Morrie, wat gebeurt er toch allemaal?
Volgens mij, ben je helemaal nog niet zo ver met Parelli, dat je al aan het veilig rijden toebent?
Heb je niet een beetje weinig geduld? Het ene ongeluk nog niet achter de rug, en je zit, met gescheurde enkelbanden alweer op je paard???
Waarom ga je niet een jaar of zo grondwerk doen? Waarom ga je niet eens bekijken of je dingen wel wilt veranderen?
Als je iets wilt veranderen kijk dan in hoeverrre het mogelijk is en WERK eraan, en kruip niet ieder vrij moment op dat paard, terwijl je weet dat het (meestal) niet goed gaat.

Ik zou eens héél goed nadenken... het is jouw paard, en er zullen veranderingen moeten plaatsvinden, wil je hier ooit veilig op kunnen rijden.

Jij moet veranderen, je moet je angsten overwinnen. Dat is hard werken, en confronterend werken. Je zegt dat je in het onderwijs toneelspeelt en kinderen een rad voor de ogen kunt draaien omtrent jouw leiderschap.
Geloof het maar niet.
Kinderen voelen dat feilloos aan of je leider bent, of een angsthaas en doet alsof.
Paarden ook.
Als jij je angsten niet samen met Morrie kunt overwinnen, kun je hem beter wegdoen, in het belang van Morrie.
Hij heeft iemand nodig die hem zekerheid kan geven, en dat ben jij niet (tenminste niet nu).
Je kunt hem in mijn ogen idd. nu beter in training geven (tenminste ervan uitgaande dat jij tot het uiterste wil gaan met Morrie, en niet zoekt naar een excuus om hem weg te doen..) en ondertussen héél hard werken aan jezelf...

Je mag je gebrek aan tijd, door je drukke baan, geen excuus laten zijn, voor de slechte relatie die er op dit moment is tussen jullie. Er is gebrek aan vertrouwen.
Dat zal eerst terug moeten komen, voor je weer op zijn rug kruipt, of de weg opgaat, al is het maar aan de hand.

Dit klinkt heel hard, denk ik, maar als jij geen tijd en energie meer wilt steken in jullie relatie, is die gedoemd te mislukken. Je kunt niet verwachten, nu je met Parelli (wat is het level1?), bezig bent, ineens alle vertrouwen er is, en je alles met hem kunt doen, waar je ooit van droomde....
Als je er nu weer een bit ingooit ipv. zijn, en jouw angsten het hoofd te bieden, ben je verkeerd bezig.

Natuurlijk was dit voorval de schuld van de boer, maar iedere keer als je onderweg gaat, zul je zulke mensen en zulke voorvallen tegenkomen. We leven niet in de onbewoonde wereld...

Heeeeel veel sterkte.

Trea

Esther schreef:

Ik vind wel degelijk dat het iets te maken heeft met leiderschap, maar dan in de zin van vertrouwen, over en weer, en niet met dominantie en "jij moet doen wat ik wil".
Wanneer jij uitstraalt dat die trekker je niets doet is er voor je paard geen of veel minder reden tot schrikken. Want er is niks om bang voor te zijn.

Dat heeft dus inderdaad niks met wel of geen bit te maken, maar dat is iets wat tussen jouw oren zit.
Ik heb altijd geleerd mijn paard 'uit te lachen' wanneer ze schrikt en dat doet het heel goed, het relativeert enorm, aan beide kanten.
Nu snap ik heel goed dat je nu even niks te lachen hebt en ik denk ook zeker dat je deze klus niet alleen moet klaren en zeker je kop niet in het zand moet steken hierbij.

Wanneer jij in staat bent om zelfverzekerdheid uit te stralen ben je al een heel eind op weg en kun jij Morrie door kritieke situaties heenhelpen.
Dat is wat ik versta onder leiderschap, om misverstanden te voorkomen.

Het liefst wil je dit natuurlijk leren met je eigen paard.
Ik werk veel met angstige mensen die toch willen paardrijden na een truamatische ervaring met een paard, en de ervaring heeft mij geleerd dat het vaak beter is wanneer jullie een tijdje uit elkaar gehaald worden, zie dat als een 'aansterken', zodat je niet telkens in herhaling valt en onzeker wordt, waardoor jij en je paard niet verder komen, want je paard leert er ook niets van zo.

