Karen Drost schreef :


Hoi Karen, Raf Anteunis heeft 2 jaar de hoeven van onze paarden bekapt, een zeer kundig en aimabel persoon.We hebben heel veel van Raf geleerd.
Toch zijn we eind vorig jaar overgestapt op de wat minder drastische Natuurlijk Bekappenmethode en wel vanwege het volgende:

Ik noem even mij Arabier als voorbeeld; een paard met zeer ruime gangen die een mega uitgestrekte draf kan laten zien.
Haar gangen werden door het Strasseren steeds korter op het harde (op het zachte niet) en in de bochten zag/voelde ik haar duidelijk op haar voorhand en kort gaan lopen, met haar hoofd in de lucht, hetgeen ik niet van haar gewend was.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat het lag aan de 3,5 cm lage hielenstand die Raf bij alle paarden aanhield.
Wat dat betreft waren er inderdaad geen concessies mogelijk.
Ik bekapte mijn paard toen nog niet zelf.

Ook bij onze nieuwe paarden die we later kregen had ik moeite met de eenheidsworst van de 3,5 cm hielhoogte.
Dat een paard dat net van de ijzers komt gevoelig loopt, alla, maar na een jaar mag je verwachten dat de hoef zich helemaal vernieuwd heeft en dat er een evenwicht heeft plaatsgevonden.

Wij hebben geen onverharde wegen, bij ons is alles beton, steen, grind, kiezel, vuursteen. En we rijden hier dagelijks meerdere uren over.
Het is dus zaak de hoeven in goede conditie te krijgen.

Pas toen ik zelf de hoeven ben gaan bijhouden (aanvankelijk onder leiding van Raf) en de 3,5 cm hielstand heb "losgelaten", tot op zekere hoogte natuurlijk zijn mijn paarden beter gaan lopen. Als eerste BD , die me tracteerde op een vette uitgestrekte draf over de betonnen landweg, waardoor ik wist dat ik goed zat.

Raf zei echter dat de hielen te hoog waren waardoor het hoefmechanisme belemmerd werd en ze ongevoelig werd. We spreken hier over een randje van een paar millimeter en precies dat randje bleek genoeg om mijn paard weer goed te laten lopen.
Wie ben ik om dat randje weg te halen omdat die 3,5 cm vereist zijn?
Dat paard heeft superhoeven en ik kan niet zeggen dat ik merk dat ze verminderd hoefmechanisme heeft.

Wij zijn inmiddels zover dat wij praktisch geen hoefonderhoud meer hoeven te doen, behalve wat rondvijlen en af en toe een steunseltje bijhouden. Er is een prachtig evenwicht ontstaan tussen groei en slijtage, en de paarden lopen prima nu..

Er is behoorlijk wat variatie ontstaan in de hielhoogte van onze 8 paarden; er zijn er die erg plat staan maar prima lopen, en de hoogste hiel is een randje van een millimeter of 4. Daartussen blijkt dus een marge te zijn. Dat 4 mm hoge randje slijt ook niet meer vanzelf, dat blijft zo, ook nadat we afgelopen dagen meer dan 100 km over uitsluitend verharde wegen hebben afgelegd.

Zet ik dit paard op 3,5 cm dan loopt ze niet lekker en dit is wat ik van velen om mij heen hoor.
Ook de openingscuts behoorden bij mij al een tijdje tot het verleden, ik vond dat het teveel forceerde.

Maar ik blijf Strasser een warm hart toedragen, zij het dat ik het toch meer in het medische gebied plaats nu.

Kort gezegd : Ik had moeite met :

Het uithollen van de zool, waardoor de zolen onnodig dun werden, ook al snap ik de reden ervan volledig, maar waarom kon dat niet wat meer in fases? Niet zelden was er bloed te zien.
Het geeft toch veel meer risico op hoefzweren?
Of redeneert Strasser dat die hoefzweer (en dus oude troep) in aanleg er toch al zou hebben gezeten en het alleen maar goed is dattie naar buiten komt?
Dat snap ik wel ja.

Het in één keer laag zetten van de hielen, en dan allemaal 3,5 cm
Weer hetzelfde, maar het was zo 'eenheid'.

