De Monte Gibalto in de kroon van de Sierra de Gibalto. Deze markante berg bepaalt het uitzicht van de vallei van Villanueva del Trabuco, is het beeldmerk van de lokale olijfolie en als profiel het symbool voor de Ruta de Montes de Málaga; de toeristische route door de bergen van Málaga.
De Gibalto zit pál in het midden van het uitzicht over ons land en het kozijn van ons keukenraam is als de rand van een schilderij ervan.
Die berg daagt me al vijf jaar uit hem te beklimmen.
De Monte Gibalto staat op de stafkaart met een hoogte van 1586 meter aangegeven terwijl ons cortijo op 736 ligt; een aardige klim dus. De route is echter geen rechte lijn en ook geen lange klim. Veel stijgend en af en toe weer wat dalend slingert de route naar een vlakte op de helling van de berg. Daarvandaan is er geen route, zelfs geen pad. Het allerhoogste stuk is alleen maar rots en zelfs de geiten hebben daar niets te zoeken omdat er gewoon niets groeit.
Boven kun je terug, maar ook aan de andere kant, richting Fuente Camacho naar beneden. Dat is veel langer, want je moet weer om de berg heen terug, maar natuurlijk wel zo mooi en leuk.
Máánden heb ik getraind; zowel mezelf als Arabella, zowel op afstand als op klimmen en dalen. Vandaag gaan we. De weersvooruitzichten geven een relatief koele en bewolkte dag op. De afgelopen twee nachten heeft het wat geregend en dat maakt de lucht wel vochtiger, maar de bodem ook íets zachter en dus wat minder slopend voor Arabella. Een ideale dag dus.
Met ruiter, zadel, -tassen, en optoming krijgt de 430 kilo zware Arabella 112 kilo mee te torsen. Hoewel ze dat gewend is, is voor zo'n zware tocht een koele dag én een goede voorbereiding een must.
Vroeg opgestaan en de paarden eten gegeven opdat Arabella met een flinke voorraad electrolyten op pad gaat.
Foto 1 is van de onbeslagen hoeven vlák voordat we op pad gaan.
Opstijgen (foto 2), 'dáár gaan we heen Arabella' (foto 3) en we rijden het uitzicht in (fotos 4,5).
Richelle en Bor zijn vooruit gereden naar het laatste cortijo op circa 1100 meter en ze zien ons aankomen (foto 6,7). Ze hebben een emmer mee, water is daar wel, maar Arabella heeft nog geen dorst.
Haar hartslag is bij de laatste pas 82 en binnen een minuut onder de 60. In alle rust laat ze Bor even lekker zitten (foto 8).
Ik deel een plak zalige zelfgebakken biestcake met haar en we gaan weer.
Na een kleine kilometer houdt het karrenspoor op en staan we rondom in de bergen (foto 9). Hier wordt het niet alleen echt paardrijden, maar ook blind oriënteren, want op de kaart staat hier alleen maar berghelling, er ís ook alleen maar berghelling. Pas een flink stuk aan de ándere kant van de top begint weer een karrespoor naar Camacho. Tot daar moeten we het zelf zien te vinden; we zijn tenslotte de eersten die dit te paard doen en het enige verkeer zijn de berggeiten.
We ronden een rotspartij en als we omkijken zien we beneden in de verte onze vallei (foto 10).
Hoewel we nog niet boven zijn, zien we de pieken van Los Enamorados ook als veel lager. Arabella zit binnen een minuut al laag in de zestig, dus doorgaan voor ze teveel afkoelt.
Voor ons ligt nog een pittige helling zonder het minste spoor (foto 11) en het laatste stuk naar de top is recht omhoog laveren tussen de rotsuitsteeksels (foto 12).
De laatste tientallen meters zijn te listig om fotos van te kunnen maken. Hier laat ik Arabella soms van rotsplatform naar rotsplatform springen en soms loopt ze als een mannequin met de pootje récht voor elkaar overstappend door smalle, diepe spleten. ¡Wát een klipgeit!
Aan de andere kant is het inderdaad even zoeken en daar is de afdaling een stuk zo lastig dat ik daar zo'n 100 meter moet afstappen. Halverwege de afdaling is een poel waar we even pauzeren. Ik nuttig een worst en een stuk kaas, Arabella knaagt wat
biks/alfalfa maar heeft geen dorst. We kijken omhoog en.... ziet er best hoog uit, waar we net waren
(foto 13). Hartslag 55.
Ik heb Arabella, op een stukje galop voor het cortijo Gitano na, lekker rustig laten stappen of draven maar nu we relatief vlakkere caminos voor ons hebben mag ze zelf het tempo bepalen en dat ligt hóóg. Die muts is gék
Bij huis een stukje door de rivierbedding gelopen om haar pootjes af te laten koelen en hier wil ze ook eindelijk wat drinken.
Ons land op springt ze ruim over de dode boom en in een zalige handgalop golft ze op de stallen aan.
Bij de laatste stap zit ze op 83.
Alleen onder het zadel is ze bezweet (foto 14) en na dat afzadelen zit ze al weer op 55. ¿Hoezo moe?
Richelle wil haar wat groen geven, maar ze wil alleen maar spelen. Ook met het water staat ze lekker te knoeien.
Haar hoefjes laten al evenmin zien dat we een loodzware bergklim gedaan hebben (foto 15). ¡Wat een héérlijk paard!
Naschrift: s'middags loopt ze met Capricho te dollen en is ze gedekt.
Fotos:
http://www.mijnalbum.nl/Album=BTMBTZGB inclusief voor-en-na
Warboel
