Nel Gommans schreef op maandag, 2 mei 2005, 22:25:


Hallo,
Dit verhaal komt me heel bekend voor hoor, ben zelf pas op latere leeftijd begonnen met paardrijden, en heb een zware val meegemaakt aan het einde van mijn tiende rijles (met botbreuken als gevolg). 't is een lang verhaal, maar als het je een steun kan wezen probeer ik het enigszins verkort te vertellen. Pas 4 maanden later ben weer kunnen beginnen, met heel veel schrik dus, terug in de beginnelingenles (want daar wordt niet gegaloppeerd). Na dik een jaar heb ik een eigen paard gekocht, maar die angst is uiteindelijk meer dan twee jaar blijven duren. In die tijd heb ik ook heel veel steun gehad van mijn instructrice en van andere ruiters. Het heeft ook lang geduurd voor ik het aandurfde om een buitenwandeling te maken, maar toen ik het erop wilde wagen heb ik een ruiter bereid gevonden met mij mee te gaan, het hele traject uitsluitend in stap of draf (ik bepaalde zelf wat we deden); dat moeten verdraaid saaie wandelingen geweest zijn voor die man. Pas na weken en weken heb ik een stukje galop aangedurfd, en zo bouwden we die wandelingen stilaan op naar een hoger tempo. Volgende stap: in groep buitenrijden, die eerste ritten waren een zenuwslag voor mij. Gelukkig bleef mijn paard rustig.
Maar sinds enige tijd neem ik zelf ook mensen mee die voor het eerst willen buitenrijden, rustige ritjes in kleine groepjes, waar ik me altijd aanpas aan degene die meerijden. Ik weet uit ervaring hoe belangrijk dit is! Ik heb ook steeds toegegeven dat ik bang was als iemand me raar bekeek omdat ik weer eens iets niet aandurfde, en dan merk je ook dat je helemaal niet de enige bent!
Mijn advies: doe het gewoon rustig aan, alleen dat waar je je zeker bij voelt: elke stap, hoe klein ook, is er één. Afwisseling is waarschijnlijk niet slecht, alhoewel ikzelf me in het begin alleen maar 'veilig' voelde in een les in de binnenbak . Laat je niets opdringen door iemand anders, alles komt na verloop van tijd wel in orde! Nog steeds heb ik momenten (tijdens buitenritten) waar de angst even de bovenhand neemt (en ik ben daarin ook helemaal niet de enige), en geloof het of niet: meestal haalt mijn paard me daar doorheen door dan extra braaf en rustig te blijven op momenten dat de andere paarden even wat zenuwachtig worden. Op den duur wordt je een 'team' met je paard en weet je wat je van hem kan verwachten. Gewoon 'Super' die band die je met hem krijgt.
Ik hoop dat je ook zo'n steun mag krijgen van bekenden (ruiters en instructeurs), dan kom je er zeker door. Rustig aan en niet opgeven is de boodschap. Ik duim alvast voor je.
Perdida

kathleen decroix schreef :

Tja, Kathleen, Fritske is ook nog vrij jong, 4 jaar en niet zo ervaren.
Lijkt me ook niet zo'n goed idee om, als je toch al wat bang bent, alleen naar buiten te gaan, zelfs aan de hand.
En zelfs met een ander paard erbij lijkt het me safer om een zeker persoon die hem leidt naast hem te hebben.
Ik denk dat ze daar op de manege groot gelijk in hebben.

Ik heb je site bekeken, mooi gemaakt.
Zie wel dat Fritske op stal staat, zit ie dan niet barstensvol energie?
Is dat dan wel goed te doen als je een beetje bang bent aangelegd?

Groetjes, Pien

knipknip

Hoi Pien ,ik heb net een mail naar jou gestuurd.Hopelijk vind je dat niet erg.Maar dat was nog voor je antwoord hier...
Foto van Fritske is inderdaad in zijn stal genomen maar de paarden staan iedere dag van ' s morgens tot ' s avonds laat buiten en gaan gewoon binnen ' s nachts omdat dit gemakkelijker is om hen te voederen en om er enige controle ' s nachts op te hebben.

groetjes,kathleen