De openingscuts, het gaf ook in één keer een optimaal hoefmechanisme, maar waarom kon je het de hoef niet zelf geleidelijk laten bewerkstelligen?

En het dieper wegsnijden van de steunsels dan de zool.
Ik houd ze nu ook kort, maar gelijk met de zool, niet dieper.

Ik begrijp het wel en het is een manier te zeggen dat je hoefmechanisme en doorbloeding beter kunt forceren, er doorheen moet het paard toch, maar het heeft hier in mijn omgeving niet altijd blije gezichten gegeven dat paarden nu maandenlang onbruikbaar waren.
Dat is de reden dat veel mensen zijn overgestapt op de veel minder drastische Natuurlijk Bekappenmethode.
Uiteindelijk is het resultaat precies hetzelfde gebleken, maar de weg ernaartoe een geleidelijkere.

Ik bedoel het niet aanvallend, enkel constaterend.
En ik ben zeer benieuwd naar jouw antwoord.

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be

Spirit schreef op donderdag, 16 juni 2005, 13:59:


<knip>

Dag Pien,
Hartelijk dank voor je uitgebreide toelichting!


Bloed is altijd vervelend. Echter, vaak zie je pas in tweede instantie bloed. D.w.z., je snijdt ergens, ziet geen bloed, zet de hoef neer. Pak je vervolgens de hoef weer op, blijkt zich een speldeprikje bloed naar buiten te wurmen. In dat geval ben je precies tot de grens gegaan. Er staat verschrikkelijk veel druk op het binnenste van de hoef. Als je dan ergens het hoorn verdunt tot 2 cellaagjes, dan wordt het bloed er doorheen geduwd. Dat is wat anders dan wanneer je echt in het leven snijdt (het is me helaas al een paar keer overkomen). Da's gewoon een fout, een uitschieter.

Als je te maken hebt met bloed betekent het wel in alle gevallen dat je ergens iets heel erg dun hebt gemaakt. En daar kon het paard vervolgens wel eens gevoelig van gaan lopen. Bij een eerste trim komt dat voor omdat je de hoef nog niet kent. Bij gecontraheerde hoeven (= bijna alle hoeven) ligt de lederhuid niet zelden in "kreukels" onder de zool. Daardoor heb je op sommige plaatsen meer dan genoeg zool terwijl het vlak daarnaast al gauw te dun blijkt te zijn. Daar kom je alleen door ervaring achter.

Om deze reden kun je dus niet altijd bij een eerste trim de zool dik genoeg houden om gevoeligheid te voorkomen. Want er bevindt zich lederhuid op onvoorspelbare plaatsen. Maar naarmate je een hoef vaker hebt bekapt zou je moeten weten waar zich de probleemgebieden bevinden. En dan kun je proberen om daar voorzichtigheid te betrachten.

Het probleem is echter, en dat is vandaag al eerder hier geschreven, dat de trimfrequentie vaak onvoldoende hoog is. Dat heeft te maken met het prijskaartje. Als je slchts eens in de 2 weken of nog minder vaak trimt, dan onstaat het jo-jo-effect. En dan krijg je dus een paard wat elke keer na de trim opnieuw gevoelig is. Want in de tussenliggende tijd heeft de hoef kunnen groeien en is het hoefmechanisme toch weer wat belemmert geraakt.


Dat laatste: hoefzweren komen in veruit de meeste gevallen van binnen, niet doordat er op een steentje wordt getrapt.


3,5 cm is een vuistregel. Ik heb paarden die ik lager zet en weinig paarden die ik hoger laat. Dat laatste eigenlijk alleen als de hoef dusdanig gecontraheerd is dat de hielen de lederhuid meenemen en je dus in het leven snijdt als je ze lager zet.

Maar het is op zich niet de 3,5 cm die zo belangrijk is. Dat is een vuistregel om je te helpen naar een 30 graden kroonrand. Dat is inderdaad iets waarvan binnen de Strasser Methode niet wordt afgeweken. En beweging en dagelijks met de voeten in water.


Om verandering te bewerkstelligen heb je meer dan normaal hoefmechanisme nodig.


