch iets veiligers voor mijn gevoel)

van lennep schreef op dinsdag 8 juni 2010, 4:42:


Ik snap je helemaal, en ik denk dat verbaal geruststellen zelfs angst bevestigender kan zijn dan afstappen.
Niks mis met afstappen, jij voelt je dan veiliger, en dat is wat je aan je paard wil doorgeven. Als je er bang op blijft zitten, geef je angst door, ook al zeg je geruststellende woorden.

Heel ouderwets/traditioneel om te denken dat als je afstapt, je verloren hebt, paarden denken niet als mensen.

Isabel van der Made schreef op dinsdag 8 juni 2010, 11:38:


Heb je bericht gemarkeerd met een ster. Is zo ontzettend belangrijk wat je schreef, 'dat is het' (je hebt het heel kort en bondig opgeschreven)

Je eigen veiligheid staat voorop !!!als je niet zeker bent dat het goed gaat,
gewoon afstappen dus lijk mij .
Je kan beter een paar keer teveel afstappen dan een keer telaat ,zoals nu het geval was,

Maar wel er aan werken ,dat je niet steeds vaker moet afstappen.

Bij trauma paarden werkt het ook zo ,als de paarden weten dat je nooit over de grens heen gaat wat ze aan kunnen , krijgen ze meer vertrouwen .
En kan je het rustig gaan uit bouwen ,tot het punt dat je samen alles aan kan.

groetjes Trudy

stichtingPMP schreef op dinsdag 8 juni 2010, 11:47:

Precies, begeleiden bij het (her)vinden van (zelf)vertrouwen.

Spirithorses schreef op dinsdag 8 juni 2010, 8:39:


Ik wou op Piet reageren maar zie dat jij eigenlijk al zei wat ik wou zeggen

Ik heb er zo eentje die staakt omdat ze gewoon geen zin heeft en dat kan leiden tot gevaarlijke situaties
Soraya is een schatje, heeft geen slecht karakter maar is wel een madam met ballen aan haar lijf én is heel gevoelig. Ze voelt feilloos aan wat er in me omgaat + wil ze haar vriendjes op de wei liever niet achterlaten. Dat ze staakt op rustige wegen, vind ik minder erg, ik heb meerdere malen best lang ergens gestaan met haar tot ze verder ging. Het probleem is dat ik eerst drukke wegen moet doen en een brug over de autostrade dat ik zelf eng vind, dat is het grote probleem en mijn fout, kweetet...
Afstappen bij haar werkt averechts, bang is ze zeker en vast niet maar ze test mij uit en ze weet begot goe dat ze mij kan intimideren. Ze kan stevig bokken en dat wil ik liever niet op straat meemaken want der is geen garantie dat ik kan blijven zitten en dan?
Bij onze laatste wandeling kreeg ze het bovenaan die brug, met geen spreekwoordelijke stokken vooruit te krijgen, bij de minste beenaanlegging (heel zachtjes) konijnensprongen en pijlsnel achteruit. Dat richting de railing van de brug waar onder ons de camions al toeterend voorbij zoefden. Tja, dan ben ik er toch niet meer gerust op zenne. Ze blijft maar achteruit gaan en ziet niet wat er achter haar is, zo hebben we al eens in de prikkeldraad gezeten (al een geluk niet te erg) en in grachten gesukkeld. Ook heeft de brug een S-vorm, auto's die van voor af achter komen, zien pas op het laatste moment dat ik de weg daarboven versper.
Toen ben ik afgestapt, te voet naar beneden gegaan en een zandweggetje ingedraaid, daar terug opgestapt maar mijn afstappen op de brug was nefast, ze had een bevestiging gekregen. Uren hebben we gedaan om een klein toertje te maken, om de 5 botten staken, achteruit gaan, van links naar rechts springen, als ik ze dan met haar poep in de richting zette zodat we achteruit dan tenminste in de juiste richting gingen, omhoog gaan, ...
Ik heb het opgegeven eerlijk gezegd. Het is te gevaarlijk om met haar bij mij in de buurt op m'n eentje te gaan wandelen en ontspannend was het ook al niet meer. Maar zet ons in de bossen en we amuseren ons kostelijk. Binnenkort ga ik met Kristel (die bij mij op de wei gestaan heeft) het bos intrekken. Ze komt me dan halen met de camion en dan rijden we tot aan een bos, ik durf mijn kop te verwedden dat ze dan geen kik geeft (allé, mss een klein kikje maar das dan te verwaarlozen).
Ook besef ik maar al te goed dat dit door mijn innerlijke spanning komt als we die brug over gaan, ik heb zelf hoogtevrees en 't is hoog zenne! Liekes zingen, lachen, verhaaltjes vertellen, heb het allemaal al gedaan en dan moete de voorbijrijdende fietsers hun gezicht eens zien

Jeanneke is een ander verhaal, zij kan ook stokstijf blijven staan als ze van iets schrikt. Maar dan even afstappen is geen enkel probleem, integendeel, dat helpt.

