Huertecilla schreef op donderdag, 23 juni 2005, 12:42:


Bedankt voor je snelle reactie. Ik ga proberen het verslag te pakken te krijgen.
Groetjes, Hogan

Esther schreef op donderdag, 23 juni 2005, 13:05:



HoooooLA is een goeie, is mijn ervaring

groetjes, Petra
www.jovarna.tk

Nathalie Lagasse schreef op donderdag, 23 juni 2005, 12:53:



De ORS stoelt op het zijn van een geconditioneerde reflex en als de ORS niet werkt is het klip-en-klare antwoord: 'dan heb je de reflex nog niet voldoende gexonditioneerd' en dat is natuurlijk juist.
De kracht van de reflex is echter niet onbeperkt en als een paard bewúst een 'ongehoorzame' actie onderneemt niet van toepassing.
Inclusief deze twee kanttekeningen blijf ik véél meer vertrouwen hebben in de vertrouwens-combi: 'open-deur', 'alles-los' en de 'éénteugelstop' dan in sjorren aan een bit.

Nathalie Lagasse schreef
Knip

Ik wil méé naar dat strand.
Nu het hier zo warm en zonnig is, mis ik de zee meer dan ooit.
Dit jaar geen vakantie op ons ouwe trouwe Vlieland, maar zwoegen op de prairie (zanderige stofbuitenbak).
Als we iemand kunnen vinden die in ons huis en voor onze paarden wil zorgen dan kunnen we er misschien een paar dagen tussenuit.....
Ach, de zee, de duinen, het strand....

Wie ??!!

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Huertecilla schreef :

Mijn ervaring is dat de ORS primadeluxe werkt wanneer het paard nog ontvankelijk is voor wat jij wil. In een aantal situaties neemt het vluchtgedrag van het paard het zodanig van je over dat je haast geen moer te zeggen hebt, behalve vasthouden en doorademen
Als ik vlak voor dat punt zit waarop ik denk : nu neemt zij het van mij over, dan kan ik haar nog ORS-en.
5 meter verder bij wijze van spreken is het daarvoor te laat.

Op zo'n tarweveldmoment zou een wortel, pluk hooi, slaan, schoppen, lief doen, stom doen, bang zijn, vallen echt niks hebben uitgehaald, ze wou gewoon effe lekker sjezen en waarschijnlijk durfde zij dat wel aan met mij.
Ik heb het BD werkelijk nog nooit met een ander op haar rug aan de haal zien gaan.

Wat ik misschien uitleg als ongehoorzaamheid is in het echt een vrij gevoel van "zo, en nu lekker even aan de sjees, kom maar baasje, we gaan er even voor, ik laat je wel zien hoe hard ik kan en hoe leuk dat is"
Wie weet.... Zij ziet er in elk geval erg blij uit als ze zo hard kan.
Ehm... ik toch wat minder met mijn 41 jaren.

Hetzelfde met barrelracen : Met een ander gaat ze niet zo hard als met mij. Ik ga graag hard, maar wel gecontroleerd hard he....

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Huertecilla schreef op donderdag, 23 juni 2005, 13:17:

Omdat het hier zijdelings over mij gaat voel ik me ook niks te beroerd om hier zijdelings in te breken.
Eerlijk gezegd vind ik het laatste wat je zegt het belangrijkste, de rest kan me gestolen worden. Ik zal je zeggen waarom.
Ik heb ooit in een ver verleden in een Amsterdams vertegenwoordigend elftal samen met "Jopie Cruyff" gevoetbald. Geen groter etter en eigenwijs verwend varken als Jopie toen. Waarvan ook zeker niet aangenomen moet worden dat hij alles zelf heeft bedacht.
Ondanks dat is hij nog altijd een wereldster en gun ik hem dat van harte. Hij heeft miljoenen voetballertjes geinspireerd om het in ieder geval te proberen het op zijn manier te doen. De laatste jaren van zijn carriere heeft hij zakelijk zeer goede begeleiding gehad. Scoonvader Coster vstond zijn mannetje!