Steunsels snijd je niet per definitie lager dan de zool. Die situatie kan zich voordoen in ongezonde hoeven. De "diepte" van de steunsels bepaal je a.d.h.v. de diepte van de laterale straalgroeven. Hoe dieper die laatsten, hoe dieper je ook de steunsels uitsnijdt. Anders houden de steunsels de zool als een soort muren omhoog wanneer het paard (sneller) loopt. Dat prikt dan van binnen tegen het hko.htm">hoefkatrolgebied, etc.


Tsja, maar dat is nou juist het fundamentele verschil tussen de Strasser Methode en de conventionele (dier)geneeskunde. Binnen de Strasser Methode vinden we dat je de oorzaak van de ziekte of het ongemak moet wegnemen en het dier in staat moet stellen om zichzelf weer gezond te maken. In de conventionele (dier)geneeskunde lijkt men steeds verder af te geraken van het zoeken naar oorzaken. Als men de symptomen kan bestrijden is het goed. Bij paarden betekent dat dat ze zo snel mogelijk weer bruikbaar moeten zijn. Bruikbaarheid is echter helaas niet hetzelfde als gezondheid.


Ik hoop dat het resultaat inderdaad hetzelfde is.


No problem, ik voel me niet aangevallen. Ik hoop ook dat ik nu niemand in de verdediging dwing, da's niet mijn bedoeling.

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP

Karen Drost schreef op donderdag, 16 juni 2005, 13:17:

. . .

Yolande heeft ons begeleid met Strasseren. Van haar hebben we ook veel geleerd. We zijn nu wat meer aan het natuurlijk bekappen. Gelukkig hebben al onze paarden gewoon gezonde goede voeten. Die van Bjork blijven wat lastig.
Het enorme voordeel van het zelf leren vind ik dat we dus nooit meer kreupele of gevoelige paarden hebben gehad, en dat ze nu net bekappen gewoon lief zijn, Dat was toen er nog een hoefsmid aan te pas kwam wel anders. Onze paarden hebben nog nooit ijzers gehad, en dat houden we ook zo. De hielen van Falka staan trouwens nog lager dan de 3 cm. zo groeien haar hoeven nu eenmaal. 2,5 cm.

groeten Esther

Groeten Esther

Hoi Karen, heel fijn dat je hier zo serieus op in gaat.
We kunnen hier veel van leren, maar ook door je uitleg schep je veel duidelijkheid in de vooroordelen van velen rondom de Strassermethode.
Het blijft toch een beetje hangen dat Strasser, langdurige gevoeligheid en in de zool snijden met elkaar in verband worden gebracht.
Hopelijk kan dat dus nu veranderen.


Helemaal mee eens!
Wekelijks of tweewekelijks bijhouden op zijn minst is wat het beste resultaat geeft, bij welke van deze methoden dan ook.
Dat is ook wat wij de mensen leren :
Het onderhouden van de enigszins gezonde hoef van je eigen paard.
Met daarbij het advies om de eerste bekapping (en vaak meerdere bekappingen) door een ervaren NB - er te laten uitvoeren, er met je neus bovenop te staan en goed te kijken en je advies te laten geven.
En elke paar weken de hoeven te laten controleren.
Blijkt dan als je er zelf mee aan de slag leert gaan, je ook anders leert kijken doordat je je op een andere manier met je paard verbindt - heerlijk toch?


Toch een beetje een verschilletje want wij gaan ervan uit dat je een paard altijd gefaseerd lager zet, om extreme gevoeligheid te voorkomen.
Uiteindelijk kom je er toch wel, alleen is de weg wat langer.
Voor beide wegen is heel wat te zeggen ja.
Zeker in acute gevallen kan ik me heel veel bij Strasser voorstellen.

Ik merk dat velen echter toch nog niet dat vertrouwen hebben om zich 'te wapenen' tegen opmerkingen vanuit hun omgeving bij gevoeligheid.
Vergeet niet dat velen hun paard op een manege hebben staan en daar staan de beste stuurlui altijd aan wal. Dan ga je al gauw twijfelen, en dat is nou ook weer niet de bedoeling. Liever gefaseerd dan.

