Toen ik Lily ging bekijken was net een wissel aan de gang - 150 kinderen gingen naar huis, een nieuwe lichting 150 schreeuwlelijkerds verscheen. Alles krioelde door elkaar, pony`s werden ook nog door die drukte gesleept, velen moesten nog even een half uur huilend op "hun" pony door de buitenbak crossen, alsof hun leven ervan af hing. Anderen gristen "hun" pony uit de handen van iemand die nog even afscheid nam en namen het beest onder handen, eindelijk rijden en gingen er in hoog tempo vandoor. Geen respect voor het paard, gewoon doen waar je zelf zin in hebt. En is je bezwete paard wat sloom, dan schop je gewoon wat harder, had ie maar geen paard moeten worden. Je hebt tenslotte een paardrijvakantie geboekt, dus rijden zal je. De paarden krijgen 1 uur rust per dag, dan staan ze in grote hallen dicht opelkaar te suffen, totdat ze weer aan de beurt zijn. Lily heeft nog geluk gehad dat ze dit slechts twee maanden heeft moeten meemaken. De meeste moeten er met drie jaar al aan geloven, Lily zag er met vier nog erg onvolwassen uit, dus gelukkig een jaar langer rust. De littekens in haar tandvlees zeggen echter genoeg.
En hoe ouders hiermee accoord kunnen gaan? Geen idee, je ziet gewoon de chaos. Ik snap niet dat zij dat niet zien, misschien niet willen zien.
Morgen komt een therapeute langs om Lily haar schoft nog een keer te bekijken en los te maken, ik wil uitsluiten dat daar iets klem zit, aangezien ze naar rechts niet goed inbuigt, alsof ze door een bepaald punt heen moet. Zij zal ook proberen Lily haar hoofd leeg te maken, lekker ontspannen, alles helemaal loslaten. Ik hoop dat Lily al in staat is daarvan te genieten.
Monique
Warboel