Of het bij Hempfling vanuit het gezichtpunt van een waarschijnlijk doorgewinterde iberisch dressuurman allemaal klopt, zal me eerlijk gezegd worst zijn.
Hij (er was niemand anders) heeft me de ogen geopend voor wat niemand in mijn omgeving kende. Grondwerk zoals hij het deed!
En zoals je terecht zegt: Hij heeft velen geinspireerd. Op dat moment was hij een groot man. De Cruyff van de paardenwereld. Dat de wereld als beroemd persoon vol van verleiding is: tja het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen.
Piet

Huertecilla schreef op donderdag, 23 juni 2005, 13:28:

Yep, geen ontkomen aan


Klopt ook, maar er is wel aan te werken de magnitude van respons zo groot mogelijk te krijgen. Juist daarom heb ik indertijd "de" ORS omgedacht naar een r+ "klikker"-routine (het woord "snoepje" viel nogal eens herinner ik me, en was nog aardig taboe hier). Frans was toen nog niet in stemming daarvoor open te staan, maar alles valt terug te zoeken hier....
Overigens moet "snoepje" gelezen worden als "iets dat de grootste mate van respons opwekt" doordat het als extreem plezierig ervaren wordt. Dat is niet bij ieder paard "snoepje"; ik ken er ook ene bij wie dat een "geheim kriebelplekje" op de schouder is, waaraan ze zich als bij definitie machteloos over geeft. Maar vergeet de brug (target:knie --> kriebel) dan niet consequent toe te passen!

Een groter probleem wat resulteert in onwerkzaamheid van ORS lijkt mij nog altijd de tegengestelde signalen die een ruitertje in paniek afgeeft.
Wellicht is in algemeenheid de juiste training in deze zowel paard als ruitertje te leren snoepjes eten/delen als ze zich bang voelen worden. Samen snoepjes eten vergroot vertrouwen en rust. Maar dan moet ruitertje toch eerst open staan voor het aanleren van de elementaire klikker/brug-technieken.


Los van conditionering is er nog wel wat anders in te brengen tegen het sjorren aan bitten:
1) (pijn)impuls roept afweer en/of vluchtreactie juist op of versterkt deze
2) overschrijding magnitude van (pijn)impuls veroorzaakt stupor (de cellen die de gevoelsoverdracht verzorgen werken "digitaal" oftewel staan "uit" of "aan"; als ze allemaal al "aan" staan heeft intensivering van impuls geen effect meer).

Voila, wie o wie klaagt de Staat der Nederlanden aan wegens het ook hier weer niet ten uitvoer brengen van Art. 36 GWvD? Het gesjor aan bitten is uit de tijd en feitelijk allang verboden, zowel wegens het bewijsbaar ontbreken van "redelijk doel" als het voorhanden zijn van betere alternatieven.

Groeten, Egon

Piet schreef op donderdag, 23 juni 2005, 14:05:

Voor mij ook. Ik zag zijn boek liggen en dacht: "AHA!!!! Er zijn dus toch mensen die er anders over denken!" Ik heb het onmiddellijk gekocht en de eerlijkheid gebied inderdaad te zeggen dat ik het niet tot op de letter heb uitgelezen. Maar alleen al het feit dat iemand op een heel andere manier met paarden omging dan de schreeuw, schop, prik en slamanier waar ik zo'n gruwelijke hekel aan had gekregen.Tekenend is dat ik me de subtitel nu nog herinner van het moment dat ik het boek zag liggen: "Verzameling aan de losse teugel" Wow! Dat dat kon!

En natuurlijk heb ik ook al die spannende verhalen gehoord en gelezen. Toch zou ik nog steeds es (graag zelfs) met de man aan tafel willen. Om veel van hem te leren. En te zien hoe het nu allemaal ECHT zit.
Een ding heb ik de afgelopen jaren namelijk wel geleerd.... vaak staat jaloezie ten grondslag aan een hoop lelijks. En angst voor het onbekende. Gooi maar eens een willekeurige NH naam op het boktforum......

e m kraak schreef op donderdag, 23 juni 2005, 14:24:

Ik weet het niet....
Ik kan maar niet uit mijn hoofd krijgen dat in de "ik-moet-hier-WEG"-state of mind van een paard geen ruimte meer is voor wat dan ook.

Het valt me wel op dat er verschillende "ik-moet-hier-WEG"-momenten zijn namelijk. Je hebt de echte en de minder echte. De minder echte kunnen door paardlief op speciale momenten naar believen ingezet worden en de stand van de hersenen is nog "aanspreekbaar".
Bij het echte "ik-moet-hier-WEG" moment heb je te maken met een totaal onaanspreekbaar paard dat desnoods dwars door ruiten, vrachtwagens etc. gaat.

Ik kan me dan niet aan het gevoel onttrekken dat
1. alle overige reflexen op dat moment worden uitgeschakeld
2. aangeleerde (geconditioneerde) reflexen nooit hetzelfde zullen zijn als aangeboren reflexen en dus zowiezo pas als laatste aan bod kunnen komen

Wie kan me overtuigen van het tegendeel?
Pas dan ga ik namelijk verder die reflex aanleren bij mijn Shire die dat een heel vervelend onderdeel vindt.....