Mijn eigen nieuwe paarden zet ik wel in één keer laag als dat kan, maar dat is mijn eigen verantwoordelijkheid want ik weet ook dat ik ze de tijd kan geven die ze nodig hebben, en het maakt niet zo heel veel uit of dat nu 1 maand is, een half jaar of langer.

Ik vind het wel heel goed van jou dat jij eerst een gesprek met de eigenaars aangaat om hen uit te leggen wat de Strassermethode inhoudt. Zo komen ze niet voor verassingen te staan.
Dat zou altijd zo moeten zijn, vind ik.

Hoevelen doen dat ?
Raf vertelde wel eens dat hij helemaal geen paarden meer wil Strasseren die op stal staan en ik geef hem groot gelijk.
Maar dan krijg je weer de discussie van dat men denkt dat Strasseren of een andere vorm van NB alleen is voor buitenpaarden


Ik ken het : "Wij houden hoef en paard gezond en niet enkel bruikbaar"
Ik weet het, ik weet het : De oorzaak....
Hoevaak ik al de laatste tijd het woord symptoombestrijding genoemd heb...


Er zullen misschien wat nuanceverschillen zijn, en ik denk ook niet dat het wat uitmaakt, jij wel?
Het gaat erom dat we allen onze paarden een beter leven willen geven, geen ijzers, meer beweging, in de groep, dag en nacht buiten, gezond voer (ben ik er nog een vergeten?...)

Het resultaat is wat telt.
Ik ben er blij mee dat mijn paarden nu over elke
soort ondergrond en in elke gang goed lopen.

Groetjes, Pien
(die nu echt de was gaat opvouwen want ik moet zo weer aantreden)
www.spirithorses.be

Spirit schreef op donderdag, 16 juni 2005, 15:33:


Wel, aangezien ik dus tot "country manager" ben gebombardeerd is het mijn taak om de Strasser Methode in dit land te "promoten". Ik ben hier op dit forum komen kijken om eens te zien hoe men over e.e.a. denkt en ik merk dat er een aantal vooroordelen heersen. Die wil ik, in ieders belang maar zeker ook het mijne, graag wegnemen.


Ons wordt op het hart gedrukt om in beginsel elke 3 dagen te trimmen, in sommeige gevallen zelfs elke 2 dagen. Naarmate de hoef gezonder wordt kun je het interval gaan verlengen.


Binnen de opleidingsgroep waarvan ik deel uitmaakte hebben we onszelf "hoofnerds" genoemd. Dat geeft denk ik wel aan wat er met je gebeurt als je in deze materie duikt.


Niet alleen bij gevoeligheid. Een van mijn klanten suggereerde dat ik een assertiviteitscursus voor mijn klanten organiseer om ze te wapenen tegen hun omgeving. En dat betreft dan een klant met paarden die heel vrolijk over zo'n beetje iedere bodem denderen. Maar toch vindt "men" dat ze haar paarden moet laten beslaan. Inmiddels heeft ze 1 paardenfysiotherapeut en 2 dierenartsen van haar erf verwijderd . . .


Maar gefaseerd is naar mijn mening niet altijd mogelijk. Er zijn gevallen waar je alleen door fors ingrijpen tot verbetering kunt komen. Als je in die gevallen voorzichtig te werk gaat bezorg je het paard wel pijn (ook al loopt 'ie niet kreupel) terwijl er nauwelijks iets gebeurt. Dat vind ik dus niet eerlijk tegenover zo'n dier.

<knip>

Ik ook. En dat is ook hoe het ons geleerd wordt in de opleiding: een nieuwe klant moet op z'n minst het boek "Een paardenleven lang gezond" hebben gelezen, of een basic seminar hebben gevolgd, liefst allebei. Aangezien er in NL nog geen seminars worden gegeven (wordt hard aan gewerkt) ga ik bij potentiele nieuwe klanten op bezoek en vertel ze in een gesprek wat de methode inhoudt. Zo'n gesprek duurt ten minste 2 uur, maar ik ben ook al een keer 4 uur bij iemand geweest.