Wat ik zou doen als ik je zou mogen helpen is je aanraden eerst een tijdje aan jezelf en je angsten/onzekerheden te werken, bij voorkeur met een heel lief en betrouwbaar paard, die niet gelijk 'misbruik' of gebruik maakt van jouw onzekerheid als leider, en die je bovendien je fouten vergeeft.

Je hebt iemand nodig die jou spiegelt, die je vertelt : "Kijk, nu ga je in de fout.... probeer het eens zus of zo". Iemand die naast je staat met dat andere paard en die je erdoorheen helpt, op een positieve manier.

Wanneer je leert kijken (met behulp van die persoon) naar de signalen die je paard uitzendt en leert deze te interpreteren, en vervolgens leert oplossingen aan te dragen en actief toe te passen ben je al een heel eind.
Jouw houding (schouders, mimiek, ogenspel, positie waar je staat ten opzichte van je paard, je stem, uitstraling, druk/geen druk, etc.) vertellen je paard heel veel over jouw gemoedstoestand, over jouw karakter.

In feite is Morrie nu degene die jouw angsten en onzekerheden spiegelt en het lijkt mij veiliger in jouw situatie dat je dit patroon doorbreekt.

Jij zult moeten leren om Morrie door dit soort situaties heen te helpen, net als dat je Morrie zult moeten leren desensibiliseren, waarover Frans net schreef.

En soms, heel soms, is het verstandiger om de moeilijke keuze te maken om te kiezen voor een ander paard, maar zover ben je nog niet, vind ik. Het is wel hoog tijd dat je hiermee aan de slag gaat, want als dit zo door gaat gebeuren er op een kwade dag ongelukken.

Waneer je de kracht hebt om hier doorheen te gaan kan het allemaal goedkomen. Zoals jij aan jezelf moet werken moet er ook met Morrie worden gewerkt want hij heeft een trekkertrauma, dat is duidelijk, al dan niet inmiddels versterkt door jouw angst.
Wanneer je die kracht, dat vertrouwen of het zelfinzicht niet hebt is het misschien wel verstandiger te kiezen voor een andere oplossing.
Maar : zoek hulp !


Ja, Es, jij hebt misschien wel een paard uit duizenden en jullie passen bij elkaar, maar niet iedereen heeft dat voordeel. Sommige mensen moeten er heel hard voor werken om contact en wederzijds vertrouwen op te bouwen.
Cherokee is een voorbeeld hierbij. Zij was ooit verschrikkelijk en leek dominant, maar in feite was het een heel onzeker paard dat duidelijkheid en leiding vroeg, niet alleen aan mij, maar ook aan de andere paarden.
Zonder leiderschap nam ze zelf het leiderschp, wat resulteerde in allerlei dwaze en gevaarlijke avonturen, want ze kon dat leiderschap helemaal niet aan - het maakte haar onzeker. Met liefde stond ze haar plekje af aan Winner en later ook Bay en ze is daardoor veel zachter geworden, vinden wij. Ze is tot rust gekomen.

Het enige wat ik doe bij haar is duidelijk zijn. Consequent zijn, en daarmee gaf ik haar voldoende veiligheid om weer haar zelfvertrouwen op te laten bouwen, door te weten dat het nu goed is wat ze deed, dat ze bang mocht zijn en dat ik er voor haar was om haar te helpen wanneer zij het niet meer wist.

Het heeft zoveel positieve gevolgen gehad, voor haar vooral, maar ook voor mij omdat ik haar ben gaan waarderen voor wie zij was. Nu is ze sterk, krachtig, maar op een heel andere manier. Meer beschermend naar mij toe, beter haar best doend, en meer genietend van onze ritten.

Ik zie een veel zachtere blik in haar ogen, ze wacht op mij, ze luistert naar mij, ze is blij wanneer ik haar kroel en ze laat dat dudelijk zien.
Een jaar geleden was dat echt anders. Ik train helemaal niks, daar geloof ik niet in, maar het gaat mee in de dagelijkse aanpak en omgang met de paarden en dat kost tijd. Niet eens energie, want het gaat als vanzelf.


Absoluut ! Maar het is wel zo dat Morrie in een 'gezonde' situatie niet zo zou hebben hoeven schrikken van die trekker, want een trekker is een heel normaal verschijnsel, net als overvliegende straaljagers, plasticjes, blaffende honden, en opvliegende fazanten.
Dat het een asociale actie van de trekkerbestuurder is staat buiten kijf, het is een normale gedragsregel dat een boer zijn trekker even aan de kant stuurt of de motor uitzet als ie ziet dat een paard er niet blij op reageert.

