Piet schreef op dinsdag, 31 mei 2005, 20:39:
> ik ben best trots, :) en schrijf dit aan alle oudgedienden
> op dit forum die zich het verhaal van het schofttuig nog
> kunnen herinneren. Na 10 maanden is het ons gelukt om het
> tussentijd heb ik hem van alles kunnen leren,behalve iets
> op zijn rug, tot nu, bijna een jaar verder, maar voor
> mijn gevoel 10 jaar wijzer!
> Piet
We, wel Piet,
Ongelofelijk goed voor jullie. Ik kan me best voorstellen dat jullie nu apetrots zijn. Waar al dat ge-yes al niet goed voor is ! Dat heb ik laatst ook aan de levende lijve mogen ondervinden. Yitta mijn semi-arab ging tot nu toe altijd op de loop als ze nog maar iemand de weide in zag komen. Ze wilde niet gepakt worden en voor het minste druk week ze 'veeeeeel te ver weg'. Toen ik het clickeren ontdekte en ook het prachtige boek van Inge ! Dat werd de methode bij uitstek voor Yitta ! Voor Donna (mijn vreetzieke haffie - buldozer) ook trouwens. Van de 'je bekijkt het maar, ik ben weg tante' is het nu een heus plakijzer geworden dat je al happy tegemoet komt gelopen in de weide. Hoe ? Ik heb alle druk laten vallen. Zo besefte ik ook maar al te gauw dat wanneer ik nog maar de weide inliep, ik een bepaalde druk uitoefende zonder het zelf goed en wel te beseffen. Nu ging ik in de weide en deed niks ! Ik hoorde de paardenhersenen kraken tot en met. Eerst had ik ze al uitvoerig leren targetten, dus het woordje eks, dat kende ze al goed. Stond in de weide en gaf haar de keuze. Denk, denk, denk. Ze kon niet volgen. Ze had de vrije keuze, of ze kwam, of ze kwam niet. Ik maakte haar duidelijk dat ervan mij geen enkele dreiging uitging. Uiteindelijk kwam ze toch gewoon af. EN zo verder opgebouwd, Ik laat ze afkomen, laat ze mijn hand targetten, eks en beloning. Ik hoef nu nog maar de weide in te komen, mijn hand naar voren te steken en mevrouwtje staat er al, inclusief mijn haffie, maar die neem ik er maar al te graag bij. Nog nooit was Yitta vangen zooo makkelijk, no stress, less is more. Yitta is zelfs zo enthousiast over mijn nieuwe aanpak, dat ze me tijdens de buitenrit (mijn vader rijdt haar dan) constant ligt te targetten, hahaha, mijn hand, mijn arm, mijn bil ..... En dan zie je die bambi-oogjes naar je kijken met zo'n air van : toe nu, geef me nou wat,ik target toch ... toe nou ! ze weet van geen ophouden. Dit negeer ik gewoon, maar wel grappig om zien .Zelfs als ik verderop met Donna bezig ben, en ze denkt nog maar het woordje eks te horen, dan veert haar hoofd al recht en komt ze aangerend .... En dan ook komt ze zich bemoeien met de les en begint ze me te targetten en spontaan de oefeningen die ik met Donna mee te doen.
Er is een heel ander paard tevoorschijn gekomen !
Groetjes,
Sabrina
Warboel