Ik heb op dit moment 9 klanten waarvoor ik 17 paarden trim. Van die klanten hebben er 6 (11 paarden) een hoefbad of andere watervoorziening. Deze mensen gaan ook allemaal vrijwel dagelijks met hun paarden wandelen, rijden of mennen. De andere 3 klanten lopen nog wat achter, maar daar werk ik aan.


Wel, dat is wat mij betreft ook zo. Ik weiger pertinent om paarden te trimmen die meerdere uren per dag worden opgesloten. Daar begin ik niet aan. En als ik zou merken dat een klant van mij een paard "stiekum" deels opsluit, dan kom ik niet terug.

Beweging is nou eenmaal iets waarop je geen compromissen kunt sluiten. Ik heb ook een klant wiens paard 's winters een deken op krijgt. Ik ben het daar niet mee eens en acht het niet nodig, maar ik blijf wel komen. Opstalling is echter onbespreekbaar; in dat opzicht doe ik inderdaad geen compromissen.

<knip>

Nee, als je uiteindelijk inderdaad *tot hetzelfde resultaat komt* niet. Maar dat is waar ik niet helemaal zeker van ben. Dan zou ik toch eerst eens een heleboel paarden moeten zien die op verschillende manieren getrimd zijn geweest en worden. Mijn angst (zo je wilt) is dat men denkt te maken te hebben met een gezond, pijnvrij paard op gezonde hoeven, maar dat dat niet het geval is. Hoeveel mensen zijn in staat om de signalen die een paard afgeeft als gevolg van dis-comfort/pijn als zodanig te herkennen? Hoevelen schrijven die signalen, zo ze al herkend worden als zijnde afwijkend gedrag, niet af als "ondeugden" of "eigenschappen" die nou eenmaal bij dit paard horen?


Elastische voeten :)


Daar ben ik het roerend mee eens.


Gelijk heb je! Daar zijn er helaas nog veel te weinig van.

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP

Karen Drost schreef op donderdag, 16 juni 2005, 20:27:


Zeer interessante gedachtenwisselingen!
Vraagje: wat kan je elke drie dagen doen aan de hoef van een paard?
Kan je iets specifieker zijn bij het herkennen van pijnsignalen ?
Hoe lang moet een voetbad duren?

Piet
zie homepage

Piet schreef op donderdag, 16 juni 2005, 20:49:


Soms niks. Dat betekent dat je het interval kunt verlengen. Maar als je net aan een hoef begint zal het je verbazen wat er in 3 dagen bij komt. Vooral de steunsels hebben vaak de neiging om hard te groeien aangezien die de meeste tijd onbelast zijn. Maar het verschilt van paard tot paard en situatie tot situatie. Bijna altijd ontstaan er ontstekingen in de hoef als je het hoefmechanisme (weer) op gang brengt. Ontsteking zorgt voor meer circulatie en meer circulatie zorgt voor meer groei. Het hangt er dus maar net vanaf wat er precies gaande is in een hoef waar zich de meeste groei voordoet.

Dat is dan ook de reden dat je in eerste instantie idealiter elke 3 dagen bijwerkt. Je weet op voorhand niet wat er zich in die hoef gaat afspelen, maar door er zo vaak in detail naar te kijken kom je daar snel achter. En kun je je beleid daar op afstemmen.


Reactie op aanraking, aggressief gedrag, strakke lip(pen), strakke en/of afwezige blik, consequent ontlasten van een bepaalde voet, etc.


Minimaal 15 minuten per dag en het paard moet er minstens tot net over de kroonranden in staan. Want het "periople" rond de kroonrand beschermt de hoef tegen uitdroging maar droogt zelf ook als eerste uit. Het neemt zeer gemakkelijk vocht op. Te herkennen aan de dikke randen rond de kroonrand na een flinke regenbui (waarvan ik de eerste keer dat ik die zag dacht dat m'n paard een enge ziekte had).

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP

Karen Drost schreef op donderdag, 16 juni 2005, 21:25:


Ja, dat vind ik ook!