Dan nog vind ik het niet zo'n ramp als een paard er eens bang van is, maar met je natuurlijk of verworven leiderschap moet je in staat kunnen zijn je paard rustig te maken, of in elk geval te laten reageren op jouw hulp hem te willen geruststellen, zodat ie tenminste bij je blijft.

Zoek hulp, het is in jullie beider belang !
Groet, Pien
www.spirithorses.be

Nick Altena schreef :

Wat denk je dan dat dit is wat je doet Nick :
Je groot maken en een gil geven ?
Waarom 'spreek' je dan die taal en zeg je niet even in menselijke woorden dattie moet oprotten?

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Ilona Kooistra schreef op woensdag, 13 juli 2005, 23:58:

*************************
Dat ben ik wel met Ilona eens. En als je dat kunt uitstralen, kan dat bij het paard gewoon heel veel rust geven. Ik denk ook dat een paard in de war kan raken als hij WEL op pad moet met iemand, vervolgens zelf niet MAG bepalen wat er gebeurt (omdat er nu eenmaal iemand op zit) maar ook geen duidelijk gids bij zich heeft. In mijn oren klinkt dat dan heel logisch dat een paard aan de loop gaat als hij voelt dat de situatie bedreigend is. En bij een tractor is het in dit geval blijkbaar heel duidelijk: wegwezen dus ...

Je kunt het leiderschap noemen, maar leiderschap heeft zeker niet alleen met imponeren te maken (waarom maken zoveel mensen dat er van?). Leiderschap heeft ook - voor mij VOORAL- te maken met je paard te kunnen vertellen: ik bescherm je wel, je hoeft niet bang te zijn. Ik los dit voor ons op. Dat heeft op zo'n moment niet automatisch iets uit te staan met druk, met imponeren of met koeieneren. Naar mijn idee heeft het ook weinig te maken met Parelli of een andere methode, zolang je maar wel je boodschap over kunt brengen. In een kudde is er toch ook een paard dat de hoofdrichting bepaalt? De rest van de kudde schiet niet alle kanten op, nee, die gaan achter dat paard aan, zodat de hele kudde dezelfde kant opgaat. Bij elkaar blijven is het sowieso het veiligst en ook wel zo praktisch. Als jij die koppositie niet hebt ingenomen, dan zal het paard denken aan diegene die dat wel heeft, en die staat dan meestal in het weiland thuis , dus ... (en tis sowieso moeilijk om daaraan te tippen).

Er zijn paarden die de koppositie gaan betwisten, maar er zijn ook paarden - en dat zijn er volgens mij veel meer - die maar wat blij zijn als jij aangeeft dat jij het allemaal wel weet en dat jij echt in STAAT bent de richting te bepalen. En dat vervolgens ook doet. Dat geeft rust, en vertrouwen.

Terug naar het oorspronkelijke verhaal:

Ik zou echwel met die tractors aan de slag gaan op eigen terrein. Zo wordt het sowieso nie wat. En ik zou zelf nooit gaan rijden als ik niet 100% was, dat heeft je paard heus in de gaten en wordt er nog onzekerder van als jij je niet helemaal ok voelt.

Rijden is niet alleen meeliften ... ze voelen heus wel hoe je d'r op zit. Ik zou dat zelf ook niet doen, met Toroppie ga'k ook alleen maar naar het bos (onze eigen "uitdaging") als ik me 100% in staat voel om de situaties aan te kunnen. Ga ik eens wanneer ik me niet optimaal voel, dan gaat hij in het bos meteen met me aan de loop, hij voelt dat gewoon. Als ik hem wil 'leiden' moet ik gewoon sterk staan, anders accepteert hij het niet.

Ik denk dat jouw paard - hetzij uit onzekerheid,hetzij uit competitie - ook heel goed aanvoelt dat hij dat met je kan doen ... zelf sterker worden lijkt me de enige oplossing, ik zou d'r maar iemand ff bijhalen die je een eind op weg helpt.

Morrie schreef op woensdag, 13 juli 2005, 19:09:


Hoe lang ben je nu met Parelli / bitloos rijden bezig?
Ben je al een eind in Level 2? Waarschijnlijk niet.

In deze situatie, dus met onvoldoende Savvy is het gewoon ONVEILIG om buiten te rijden op een touwhalster! Het wordt namelijk door Parelli ernstig afgeraden om buiten te rijden als je nog maar net met L1 begonnen bent. Eigenlijk wordt buitenrijden pas een beetje veilig als je door L2 heen bent...


Voor het buitenrijden zal dat zeker het geval zijn ja. Het feit dat hij misschien in de bak 3x goed luisterde naar een touwhalster, is echt niet voldoende om veilig mee door de polder of het bos te rijden.

Dat je nu nog niet genoeg Savvy hebt om buiten te rijden, dat is helemaal niet erg! Het is goed dat je voor jezelf erkent dat je bang bent, erkenning is een eerste stap naar 'genezing' he Je bent nu student, aan het leren dus, en zal bij elke oefening wat meer Savvy krijgen, mits je op de JUISTE manier aan het leren bent.

En dit vind ik niet echt een juiste manier van leren:

Alsjeblieft, doe dat niet!!!
Om met dit paard buiten te gaan rijden en al helemaal om trekkers op te gaan zoeken, heb je momenteel echt wel L2/L3 Savvy nodig! En M. is pas net aan het eind van L1 (al doet ze anders geloven...)


Neehoor, ik zou dat leuke paard van je echt niet verkopen!
Je hebt zelf al gemerkt dat hij WEL kan gaan luisteren bij de Parelli oefeningen, dat is toch al een hele vooruitgang?!?
Blijf gewoon het programma volgen (ieuw, eddy uitspraak) en dan kom je vanzelf op een punt waarop je jezelf weer veilig voelt om te gaan rijden door de polder.

Oefen de confrontatie met trekkers in de bak, of op eigen terrein, wanneer je zelf wat meer Savvy hebt opgebouwd. Zoals frans/ilona al zegt: desensitize hem hier eerst voor, voor je ermee op vreemd terrein in aanraking komt.

Ik wens je veel succes en doorzettingsvermogen.

Groetjes
Eveline

Spirithorses schreef op donderdag, 14 juli 2005, 0:56:

Sorry voor het geknip, maar anders werd het zo enorm lang allemaal.
Ja Pien op zich ligt het natuurlijk ook aan de geschiedenis van het paard.
Onze Björk is net zo een verhaal denk ik als Cherokee, werd ook dominant genoemd, daarom verslik ik me denk ik ook erg vaak in de term dominantie, want ook Björk was en is vreselijk onzeker, maar beslist niet dominant, maar ik denk persoonlijk dat dominantie enkel tussen soortgenoten bestaat, en tussen verschillende soorten het dan om communicatie hoort te gaan. Hoop dat je dat kunt volgen?? Vorige week nog was ze ook vreselijk bang nog van trekkers, nu is het nog steeds geen hobbie van haar, maar het is niet zo een probleem meer. Het grote verschil was wel dat toen Bjork het zo eng vond de trekkerbestuurder er wel rekening mee hield en er niet achteraan bleef jagen, Dick kletterde er ook af, maar die man zette de trekker doodgewoon stil en zette de motor uit, en dat geeft dan weer wel vertrouwen. Ook wachtte hij tot we in een inrit stonden en is er toen rustig langs gereden. De eerste 10 trekkers die we tegen kwamen vond ze ook vreselijk, we hebben haar steeds stil gezet met haar neus van de trekker af, zodat ze niet weer gelijk de weg op zou springen, en rustig afgewacht tot de trekker weer voorbij was, daarna steeds gewoon doorgestapt bij de volgende 10 trekkers ( we hebben ze natuurlijk niet allemaal exact geteld) Ik denk zelf dat als de bestuurder bij Morrie zich ook socialer had gedragen er niets aan de hand was geweest, en de schrik veel minder. Nu is er echt een probleem denk ik, en ik zou zelf er in zo een situatie voorlopg voor kiezen om helemaal niets te doen wat "eng"is, maar enkel dingen te doen waar ze zich goed bij voelen. Dus bijvoorbeeld het slepen, dat kan Morrie goed, en voorlopig dus niet de weg op gaan. Een weekje in een wei naast een loonbedrijf zou ook veel kunnen helpen. Vanuit de wei oefenen met trekkers ook. Maar ik zou dus voorlopig het veilig houden. Als het vertrouwen te erg is geschaad dan kan het een optie zijn om paard te verkopen, maar het kan ook een optie zijn het paard naar een goede trainer te brengen en dan samen aan het trainen gaan. Dus niet enkel het paard, ook voor de 2 bener moet de schrik er weer uit.
Zelf zoek ik ook nooit gevaarlijke situaties op, wel vraag ik hulp als ik denk dat het gevaarlijk kan zijn. Als ik de weg op ga dan rijdt ik ook aan een touw, gewoon omdat ik geen verkeer aan zie komen, dat roept bij voorbaat bij mij al spanning op, aan het touw heb ik er geen last van, terwijl het eigenlijk enkel psychologisch werkt, maar ik reken dan doodgewoon op de ogen van een ander. Als ik zonder een goed ziende op de weg rijd, dan ben ik ook doodgewoon bang, dat zoek ik dus niet op. Dat doe ik enkel samen.

groeten Esther

Frans Veldman schreef op woensdag, 13 juli 2005, 23:32:


ik sta met Morrie in de polder, als ik het erf af ga, is er een smal weggetje met aan weerskanten sloten, als ik naar het bos wil of een rondje polder wil rijden, moet ik over weggetjes met..... aan 2 kanten sloten. Het is hier in NH niet anders.
Zwemdiploma halen kan om dezelfde reden als waarom ik het als kind niet heb geleerd niet (medische reden)

ik weet van desensibiliseren, het ging vorig jaar prima met trekkers, geen nekel probleem, ik heb de hele zomer zeker 3 x per week in het bos gereden. Vaker kon toen niet vanwege de hoeven, die moesten gespaard worden van de bekapper. Het is van de winter ergens weer fout gegaan.

tja, instructies van de DA: 3 x per week 15 minuten stappen op het harde onder het zadel, anders staat het bekken zo weer scheef, in de bak mag ik absoluut niet meer met hem.

Dus ik zal wel moeten! Ik ga meestal al op tijden dat de boeren net aan het melken of aan het eten zijn. Gewoon dom pech dat ik deze trekker niet aan heb horen komen doordat die heli's zo'n herrie maakten. Als ik tijd gehad had om Morrie om te draaien, was hij hooguit wat achteruit gaan lopen, verder niets, maar die tijd had ik niet, hij was er en in een flits zag ik dat hij niet eens vaart ging minderen. Ik ken de voortekenen van op hol gaan, helaas... is me al vaker overkomen en dacht: niet met mij erbij dit keer, ga maar alleen.... je kan toch nergens heen, alles loopt dood hier. In het echte verkeer was ik wellicht op blijven zitten om te redden wat er te redden viel. En dat alles dacht ik in een fractie van een seconde.... tjee zeg, ik kàn denken!!!!!

HannahFroukje schreef , en ik heb zitten knippen in je verhaal waarmee ik het grotendeels heel erg eens ben Frouk :


Ik kom in mijn werk erg veel losgeslagen paarden tegen, dat zijn meestal de paarden van heel lieve mensen die het allerbeste voor hun paard willen maar ze niet durven opvoeden of eens een keer op hun plek zetten door actief leiderschap te tonen.
Wat je dan vaak ziet zijn paarden die het helemaal zelf gaan regelen en hun eigen wetten maken. Dat noemt men dan dominante paarden terwijl ze in feite alleen maar op zoek zijn naar duidelijkheid, en vaak juist erg onzeker zijn.
Paar voorbeelden : Niet willen stilstaan bij het poetsen, omver lopen, losrukken, bozig kijken, aanvallen op het voer, niet willen wachten maar verder willen lopen, bokken, omdraaien, niet willen werken, overdreven schrikken en daarin een aanleiding zien om naar huis te crossen, onderweg niet verder willen lopen, kont toedraaien, enz. enz.

Het kost me meestal niet meer dan een paar minuten om aan de slag te kunnen met dit soort paarden, maar het werken met de eigenaren vergt heel wat meer tijd.
Die zijn veel meer in de knuffel- en omkoopsnoepjes modus, kost me zeer veel werk ze te laten inzien dat het echt anders moet.

Wanneer je paard leert en ervaart dattie op jou kan vertrouwen kun je letterlijk overal met hem komen, want hij weet dat jij er altijd bent voor hem.

Groet, Pien
www.spirithorses.be