Hoi Sasja,
Ik zou eerst zorgen dat het paard zich veilig bij jouw voelt. Zoals Josien ook al zij, door grondwerk te doen. Laat het paard merken dat hij in jouw aanwezigheid veilig is (rust krijgt) en op jouw leiderschap kan vertrouwen. Neem hier de tijd voor. Dit heeft niets te maken met rijtechnische kwaliteiten (die zul je na die jaren ervaring wel hebben) maar alles met leiderschap. Ik kan me voorstellen dat het op dit moment frustrerend voor je is maar het is toch ook leuk als je straks een paardje hebt dat gewoon lekker los naast je staat als je hem borstelt en zijn zadel oplegt.
Als je me ff privé mailt dan kan ik je nog een adres geven van iemand die een passende cursus geeft op dit gebied.

Edward

jasja schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 21:36:

jasja schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 21:36:


Ik ken het probleem, dat hadden wij ook met Cherokee. Die draaide zich al bij het hek om en spurtte terug naar binnen. Of door het bietenveld, of ze draaide zich bliksemsnel om tijdens een galop. Ik noem het huisnijd en we hebben het zo goed als helemaal weten op te lossen.
In iets minder dan een jaar tijd.

In de eerste plaats bleek later dat Cherox nog nooit alleen weg was geweest. (Wij hebben haar vanaf maart vorig jaar).
Daarbij kwam zij van een eigenaar die bang was als ze dat deed, dus ze had geleerd er goed weg mee te komen. Eigenaar ging dan terug en zette haar weer op de wei.Dat hoef je natuurlijk maar één keer te doen he....
Bovendien was ze nog niet vertrouwd met ons en al zeker niet met de omgeving.

Hoe we het opgelost hebben: tijd, tijd en nog eens tijd.

Eerst veel grondwerk in de bak, alles op dezelfde manier en op dezelfde volgorde, zeer consequent en niet te lang. We zijn niet van het terrein afgegaan totdat we zagen dat ze wat minder paniekerig was en op ons ging vertrouwen.
Na weken van grondwerk had ze meer vertrouwen in ons.

Toen gaan wandelen aan een halstertje (niks bit) en haar tussen de andere paarden in laten lopen.
Met name achteraan was ze erg paniekerig (er kon vanalles komen).
Intussen wist ze dat ze ons kon vertrouwen en kon ze zich al een beetje overgeven als het allemaal erg bedreigend voor haar werd.
Ik weet zeker dat ze teruggerend zou zijn in die eerste keren, ik moet zeggen dat ik haar in die tijd nog niet eens naar huis liet kijken.

Wat we steeds hebben gedaan is hetzelfde saaie rondje gelopen totdat ze het kon dromen. Haar drang om naar huis te rennen is zo heel langzaam wegge-ebt omdat ze op ieder moment wist waar ze was en ze ook wist dat ze zo weer thuis zo zijn.
Dat ook hebben we een paar weken gedaan.

Vervolgens rijdend hetzelfde, zeker 2-3 maanden en nooit een andere weg gekozen.Altijd ook ik als ruiter op haar. Niemand anders.
En ik maar tegen haar kletsen....
En toen zomaar op een dag wilde zij voorop. Aan de lange teugel.
Een heel stoer moment was dat.

En ze gaf het zelf aan toen ze eens op ontdekking wilde gaan op een ander paadje. En via dat andere paadje weer naar huis.
De kring die we liepen werd steeds groter.

Inmiddels hebben we een stoer paard dat overal voorop gaat, waar we beginners op kunnen zetten, die zelden nog naar huis wil rennen. Ze is wel nog een postduif met een kompas. Waar je haar ook loslaat : Ze weet altijd feilloos de weg naar huis.

Nooit terug naar huis laten rennen, ook nu niet. Nooit.
Want dat kan niet met haar.Dan loop je kans haar kwijt te raken.

Gisteren was de bekroning op mijn werk: Tijdens het van paard wisselen met de groep op een buitenrit liet iemand de teugels van Cherokee los en ze maakte aanstalten om naar huis te rennen.
"Die ben ik kwijt, dacht ik, en de ruiter kan naar huis lopen".
Het was prachig te zien dat ze daarover ook nadacht, maar toch koos voor de groep. Ze kwam zo naar me toe toen ik haar riep !!!!!!!!

Zal niet altijd zo blijven gaan, ze heeft ook haar k*t momenten en doet alle poging om er vantussen te gaan, het probleem is dat je dat niet altijd op voorhand aan haar kunt zien, ze reageert ineens heel snel, maar dat van gisteren heeft me toch wel laten zien dat we op de goede weg zijn.....

Ik zou er helemaal nog niet aan denken als ik jou was, om alleen met jouw paard naar buiten te willen gaan. Hebben wij in het jaar dat we Cherokee nu hebben nog niet één keer gedaan, omdat we weten dat ze er nog niet helemaal klaar voor is. Als het één keer fout gaat vrees ik dat ik terug bij af ben.
Geef het tijd, het meeste is gewoon kwestie van wederzijds vertrouwen en dat moet je niet overhaasten maar opbouwen.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.....
Groet, Pien

Hoi Jasja, vervelend zeg, voor je! Klinkt wel moeilijk ja. Kan je niets achterhalen over zijn achtergrond? Dat heeft voor mij veel gescheeld, dat ik wist waar mijn paard allemaal gestaan had, wat er met haar gebeurd was enzo. Dan kan je er ook achter komen of hij het gewoon niet gewend is om alleen te rijden, of dat het uitproberen / klierigheid is. Ik kan me van hem voorstellen dat hij eerst aan de nieuwe plek en aan jou moet wennen. Maar als hij na een tijd nog steeds niet alleen wil, is dat meer klieren denk ik. Mijn paard heeft dat ook weleens, zo van: ik heb geen zin om alleen weg te gaan. Dan is het heel moeilijk om door te zetten. Misschien kan je eens wat met hem gaan wandelen, misschien naar een weilandje ergens ofzo, waar hij lekker even kan grazen, dat hij het leuk gaat vinden om alleen met jou weg te gaan. Houdt hij verder wel van rijden? In de bak enzo. vindt hij leuk? Staat hij samen met andere paarden in de wei? Hoe is hij in de kudde?
Aan het halster hangen enzo. lijkt mij ook uittesten ja. Ik zou dan graag willen weten wat voor eigenaren hij voor jou heeft gehad en hoe hij toen was. Lijkt me erg belangrijk, als je daar achter zou kunnen komen...? Als er bijv. nooit veel met hem gedaan is, is het allemaal erg wennen voor hem. Zou helemaal goed zijn als je erachter kon komen wie hem beleerd heeft, dat je met diegene eens een praatje gaat maken.
Hoe doet hij verder tegen je in de omgang? Op stal enzo? Wel lief, vindt hij het leuk dat je komt, of doet hij weleens chagrijnig?
Heb je een goede manege / prive-instructrice in de buurt? Is wellicht goed om voor de eerste tijd wat hulp te zoeken?
Sterkte ermee, groetjes Lisette