Ik ben ook nog benieuwd wat jij/strasser doet in het geval van een hoef met scheve hoefballen, dus als de ene hoefbal hoger is ingedrukt dan de ander. Hoe krijg je die ballen weer gelijk aan elkaar en is dat eigenlijk wel belangrijk?

En uit je reactie van een paar mailtjes terug maak ik op dat je denkt dat een paard met scheve benen weer recht kan komen te staan als je de hoef iedere 2 dagen en dan minimaal 2 jaar lang recht bekapt? Klopt dat, of bedoel je dat niet letterlijk zo?

Met Groeten,

Clara

Karen Drost schreef op donderdag, 16 juni 2005, 21:25:

.... Want het "periople" rond de

zo zijn er hier al een boel meer geweest beste doctoranda !
nochtans hoort het perioplum tot de basisuitrusting van de hoef
maar wordt er door het nec-plus-ultra der hoefsmeden
vlot vanaf geraspt ter meerdere glorie der estetika
(gelukkig niet ter hoogte van de kroonrand)
Peter

Piet schreef op donderdag, 16 juni 2005, 20:49:


Hier zat ik dus ook mee...
Ik ben niet bekend met je manier van werken maar begrijp dat de meeste paarden toch gelijk goed gezet worden....dus geen uitstekende hoefwand meer hebben en ook meteen laag op de hielen.
Dan vraag ik me af wat men na 3 dagen aan gaat doen.....mijn paarden komen bijv. ook op de weg , iets wat ook jullie promoten en dan is er eigenlijk nmm. niets meer af te halen?
Het beetje wat dan aan zou groeien is er dan ook meteen weer af gesleten tenzij....ze dus NIET of te weinig op het harde komen...dan kan ik me er nog iets bij voorstellen. Maar dan wordt dus niet aan de voorwaarden voldaan.

Ook dat voetenbad ben ik benieuwd naar....hoe lang...en waneer zie je dat het genoeg is? Hoeveel weken dus....maar ook per keer hoe lang...
Wij gaan er van uit....althans ik....dat de hoef hard wordt door onze manier van bekappen...de zool maar ook de wand.
Bij Miranda zijn de hoeven ook bikkelhard...daar snij je haast niks vanaf met het toch goede en scherpe mes.
In het water zou dit dus zachter worden, iets wat me bekend is en wat ook de reguliere hoefsmid wel doet om het bekappen makkelijker te maken.

Bij jullie krijg ik de indruk uit je schrijven dat dit gedaan wordt om de hoef flexibeler te maken? zodat er een betere werking van het hoefmeganisme is?
Het lijkt me dan , want dan moet het toch behoorlijk nat zijn....toch ook een minder positieve kant hebben.
De zool zal dan ook vocht opnemen en zacht blijven/worden, dit in tegenstelling van wat we dus eigenlijk willen bereiken?
Wij snijden dus niet in die zool, dus daarvoor hoeft i voor mij niet zacht te worden, maar een steentje onderweg zal dan wel gevoelig zijn terwijl het met een harde hoef niet of nauwelijks gevoeld wordt....waarschijnlijk zelfs verbrijzeld....
Loop je zo niet veel meer risico dat dat steetje meer schade aanricht aan zool en bijv. ook de witte lijn?

Dan nog even het afronden, iets wat jullie ook niet doen.
Ik heb de stukken hier gelezen over dat draagvlak in de zachte grond.
Toch zijn er ook vele hier die wel met hun paard op het harde lopen, zelfs een afwisselende bodem hebben van gras ,zand en steenpuin of dergelijke waar de paarden 24 uur per dag in/op lopen.
Het niet afronden zou dus voor deze paarden ook betekenen dat de hoefwand regelmatig flares en afgebroken stukken zouden krijgen....iets wat me dus ook niet verstandig lijkt?
Het zijn dan misschien maar minimale verschillen tussen onze manieren....maar het lijken me toch wel belangrijke.

Gr, Nick

Nick Altena schreef op donderdag, 16 juni 2005, 21:52:


Hier maak ik dus een foutje....en een behoorlijke zie ik....
Buiten het antwoord wat je inmiddels aan Piet hebt geschreven dacht ik net aan het volgende...
Dit is natuurlijk niet wat jullie promoten , het lopen op de harde ondergrond na de eerste behandelingen....sterker nog...ze moeten dan (maanden?) op een zachte ondergrond, sommige zelfs eerst nog op rubber?
Tja....dan groeit het natuurlijk wel aan en zal je er wat aan moeten doen.

