Piet schreef op dinsdag, 22 februari 2005, 19:05:
> Inge Teblick schreef op dinsdag, 22 februari 2005, 16:38:
>
>> Hmmm.
> druk de omgeving, leefomstandigheden en omgang met een paard
> zo belangrijk is geworden dat ook op dit gebied het
> juiste voorbeeld wordt gegeven.
> Piet
Kan iemand zich voorstellen dat ik
verbijsterd ben door de milde reactie die Piet neer neerschrijft op Inge's ironische tekst?
Verbijsterd, want kennelijk mag alles wat
zij noemt nu opeens wel (ik mis een toepasselijke tirade van Nick Altena) en wordt toegedekt met 'och, het komt wellicht ooit eens goed'...
Verbijsterd omdat
ik het woord brok maar van het toetsenbord hoef te laten komen en de heren gaan volop in de aanval.
En die aanval is doorspekt met allerlei falsificaties, uit verband getrokken opmerkingen, insinuaties en zo meer. En we zitten een dag lang met een 'discussie' opgezadeld die al lang niet meer gaat over het originele onderwerp maar meer en meer begint te lijken op een persoonlijke vendetta. Want ik heb het B-woord gebruikt...
In principe doe ik niets anders dan wat Inge doet: ik pas mij aan, aan de waan van de dag en ik draag uit wat mijn ervaring en kennis is en wil daarin ruimte laten voor andere meningen en ervaringen en anderen de kans te geven om te groeien.
ik ben niet van plan om mij tot een soort 'natuur-religie' te bekeren en in de pas van een aantal forumschrijvers te lopen. Ik ben ook er de persoon niet naar om een ander achter na te kletsen, zonder het zelf proefondervindelijk uit te proberen. Ik zit al meer dan 50 jaar dagelijks tussen de paarden, werk ermee, leef ermee. Ik ben niet door PN 'bekeerd' tot Natural Horsemanship, maar door de visie en zienswijzen die ik van mijn eigen familie, anderen én mezelf aangereikt heb gekregen. En hoe vervelend sommigen dat ook vinden om dat te horen: dat 'anders omgaan met paarden' doe ik al heel wat langer dan de meesten hier. Dat is geen feit waarmee ik mezelf op de borst klop, maar gewoon een gegeven.
Ik heb ooit de illusie gehad dat ik vanuit mijn ervaring en van mijn leermeesters, van mijn fouten en vergissingen, een bijdrage zou kunnen leveren aan dit forum. Kennelijk wekt mijn manier van schrijven aversie op en voelen sommigen zich bedreigd. Dus worden alle belangrijke issues ondergesneeuwd met ruzie, met jammerend huisvrouwen gekwaak en beteuterde reacties. Als de site beheerder met grote stelligheid iets schrijft vindt bijna iedereen dat prachtig. Als ik hetzelfde doe, is de beer los.
In het licht van wat hier in de afgelopen dagen gepasseerd is, vind ik een reactie zoals hierboven door Piet geschreven een voorbeeld van 'vriendjes onder mekaar' en het ontbreken van een minstens even felle reactie van Nick Altena op Inge's tekst ongelooflijk hypocriet. Meten met twee maten. En erg onrechtvaardig.
Een schril kontrast.
Hoe graag ik ook de humor als verlichtend element wil zien - dat kan ik nu niet meer. Ik heb ooit eerder geschreven dat ik mensen met twee gezichten niet moet, en die twee gezichten staren mij nu flagrant duidelijk aan.
Dit is dus, ondanks dat ik van verschillende kanten aangemoedigd werd om toch te blijven schrijven hier, nu mijn definitieve afscheid van dit forum. Ik ben zeer teleurgesteld. Teleurgesteld in de kleinzieligheid, het gebrek aan menselijk waarderen, het benepen gedoe van een clubje onder elkaar. Het onverzettelijk en volhardende doorzeuren over een verkeerd woord. Bah! Ik wordt er niet goed van. Ik ga liever met paarden om, die zijn eerlijk, rechtlijnig, en houden er geen geheime agenda's op na.
En helaas .... een kopje eikeltjesthee van Egon ( die ik hogelijk waardeer) met of zonder prozac, helpt niet meer. Hier regeert het onbenul, met een aantal verassende, leerzame en prettige personen en posten nadrukkelijk uitgezonderd.
Nick, the floor is yours! Enjoy. Je hoeft je in het voortaan niet meer te verlagen tot benedenmaatse postjes, zoals eerder vandaag in je 'uitlokkertje' in antwoord op Lisette's vraag. Bah! En dan nog zo stom zijn om dan later te zeggen dat je dit even 'voorbereid' had.
Reageren? Commentaar? Bespaar je de moeite, het is aan mij niet meer besteed.
Marianne
Warboel