Ach, eigen vervoer staat op m'n verlanglijstje en dan kunnen we meer erop uit trekken maar ik heb beseft dat plezier voorop moet staan en 2j lang sukkelen om dan toch maar te kunnen gaan wandelen bij thuis, is lang genoeg geprobeerd. Nu genieten we eens te meer van de ritjes buiten als het ervan komt

Britt Claeys schreef:


Zo'n brug is natuurlijk ook inderdaad niet de plek om het probleem juist dáár aan te pakken want het gaat niet om de brug (tractor, landbouwdingesen, stadsbus) maar om de rijder in dit geval.
Van paarden met een sterk karakter die van nature wat tegendraads kunnen reageren kun je op zulke momenten verwachten dat ze controlevragen gaan stellen (want het is niet meer dan dat).
Die dingen los je dus eerst in een veilige omgeving op. Leiderschap enzo

Zeer zelden is een paard echt angstig (het reageert eerder op de angst van de begeleider).
Als de trainer zijn/haar werk goed gedaan heeft kan het paard op de persoon naast hem/haar vertrouwen en is dat binnen no-time opgelost.

Als wij hier met een jong/nieuw/onervaren paard zoiets tegenkomen dan denk ik niet 'ow shit' , maar 'yes, een mooi trainingsmoment' en dan ga je er al heel anders in.
Wij oefenen eerst alles aan de hand (1e trainingsweek wandelen en alles verkennen), dan erop met ervaren paard ernaast en na een tijdje ook alleen, dus er zit altijd een opbouw in de trainingsmomenten. En dan nóg gaan we het opzoeken (tractors in het veld, plassen water, bomen omzeilen door het kreupelhout).

Groet, Pien

stichtingPMP schreef op dinsdag 8 juni 2010, 11:47:


Ben het met jou eens. Nu ben en was ik nooit een afstapper, maar dat is wat anders.
Toch ben ik ook weleens afgestapt, mede omdat ik een vrij onervaren ruiter bij mij had.
Eerst natuurlijk tegen die ruiter gezegd dat ie beter af kon stijgen.
Het was op de Veluwe, en er kwamen meerdere luchtballons vrij laag over.
Er is niets gebeurd hoor....

Wat ook helpt als je in een onzekere situatie terecht komt is gewoon neuriën.
Eigenlijk een houding aannemen van: ohhhh.... niks aan de hand...
Geen informatie....

Groetjes,
Wil

Te koop: zakjes vers gedroogde bergkruiden, rode
peperkoekleem en rechtrichttuigjes voor honden!

Spirithorses schreef op dinsdag 8 juni 2010, 12:32:

Kweetet, 't ga ni over de brug maar over wat die brug doet op mij en daar speelt ze dan op in, eigenlijk heb ik een slim paard
Ik ben al 2j in een veilige omgeving dat aan het proberen oplossen en dan doet ze het zenne.
Ik denk dat ik geen goede trainer ben voor haar, ik ben een te grote softie Wedden dat als iemand op haar stapt dat niets maakt van die brug, ze geen pasje verkeerd zet
Ach, zolang we ons maar amuseren!

Soraya is helemaal niet angstig, ze is bomproef.


That's the spirit

Aan de hand, doet ze alles, naast een ander paard ook (maar ik ben hier thuis alleen), alleen kan ze eigenlijk ook alles maar ze moet er zin in hebben, anders is het kijken wie het meeste karakter heeft, zij of ik.
Wie weet doen Kristel en ik samen de brug binnenkort maar nu ga ik effe gewoon voor de fun, das ook belangrijk vind ik.

Britt Claeys schreef :


Wat ook helpt is gewoon niks willen en ernaast al wandelend een paar keren over die brug lopen.
Pomptiedomptiedom. Niet aan rijden denken maar aan gezellig keuvelend die brug nemen.
Voordeel is dat je jouzelf ook gelijk meer vetrouwen geeft.

Groet, Pien

Isabel van der Made schreef op dinsdag 8 juni 2010, 11:38:


Helemaal mee eens! (en als ik erbij ben dan stappen we heel stoer door!)

Spirithorses schreef op dinsdag 8 juni 2010, 12:57:


Okido, kzal ik pompiedommen
Thanx!