Clara van der Horst schreef op donderdag, 16 juni 2005, 21:41:


Ja dat is belangrijk, want een scheve hoef betekent dat alles er boven, inclusief de beenstand, ook scheef is. En dan krijg je "unfysiologische krachten" die inwerken op botten, pezen & ligamenten, en dat levert uiteindelijk schade en meestal ook pijn op.

In zo'n geval bekijk je de hoef als twee individuele helften. Je werkt eerst de hoge kant volgens de regelen der kunst bij (achterkant ca. 3,5 cm, kroonrand 30 graden), en daarna doe je hetzelfde bij de lage kant. In heel veel gevallen zal de hoef vervolgens recht worden als gevolg van het feit dat er nogal wat gewicht op komt. Wel zeer regelmatig bijhouden i.v.m. evt. aanpassingen in de gewrichten.


Dat bedoel ik inderdaad. Er vanuit gaande dat je zo'n paard perfect trimt, semi-dagelijks bijwerkt en dat hij echt minstens 15 km per dag aflegt is het mogelijk om zoiets te corrigeren. Of het ook nodig is is een andere vraag.

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP

Nick Altena schreef op donderdag, 16 juni 2005, 21:52:


Oh jawel! Niet zozeer van de hoefwand alswel van de zool en steunsels. En de scoop ben je vaak na een dag al weer kwijt. Aangezien de scoop van cardinaal belang is voor het decontraheren van de hoef moet je die dus elke keer weer aanbrengen.


Vergeet niet dat een hoef die net begint aan de route naar gezondheid meestal erg veel verandering moet ondergaan. Die verandering gaat gepaard met ontstekingen, dus meer circulatie en dus meer dan normale groei. De ontstekingen bevinden zich vaak zeer gelocaliseerd in de hoef, wat betekent dat ook de excessieve groei zeer gelocaliseerd is.

Bij bijna alle paarden gaat de lederhuid die zeg maar het uiteinde van de steunsels produceert ontsteken. Dat resulteert in krankzinnig snelle groei van de steunsels daar waar ze richting straal wijzen. In het Engels spreekt men dan van "bar pooling". Een Nederlandse term heb ik er niet voor. Als je dat materiaal niet heel frequent verwijdert steekt het bij een belaste hoef al gauw terug omhoog in de hoef waardoor het paard z'n gewicht meer naar de voorkant van de hoef verplaatst. Waardoor er minder druk op de steunsels komt, waardoor ze nog sneller groeien, etc. Je merkt dit aan te snel slijtende tenen.

[knip hoefbaden]

Precies. Hoefmechanisme heeft alles te maken met flexibiliteit van de hoef. Een uitgedroogde hoef kan niet goed bewegen en zal ook eerder scheuren vertonen.


In de praktijk blijkt daar niets van. Het is niet zo dat een hoef die voldoende vocht bevat boterzacht is en dus heel veel sneller afslijt.


Dit i.t.t. wat jullie willen bereiken (om dan toch maar even stelling te nemen). Wij, en dan bedoel ik de "strasseraars" willen een lekkere flexibele hoef. Hoe meer vocht hoe beter.


Nee, absoluut niet. Je ziet juist bij drogen hoeven dat er problemen ontstaan met de witte lijn. Die is dan uitgedroogt waardoor de structuren die de witte lijn vormen minder goed met elkaar verbonden zijn. Deze structuren zijn als vingers die in elkaar steken. Als dat uitdroogt komt er ruimte tussen en daar kan dan bijvoorbeeld zand in komen. Of micro-organismen. Beide kunnen scahde aanrichten en zich a.h.w. een weg omhoog vreten (tot op zekere hoogte).


Waarom niet? Zolang het om brokjes en flares van geringe omvang gaat is er niks mis mee. Zo gaat dat onder 100% natuurlijke omstandigheden ook.

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP