kristel schreef op maandag, 8 augustus 2005, 9:19:

:: alle stoffen zijn giften en geen enkele is zonder gift; alleen de dosis bepaalt of een stof geen gift is :: (Paracelsus)

Dat gezegd hebbende: in het giftige plantenboekje van De Cleene staat het volgende over vogelkers:
Amerikaanse vogelkers (Bospest) (Prunus serotina). Verwilderde uitheemse sierheester of boom. Kans op een blauwzuurvergiftiging bestaat bij inname van allerlei plantedelen. Inname van veel gekauwde of geplette vruchten is beslist gevaarlijk voor mens en dier. Vergiftigingsgevallen zijn echter nog niet bekend.

Over blauwzuur in het algemeen zegt hij onder andere:
Blauwzuurglycosiden of cyanogene glycosiden. Door afsplitsing van suiker komt het zeer giftige blauwzuur (cyaanwaterstofzuur, HCN) vrij. Het is één der snelst werkende giften bij mensen en zoogdieren. Blauwzuur verhindert het zuurstoftransport niet, maar wel de afgifte van zuurstofmoleculen aan weefselcellen: het blokkeert dus de celademhaling (cytotoxische anoxie). Men neemt aan dat ongeveer 1 mg blauwzuur per kg lichaamsgewicht fataal is voor een mens; men gaat er ook van uit dat plantaardig dierenvoer met een blauwzuurgehalte dat hoger is dan 20 mg per 100 g voedsel gevaarlijk is voor dieren. De dodelijke dosis blauwzuur, toegediend als glycoside, wordt op 4 mg per kg lichaamsgewicht geschat, op voorwaarde dat de opname ervan snel geschiedt.

Overigens: Dr. M. De Cleene wordt gezien als een Serieuze Autoriteit op het gebied van giftige planten, en zijn boek is beslist een aanrader. Ik heb een druk uit 1983, maar er is een herziene druk uitgekomen in 2000. Even google-en op "cleene giftige planten".
In 1983 was trouwens al volstrekt duidelijk hoe giftig JKK is.
En naar aanleiding van die weidemengsels: contact met het plantesap van bijvoorbeeld peen en fluitekruid kan (net als bij bereklauw), bij gevoelige personen lokale huidreacties laten ontstaan onder invloed van zonlicht (fotosensibilisatie).

Groeten,
j.

HannahFroukje schreef op maandag, 8 augustus 2005, 10:28:


hoi, bedankt!
prunus virginiana of prunus serotina. ik geraak er niet wijs uit want op internet na google, worden beide namen door elkaar gebruikt.

groetjes

kristel

Jaydot schreef op maandag, 8 augustus 2005, 21:22:


hey, bedankt!

groetjes

kristel

kristel schreef op maandag, 8 augustus 2005, 21:48:


Zowel op mijn eigen site als hier op deze heb ik een link gezet waar je op nederlandse of latijnse namen kan zoeken.

http://www.plantennamen.nl/ZoekenNL/default.htm

Daarnaast op mijn site nog vele linken die naar site's verwijzen waar je veel info en lijsten kan vinden over giftige planten voor dieren.....
Gr, Nick

kristel schreef op maandag, 8 augustus 2005, 21:48:

************************
Ik ken het verder zelf niet maar heb het in mijn boeken opgezocht.

Er staat o.a.:

dat prunus virginiana L hetzelfde is als prunus serotina.

* dat er prunasine, emulsine (enzym) en blauwzuur in zit, en dat het blauwzuurgehalte een functie is van het seizoen, van ca. 0,05 % in het voorjaar tot wel 0,15 % in het najaar. Zo te zien bedoelen ze hier wel het giftige blauwzuur, maar ... het staat dan weer niet vermeld onder de giftdrogerijeen, en er staat ook niet bij dat het toxisch is. Dat is raar, want in het boek van Cleene zou hij wel bij de giftige planten staan (vreemd, vreemd). Dit zal wel op basis van het blauwzuur zijn.

Vroeger werd het gebruikt als siroop voor de luchtwegen.

* Dat er blauwzuur in zit, klinkt heel eng. Maar in abrikozenpitten en bittere amandelen zit ook heel veel blauwzuur, er wordt gewaarschuwd voor vergiftiging door menselijke consumptie als je daar teveel van eet, maar toch is er bij mijn weten slechts een heel enkel vergiftigingsgeval van bekend en dan ging het om inname van heel, heel erg veel pitten (onderzoek: OKE in 1966 en OSUNTOKUN in 1968 en 1969). De giftigheid van cyanide lijkt althans bij de mens hoger te worden als er onvoldoende zwavel en vitamine B12 aanwezig is. En lever en nieren moeten goed werken.

Wat ik mezelf wel enigzins kan voorstellen na het lezen van info (o.a. http://www.goedkosjer.org/Amygdalinde.htm), maar misschien had ik dat al eerder gezegd, dat de aanwezigheid van cyanide andere stoffen in het lichaam wegvangt (anti-oxidanten), waardoor de gevoeligheid voor zonnebrand daardoor groter wordt.

Ik krijg dit ook niet zo snel 100% duidelijk maar dit is even mijn voorzichtige mening erover.

Een directe relatie met zonnebrand (dus via aanraking) zie ik nog niet zo 1-2-3. Een indirecte kan m.i. wel, maar dan moeten ze er al wel een tijdje staan. En moeten ze het dus allemaal hebben (als ze allemaal van die bomen eten). Had je het ook niet over bereklauwresten? Dat lijkt me dan meer voor de hand liggen als ze daar in gaan liggen rollen.

Overigens wordt cyanide in grotere hoeveelheden in plantaardige vorm gegeven bij de behandeling van kanker, dus blijkbaar valt het met de giftigheid dan nog wel redelijk mee. Maar ja, het hangt er natuurlijk vooral vanaf hoeveel ze binnenkrijgen, als ze de hele dag aan die bast staan knagen, zou ik zelf dan niet blij mee zijn, en zeker niet in het najaar, als er grotere hoeveelheden bladeren vallen. Dus dan zou'k toch liever het zekere voor het onzekere nemen.

Ik hoop dat je hier toch wat aan had, ik ga slapen (letterlijk)

HannahFroukje schreef op maandag, 8 augustus 2005, 23:28:


&&&&&&&&&&&&&&&&

NB heb helaas geen specifieke info voor je over paarden. Niet kunnen vinden.

HannahFroukje schreef op maandag, 8 augustus 2005, 23:36:


Ik wel. In mijn vergiftenlijst van Ir. Bouwman staat P. serotina genoteerd bij de zwaardere risico's (cyaanhoudende glucosiden --> amygdaline). Opname van 1% aan lichaamsgewicht van blad zou voldoende zijn om ziekteverschijnselen (kortademig, koliek, suf, dood) te veroorzaken.
Helaas geen nauwkeuriger beschrijvingen, geen OD50, etc.

Ik neem aan dat het beeld overeenkomt met het algemene in de Prunus-familie, en dan gaat het meestal om verwelkte staat van blad. Vergiftiging werkt relatief snel (uurtje).

Niet iets om risico's mee te nemen, lijkt mij. Overigens ook weer een soort die hier NIET thuis hoort (bospest), maar die we aan onnadenkende natuurbeheerders te danken hebben omdat ze het zo mooi vonden.

Groeten, Egon