Piet schreef op dinsdag 8 juni 2010, 6:52:


Ik ben het met Piet eens.
Niet te moeilijk doen, gewoon even afstappen, geen overmatige aandacht schenken aan de angst, stukje ernaast wandelen geeft veel minder stress in nieuwe of iets spannende situaties.

Giga veel druk leggen, aansporen, hoofd in de richting van het 'enge' voorwerp houden en 'al-duurt-het-een-uur-we-gáán-erlangs' is er ook een die je kunt toepassen, maar waarom een berg druk als je paard het Echt Spannend vindt?! Hem even uithelpen, verder raar gedrag gewoon negeren, weinig druk 'tralalala, we wandelen er gewoon even langs' en het is geregeld. Zo doen wij dat hier altijd en er is nog geen enkel paard geweest dat de kachel met ons aanmaakte hiermee.

Het wordt voor mij echter een ander verhaal als ik wéét dat desbetreffende paard daar al tig keren langs geweest is en nu wat gaat lopen proberen. Dán wordt er niet afgestapt, no way. Maar dat kom je maar zelden tegen en zegt bovendien iets over het algemene karakter van dat paard. Vaak zegt het ook iets over de band van dat paard met zijn eigenaar. Want je hebt natuurlijk eigenaars die zich om het minste of geringste van die rug af laten glijen, het paard gaan lopen belonen omdat ze zelf bang zijn en het paard gaat daar lekker in mee (lees profiteren). Maar daar prik je binnen 10 tellen doorheen.

Groet, Pien

Ook mee eens ja. Het hangt er namelijk ook allemaal een beetje van af waar je je bevindt en hoe eng het enge is... Als je vlak voor een kruising staat dan wil je niet even "het snelle of het opzij springen of draaien" uitzitten want dan kun je onder een vrachtwagen komen (veiligheid voorop uiteraard)... Is het een MEGA eng iets heeft het geen zin maar te blijven zitten en je paard erdoorheen willen wringen, mijns inziens. Kwestie van je paard lezen. Je kan dan beter even vanaf de grond rustig je paard begeleiden tot het al minder eng is en er dan in alle rust op je paard weer lekker langs lopen, tot het begrepen is. Ik zie niet hoe je hiermee zou bevestigen dat iets eng is. Je creëert juist een een zo rustig leermoment met een nadenkend paard! En mijn eigen praktijk bewijst dat ook.
Het hangt ook een beetje van het karakter van je paard af natuurlijk. Bij ons leert de 1 dat iets niet eng is als ik iets strenger zeg dat we erlangs gaan maar de ander gaat juist nog angstiger worden door iets meer te vragen op zo'n moment. Je raakt z'n aandacht voor je totaal kwijt op zo'n moment. Die moet het echt zelf doen (met jou als begeleider erop of ernaast, afhankelijk van de mate van "engheid"), dan heb je er daarna geen kind meer aan. Als hij 1e even kan schuilen durft ie het daarna allemaal echt zelf wel. Toen ik met 'm begon stond hij dag en nacht op stal, 3 jaar lang, en was al bang voor een rondje om de stal... Alles was nieuw. Hij doet nu in alle rust al het kopwerk door dorpen en over 's lands wegen met viaducten, houten bruggetjes, opvliegende eenden uit het kanaal, vrachtwagens, trekkers, wapperend plastic, pelotons race-fietsers, knetterende rolluiken, achterna rennende honden etc etc etc. (helaas hebben we hier geen bos voor onze ritten).
Waar je wel voor uit moet kijken is je eigen gedrag; niet dat je al bij het zien van iets eventueel engs alvast maar afstapt of al gestrest wordt etc... Want dan kun je wel de oorzaak van het probleem worden... Je moet zelf de rustige leider zijn. En dan liever rustig ernaast dan gestrest (want je mag er niet af) op het paard. Het is telkens een uniek samenspel van ruiter en paard. Vind ik dan. Creëer rust en leermomenten, begeleid, hoe je het doet maakt dan niet zoveel uit?
Ik zie het ook als m'n vriend op 1 van onze paarden meerijdt. Hij is een onervarener ruiter dan ik en ziet vaak overal enge dingen "o nee, daar is een trekker...". Ik merk dan dat het paard ook veel minder zelfverzekerd is. Terwijl ik met mijn ritten alleen met 'm echt noooooit ergens schrik voor heb en dus ook overal langs kan. Ik vertrouw hem 100% en hij mij. Je reageert echt sterk op elkaar!

Anja Seijn schreef op dinsdag 8 juni 2010, 7:50:


Ik stap vooral af als ik zelf iets eng vind.

Als het paard iets eng vind en ik totaal niet, dan blijf ik meestal gewoon zitten. Ik heb dan een verwachtingspatroon van hoe het paard gaat reageren en hoe ik daarop inspeel. Alleen als de omgevingsfactoren niet meewerken is afstappen dan een optie, maar dat is niet vaak het geval.

Maar als ik zelf iets eng vind, dan verstijf ik, ga ik aan de teugels hangen en weet ik veel wat voor foute dingen nog meer doen. Dat is natuurlijk hét recept om je paard de verkeerde boodschap mee te geven. Dus stap ik dan af, vertel het paard dat ik een watje ben (want dan moet ik lachen en gaat de spanning weg) en stap weer op als ik weer kalm en zeker ben.
Het paard wat ik meestal bereikt is nogal een snorkel. Toch is de frequentie van afstappen zeker niet toegenomen. Bij periodes heb ik er wel last van, maar er gaan ook maanden voorbij dat ik er nooit afstap voor iets engs. Op vreemde paarden ligt het erg aan hoe het paard is en wat de eigenaar me verteld.

Met deze tactiek heb ik mezelf de afgelopen 5 jaar heel weten te houden. Daarvoor hield ik me aan wat anderen zeiden (vooral niet afstappen, ach joh dat kan wel enz) en toen lag ik regelmatig in de kreukels. Ik blijf dus mooi naar mijn eigen gevoel luisteren!

Groetjes Karin